No problem!

Vanmorgen zijn we een dag later dan gepland vanuit Servië richting Bulgarije gegaan, waarna we na 25 kilometer al weer bij de grens van Roemenie kwamen. Die grenzen zijn iedere keer weer een belevenis. De ene keer zijn we er vrij snel doorheen na het laten zien van onze papieren en paspoorten , de andere keer bestaat het mogen passeren daarnaast ook nog uit het bezoeken van diverse loketjes (4 verschillende loketjes bij één douanepost!), vignet aanschaffen, camper openmaken en bezoek van douanebeambte aan camper ‘very nice’), het betalen van ‘transit’belasting, het schrijven, printen of invullen van documenten of het meenemen van een memorystick met gegevens, gekregen bij de ene douanepost en weer afgeven bij de volgende. Ik laat Henk al het werk doen, blijf zelf keurig in de auto zitten en lees ondertussen een spannend boek.
Na de laatste grenspost bleek dat we de veerpont op moesten, voor een tochtje op de Donau. Ook dat is weer een hele belevenis voor mij, voor Henk niet meer, die heeft dit soort dingen al vaker meegemaakt. Al met al kosten dit soort activiteiten ook weer tijd, en na de lunch en een middagdutje heb ik het vermoeden dat we Boekarest vandaag niet meer halen. Maar dat is geen probleem: we hebben vakantie!

We rijden nog een stuk en gaan dan op zoek naar een plek om de nacht door te brengen. Dat is in dit gedeelte van Roemenie nog niet zo makkelijk. Het landschap is glooiend en open en uiteindelijk zien we rond een uur of 7 een irrigatiepompgemaal waar we achter gaan staan, met toestemming van de nachtwaker: “No problem, no problem!” Natuurlijk moeten we wat bij hem komen drinken, maar eerst willen we iets eten. Ik ben net begonnen met koken als Henk binnenkomt met brood, tomaten, kleine komkommers en groene pepers: gekregen van onze gastheer. Nog voor we klaar zijn met eten staat onze nieuwe vriend al aan de deur van de Bigfoot met bloemen en kersen: voor ons. Hij gaat alvast koffie zetten, begrijpen we. Wanneer we naar zijn huisje gaan wordt onze komst al aangekondigd door 5 blaffende honden, waarop hij naar buiten komt en roept: “No problem, no problem”. Hij zet de autoradio dusdanig hard aan dat we de muziek binnen erg goed kunnen horen. Daar staat ook nog een tv aan maar de stem van onze gastheer is zo hard dat hij er makkelijk overheen komt. Dan is er koffie (van die Turkse koffie met drab er in) en Slibowitz en dan proberen we met handen en voeten een gesprek te voeren. De man denkt waarschijnlijk dat we hem beter begrijpen als hij wat harder schreeuwt, maar helaas, we snappen er helemaal niets van. No problem, no problem, hij belt naar zijn zoon die erg goed Engels spreekt en geeft mij de telefoon. Helaas is de enige zin die de zoon van de Engelse les heeft onthouden: I don’t understand, dus “no problem, no problem”, een neef wordt gebeld. De neef is journalist en spreekt inderdaad goed Engels. Hij legt uit dat hij volgend jaar gaat trouwen en dat wij uitgenodigd zijn door zijn meest favoriete oom. Dat is ”no problem”, dat is een oud gebruik in Roemenie, nieuwe vrienden horen er ook bij en wij zijn de nieuwe vrienden van zijn oom. Ik verontschuldig me en leg uit dat we volgend jaar helaas andere plannen hebben en of hij dat aan zijn oom wil uitleggen. No problem, maar als we ons e-mail adres achterlaten dan kunnen we contact houden.
Ik schrijf het mailadres van Henk op de achterkant van een oud kalenderblad, evenals zijn mobiele telefoonnummer. Hij mag ons altijd bellen of mailen, no problem!