Dragoljub

We zijn in Servië aangekomen. Aan het eind van een lange regenachtige dag zoeken we een plek om te overnachten en we vinden een parkeerplaatsje naast een voetbalveld ergens in een dorpje dat niet eens op de kaart staat. In de verte zien we een huis, maar verder niemand die we in de weg staan. De regen komt nu toch wel flink uit de lucht vallen. Ik begin direct met koken, het is al lang etenstijd en we hebben trek. Henk ligt op de bank en zapt wat langs de diverse zenders. Ik ben nog maar net met koken begonnen als de zon weer gaat schijnen en als ik toevallig even uit het raam kijk zie ik de regenboog. Ik, ren naar buiten om wat foto’s te maken. Wat een plaatje, onze Bigfoot onder de regenboog!
Er wordt geklopt. Dat is een vreemde gewaarwording als je zo onderweg bent. Henk gaat kijken: buiten staat een Servische man die even komt kijken wat voor volk zomaar is neergestreken bij het plaatselijke voetbalveld. Hij heeft wat zelf gestookte Wodka meegenomen die uitstekend blijkt te smaken. We praten wat met handen en voeten want meer dan 3 woorden Engels en 5 woorden Duits kent hij niet, helaas. We maken wat foto’s en onze nieuwe buurman vertrekt weer richting eigen huis.
Wanneer we later op de avond nog even een wandelingetje maken, horen we plots achter ons iemand roepen. Het blijkt onze nieuwe vriend te zijn die staat te wenken, hij zwaait gastvrij zijn tuinpoortje open en nodigt ons uit bij hem op bezoek te komen. Achter het huis is een overkapping met wat stoelen en een tafel en daar maken we kennis met zijn jongste dochter Christina van 18, die gelukkig redelijk Engels spreekt en voor ons kan vertalen. De schoonvader is ook aanwezig en stelt zich voor als Dragoljub. Wat grappig, een vroeger schoolvriendje van mijn kinderen heette ook zo, die naam vergeet ik dus niet. Schoonmoeder zit binnen, die krijgen we niet te zien.
We krijgen koffie aangeboden en terwijl de dochter nog in de keuken bezig is, schenkt onze gastheer (zijn naam zijn we allebei helaas vergeten) Henk nog een glaasje van zijn eigen gestookte Wodka in. Ik krijg een ander drankje dat in een Colafles zit en dat stroperig, zoet en lekker is. Een vruchtenlikeur, waarschijnlijk ook zelf gebrouwen. De koffie is echt op z’n Servisch: heet, sterk en met de drab nog onder in het kopje. Terwijl het gesprek dankzij de vertaling van Christina nu wat meer inhoud krijgt, komt de schoonzoon met zijn dochtertje langs, de buurvrouw schuift aan en de vrouw des huizes komt thuis. Henk haalt als tegenprestatie wat flesjes Duvel uit de Bigfoot en dan komt er zelfgemaakte baklava op tafel. Wat een gastvrijheid! Wanneer ons glas leeg is, wordt het direct weer gevuld: Henk krijgt Wodka en ik mijn eigen ‘cola’. Opa Dragoljub zit alles van een afstandje met pretoogjes te bekijken, maar opmerkingen van hem worden niet altijd door Christina vertaald. Waarschijnlijk zijn de opmerkingen niet zo gepast want Christina maakt zich er een paar keer van af met “I don’t know”.
Wanneer we de volgende dag voor we vertrekken nog even stoppen om een hand te geven, worden we weer uitgenodigd op de koffie. Dit keer weigeren we beleefd, het was een bijzondere avond maar we willen nu toch echt gaan rijden. We gaan op weg naar Beograd.