Té hoog?

Op 11 mei komen we ‘s avonds aan in Thenon, waar Trudie woont. Trudie is een vriendin van Henk, en het toeval wil dat haar partner een volle neef is van mijn vader. Hoe wonderlijk de dingen soms kunnen gaan. We slapen die avond bij haar in de achtertuin en de volgende ochtend vertrekken we naar Gourdon, een afstand van ongeveer 70 kilometer. In Gourdon regel ik een internetaansluiting en ik kan de eerste berichten en foto’s op de weblog zetten. Wat leuk om de eerste reacties van ons thuisfront te lezen. We hangen wat rond in Gourdon maar het weer is nog steeds matig: veel regenbuien en de temperatuur is laag voor franse begrippen: zo rond de 12 graden. Daarom besluiten we om de volgende dag toch maar weer te gaan rijden.
Henk belt naar een oud collega, Henk genaamd, die 10 jaar geleden in Frankrijk is neergestreken in het plaatsje Le Riols. Dat is 117 kilometer rijden. Eén telefoontje en we horen dat Henk en zijn vrouw thuis zijn en dat we van harte welkom zijn.
Als we nog maar 1 kilometer van Riols verwijderd zijn komen we een tunneltje tegen onder het spoor door en er staat een waarschuwingsbord hoogte 2.80 m. Omdat de vrachtwagen ongeveer 3.40 m is, moeten we een andere weg zoeken. Onze Tomtom vindt een alternatief maar helaas, ook hier weer een tunneltje van 2.80 m waar we onderdoor moeten. We moeten toch echt onder het spoor door en daarna over de rivier, maar hoe we ook zoeken, het lijkt onmogelijk om er met een vrachtwagen te komen. Henk belt Henk en die komt ons tegemoet. Hoezo té hóóg? Volgens Henk2 kunnen we er makkelijk door, laten we het maar proberen. En na wat aarzelingen van Henk 1 blijkt dat onze Bigfoot óf gekrompen is, óf dat de Fransen niet kunnen meten: we kunnen onder het tunneltje door. Zo zie je maar: nooit zo maar geloven wat ze je wijsmaken.
We slapen die avond op het landweggetje tussen de korenvelden, tegenover het huis van Henk en Gerda. De volgende morgen schijnt de zon!