Wachten op de ooievaar
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
25 Mei 2010 | Kroatië, Lonja
We rijden richting Zagreb. De natuur hier in Kroatië is schitterend. Het is hier enorm dicht bebost en we rijden door de bergen, heuvel op en heuvel af, in een rustig tempo. De dorpjes zijn lang en smal, ze zijn niet meer dan een lang lint van huisjes aan beide zijden van de weg, een klein tuintje er achter en dan beginnen de bossen al weer. Iedereen heeft hier een grote berg hout voor de deur. De ene stapel bestaat uit een keurig opgestapelde berg houtblokken, maar voor een ander huis liggen nog de complete stammen. Weinig grasvlaktes, weinig akkers of velden, vrijwel geen vee te zien. Dat wordt anders als we de bergen uit zijn, dan zien we volop akkers met her en der natte stukken land. Het heeft hier flink geregend, zo te zien. Momenteel is het weer uitstekend, het is rond de 27 graden en er staat een heerlijk briesje.
Zagreb is een grote stad en wil je een dergelijke stad bezoeken dan moet je je voorbereiden. Dan moet je niet op goed geluk met een vrachtwagen de stad in rijden, op zoek naar iets moois. Dat doen we dus ook niet. Bovendien ben ik geen mens voor grote steden, ik geniet vaak meer van dorpjes en gehuchtjes.
We rijden door de buitenwijken van Zagreb en gaan richting Sisak, om een plekje te zoeken waar we weer kunnen overnachten. Sisak blijkt toch nog groter dan ik dacht en we toetsen op goed geluk een nóg kleiner plaatsje in. Dat blijkt een goede keus: we vinden een weg langs rivier en dat is werkelijk weer een schitterende route. We zien aan de ene kant de rivier die door het landschap kronkelt en aan de andere kant een lang lint van huisjes die langs de weg gelegen zijn. Ik kijk mijn ogen uit: er staan huizen in alle kleuren van de regenboog, variërend van pasteltinten (tussen zand en donkerbruin, geel, terra, perzikkleur) tot fel oranje, paars of mintgroen. Hoe is het mogelijk, wat een kleuren. Daartussen staan hele oude houten huizen. Soms is de benedenetage van steen en de bovenetage van hout, maar velen zijn ook helemaal van hout. Het valt nog mee dat ze er staan, ze lijken zo om te kunnen waaien bij de eerste de beste storm. Ze moeten echt enorm oud zijn. Ik klik op goed geluk vanuit de auto om wat van deze bijzondere woningen op de foto te krijgen en dan ziet Henk tot mijn grote verrassing een ooievaarsnest. En nog een…en nog een. Compleet met ooievaars, zowel de ouders als de jongen.
“Stoppen”, roep ik, want ik wil dit op de foto zetten. En als we dan op onze weg ook nog een mini-camping tegenkomen is het besluit snel genomen: hier overnachten we. Onze Bigfoot heeft nu uitzicht op een ooievaarsnest mét jongen. De ouders zijn even weg, die zullen wel voedsel aan het zoeken zijn. Ze zullen zo wel komen, vermoed ik. Dat hadden we vanmorgen niet kunnen bedenken, dat Henk en ik ’s avonds zouden zitten wachten op de ooievaar.
Zagreb is een grote stad en wil je een dergelijke stad bezoeken dan moet je je voorbereiden. Dan moet je niet op goed geluk met een vrachtwagen de stad in rijden, op zoek naar iets moois. Dat doen we dus ook niet. Bovendien ben ik geen mens voor grote steden, ik geniet vaak meer van dorpjes en gehuchtjes.
We rijden door de buitenwijken van Zagreb en gaan richting Sisak, om een plekje te zoeken waar we weer kunnen overnachten. Sisak blijkt toch nog groter dan ik dacht en we toetsen op goed geluk een nóg kleiner plaatsje in. Dat blijkt een goede keus: we vinden een weg langs rivier en dat is werkelijk weer een schitterende route. We zien aan de ene kant de rivier die door het landschap kronkelt en aan de andere kant een lang lint van huisjes die langs de weg gelegen zijn. Ik kijk mijn ogen uit: er staan huizen in alle kleuren van de regenboog, variërend van pasteltinten (tussen zand en donkerbruin, geel, terra, perzikkleur) tot fel oranje, paars of mintgroen. Hoe is het mogelijk, wat een kleuren. Daartussen staan hele oude houten huizen. Soms is de benedenetage van steen en de bovenetage van hout, maar velen zijn ook helemaal van hout. Het valt nog mee dat ze er staan, ze lijken zo om te kunnen waaien bij de eerste de beste storm. Ze moeten echt enorm oud zijn. Ik klik op goed geluk vanuit de auto om wat van deze bijzondere woningen op de foto te krijgen en dan ziet Henk tot mijn grote verrassing een ooievaarsnest. En nog een…en nog een. Compleet met ooievaars, zowel de ouders als de jongen.
“Stoppen”, roep ik, want ik wil dit op de foto zetten. En als we dan op onze weg ook nog een mini-camping tegenkomen is het besluit snel genomen: hier overnachten we. Onze Bigfoot heeft nu uitzicht op een ooievaarsnest mét jongen. De ouders zijn even weg, die zullen wel voedsel aan het zoeken zijn. Ze zullen zo wel komen, vermoed ik. Dat hadden we vanmorgen niet kunnen bedenken, dat Henk en ik ’s avonds zouden zitten wachten op de ooievaar.
-
26 Mei 2010 - 09:18
Roompje:
Nu nog +/- 9 maanden wachten.... -
26 Mei 2010 - 16:55
Hetty Vollenbroek-Janssen:
Roompje, ooievaars broeden niet zo lang hoor! -
26 Mei 2010 - 20:51
Roompke:
Ik had het ook over JOUW zwangerschap...hahahaha -
27 Mei 2010 - 19:46
Gerard Wolbrink:
Prachtfoto's -
27 Mei 2010 - 19:52
Hetty:
Volgens Henk is hij 4 maanden zwanger, heb je zijn buik gezien? En hij is net als een olifant: draagtijd 18 maanden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
