Rajac

We rijden op een weg die we normaal gesproken nooit ingeslagen zouden zijn. Normaal gesproken zouden we gewoon richting grens genomen hebben, zoals op het bord staat aangegeven. Nu rijden we echter op een smalle weg midden tussen de velden. Ik denk dat mensen, die hier per ongeluk terechtkomen, na een aantal kilometers weer omkeren, omdat het nergens toe lijkt te leiden. Wij weten echter wel beter, want deze route is ons vanmiddag aangeraden door de mensen van tv Rama. En niet de route is speciaal, maar het einddoel want we gaan naar Rajac, een dorpje aan het eind van deze weg, aan het eind van Servië zelfs, vlak bij de grens bij Bulgarije en Roemenie. Daar ligt een dorpje dat in de omgeving beroemd is om zijn geweldige wijngaarden en om de wijn die er ligt te rijpen in stenen huizen boven op de heuvel. Onze tv-vrienden hebben onze komst al telefonisch aangekondigd, we worden verwacht.
De weg is slecht, we rijden langzaam maar het uitzicht is geweldig. Ik geniet ook nu weer van de grote variëteit aan veldbloemen in de bermen, de glooiende heuvels in de verte en de geweldige wolkenhemel boven ons. Ik probeer dit af en toe vast te leggen met de camera, maar wat ik later in de computer terug zie is slechts een mager beeld van al het moois dat ik zag.
In Rajac aangekomen hebben we direct al veel bekijks en aanspraak. Een van de dorpelingen vraagt of hij ons kan helpen, en als Henk het visitekaartje laat zien dat we gekregen hebben belt hij voor ons naar de man die ons komt ophalen en deelt ons mee dat deze rond 6 uur hier aanwezig zal zijn om ons mee naar boven te nemen. Onze gastheer komt op de afgesproken tijd, in gezelschap van 2 vrolijke dames die beiden als tolk kunnen fungeren. We gaan in colonne naar boven: Miroslav Karamancic met de dames Milena en Tiana voorop in hun personenauto, wij met de Bigfoot er achter aan. We hebben vanmiddag, in afwachting van de komst van Miroslav, de tocht naar boven al te voet gemaakt en gezien dat we er met de vrachtauto goed konden komen. Boven aangekomen zoeken we een staplaats voor de Bigfoot waar hij redelijk waterpas kan staan en waar we de nacht zullen doorbrengen. Daarna nodigen we onze nieuwe vrienden uit om even bij ons binnen te kijken, wat ze maar al te graag doen: ze zijn inmiddels heel nieuwsgierig naar ons huis op wielen.
Dan krijgen we een rondleiding door dit bijzondere dorp: het bestaat uit stenen huizen, wel een stuk of 30 schat ik zo, waarin de wijn ligt te rijpen. Deze ‘huizen’ zijn eigendom van de mensen uit het dorp Rajac. Er wonen geen mensen, enkel in drukkere tijden zijn er wel mensen die hier overnachten om de volgende dag weer vroeg aan het werk te kunnen gaan, maar over het algemeen gaan de mensen weer naar beneden, naar Rajac. We horen dat deze plek ‘Rajacke Pimnice’ wordt genoemd, oftewel Wijnkelders van Rajac. De bouw van de huizen is heel traditioneel. Een aantal jaren terug is een van de huizen afgebrand en weer opgebouwd in originele stijl. Dit nieuwe huis is een voorbeeld voor hoe dit soort wijnhuizen gebouwd moeten worden, hetgeen door de overheid is vastgesteld. De mensen van Rajac zijn momenteel bezig om de weinige huizen, die niet traditioneel zijn, te vervangen of af te breken. Het doel is om alles terug te brengen in originele staat en Milena vertelt ons trots dat Rajacke Pimnice zelfs op de lijst staat van werelderfgoederen van de Unesco. Natuurlijk is er ook een plek waar we wijn kunnen proeven en na deze proeverij gaan we mee met Miroslav die hier een restaurant heeft: ‘Sveti Trifun’, de orthodoxe benaming voor St. Valentijn, de beschermheilige van de wijngaarden.
We moeten blijven eten: vers gebakken Turks brood, heerlijke geitenkaas, traditioneel gerookt vlees, bospaddenstoelen in olijfolie en azijn, en dat alles met karafjes witte en rode wijn en een karaf met rode druivensap. Dan komen er nog wat traditionele Servische gerechten op tafel: Een soort uitgebakken spek, een bonenpasta en geroosterd vlees en het geheel wordt afgesloten met koffie en notenkoekjes. Gedurende de gehele maaltijd is Miroslav weinig in beeld, die is voornamelijk in de keuken bezig en ondertussen hebben wij een geanimeerd gesprek met de beide dames.
Wanneer Henk na afloop vraagt wat de kosten zijn, dan blijkt dat het allemaal ‘on the house’ is. We zijn immers uitgenodigd hier te komen, we zijn gasten. Ongelooflijk, ik weet niet wat ik meemaak.

To the people of tvRama: thank you very much for everything, the meeting with mister Karamancic was very nice and Rajacke Pimnice was very interesting, we enjoyed the hospitality very much.

To Milena and Tiana: we enjoyed your company and het nice conversation very much. We had a lot of fun together and when we find a Dutch man for you (who looks a bit like Henk), we will let you know!