He he, eindelijk
Door: Hetty/Romana
Blijf op de hoogte en volg Hetty
24 Augustus 2010 | Rusland, Kurgan
Goed, eerst maar eens ons verslag van vorige week:
"Genoeg te vertellen".
Vandaag is het donderdag 19 augustus. Is het echt nog maar 2 dagen geleden dat ik me verheugde op de komst van de medereizigers? Ja, volgens de kalender wel, maar wat hebben we al veel beleefd!
Dinsdag in de namiddag kregen we een sms van Sjors en Tiny, ze waren wat later, hadden al gegeten en de reden van vertraging werd ons bij hun aankomst meegedeeld: er was onderweg een snelheidscontrole, die Sjors helaas te laat in de gaten had. Hij reed sneller dan was toegestaan en had bovendien geen lichten aan, wat in Polen wel verplicht is. Sjors besloot om het vakantiegeld niet aan een bekeuring uit te geven en gaf er nog een dotje gas bij. De betreffende oom agent liet dat natuurlijk niet op zich zitten en zette de achtervolging in, maar pas nadat hij eerst alle kostbare meetapparatuur in de auto had geladen. Sjors zag dat hij een voorsprong kreeg en besloot heel slim te draaien op dezelfde weg. Even later zagen ze de politiewagen met zwaailichten en sirene aankomen, zonder dat deze in de gaten had dat de boosdoeners lachend aan de andere kant reden. Om het zekere voor het onzekere te nemen, besloten Sjors en Tiny ook maar om even helemaal uit beeld te verdwijnen en zijn ze bij een boer het erf opgereden, hebben daar eten gekookt omdat het toch tegen etenstijd liep en zijn toen vervolgens over veilige landweggetjes naar het ontmoetingspunt gereden. Wat een verhaal! We gaan dus de volgende dag met een paar voortvluchtige wegpiraten op pad. Dat belooft wat!
De volgende morgen vertrekken we prachtig op tijd richting grens. Wij (Henk en Hetty) voelen ons geen vrachtverkeer en sluiten bij de grens dus netjes aan in de rij van personenwagens en campers. Maar die vlieger gaat vandaag niet op: omdat we toch wat gewicht betreft onder de categorie vrachtwagens vallen moeten we de andere grensovergang nemen. Dat is ongeveer 10 kilometer rijden, een stukje terug en dan de afslag nemen. Daar aangekomen zijn we net voorbij de eerste paspoortcontrole, als we een sms krijgen van Netty die inmiddels met de groep aan de tweede grenspost is aangekomen: iedereen moet terug naar Biala Podlaska, de ontmoetingsplaats, omdat we geen visum hebben voor Belarus, Wit-Rusland. In Biala Podlaska zit een consulaat waar we dit kunnen regelen. Hoe kan dat nou gebeuren, vragen we ons af, want we hebben een reisorganisatie onze visa laten regelen en de geplande route doorgegeven. Nou ja, in ieder geval moeten we dus terug. Wij waren net de eerste grenspost gepasseerd, de Poolse, en teruggaan is niet zo simpel als het lijkt: we zouden dan eerst helemaal de procedure moeten doorlopen, dus ook de tweede post passeren, voor we terug kunnen. Henk legt het probleem voor aan de beambte die ons verbaasd aankijkt. Ik hoor hem denken: waarom ben je hier als je nog een visum moet regelen? Maar goed, Henk wordt naar een douanekantoor gestuurd waar hij bij een loketje aan een gebrekkig Engels sprekende man kan uitleggen wat ons probleem is. Daar is voor 20 zloty wel een oplossing te vinden: er wordt voor ons een officieel document gemaakt dat we terug kunnen richting Polen en dat het hek open gemaakt mag worden.
Wij arriveren als eerste bij het consulaat, dus beginnen we alvast met het invullen van de vereiste formulieren. Op die formulieren moet nog wel een pasfoto, en Henk heeft er wel een bij zich, maar ik dus niet. Navraag leert dat ook Folkert en Netty nog geen foto hebben. We besluiten om dan maar gezamenlijk een fotograaf op te zoeken, maar voordat de anderen zijn gearriveerd is het 12.30 uur, het tijdstip waarop het kantoor sluit voor het aanvragen van een visum. Ik kan mijn visum nog wel aanvragen en bij inlevering van een foto die middag al afhalen, maar de andere 5 reizigers zouden dus pas de volgende dag alles kunnen regelen. Een dag verlies, dat is wel zonde. Henk is wel zo slim om blanco formulieren voor iedereen mee te nemen, plus een kopie van zijn ingevulde formulier, omdat het niet overal duidelijk is wat er exact ingevuld moet worden. Dus begint iedereen maar alvast met invullen, worden de nodige pasfoto’s gemaakt en ga ik naar de bank om daar de visa voor Henk en mij te betalen, zodat we die ’s middags af kunnen halen. Wij moeten immers toch naar een andere grenspost, en dat zal waarschijnlijk ook langer duren.
We realiseren ons dat we nog een probleem hebben: de twee honden die we bij ons hebben moeten binnen een bepaalde tijd in Rusland zijn. Is dat niet het geval, dan zijn de benodigde documenten om die honden mee te nemen niet meer geldig. Als we dus de visa pas op donderdag kunnen afhalen zijn we te laat. We besluiten de ingevulde formulieren aan Henk mee te geven als die die middag de paspoorten met visa voor Henk en Hetty gaat afhalen. Wellicht is er iets te regelen. En we hebben geluk: ze begrijpen ons probleem, besluiten ons ter wille te zijn en de visa zijn geregeld: we kunnen, enkele uren later dan gepland, vertrekken!
De personenauto’s gaan naar de ene grenspost, wij naar de andere. Via sms houden we elkaar op de hoogte: duurt het bij jullie ook zo lang? Na ongeveer 2 uur krijgen we bericht dat de rest van de groep de grens over is. Wij zitten nog midden in de paperassenwinkel. Het is erg ongebruikelijk dat een vrachtwagen is omgebouwd tot camper. We hebben dus ook geen lading, rijden niet voor een bedrijf, hebben geen vrachtbrieven, niets in te voeren, maar maak dat die Russen maar eens duidelijk. We moeten van het ene loketje naar het andere, en bij ieder loketje moeten we weer iets anders regelen. Een medewerker die goed Engels spreekt heeft het ons allemaal goed uitgelegd: eerst melden bij Custom business, daar een nummer halen. Dan naar het volgende loket, daar een kopie laten maken. Dan wachten tot je aan de beurt bent en dan bij het laatste loketje de benodigde stempels halen op je papier. De eerste stappen verlopen nog redelijk, maar bij navraag horen we dat nummer 198 nu aan de beurt is en wij hebben nummer 401; dat betekent 3 tot 4 uur wachten. Het is inmiddels half 8 ’s avonds, en we zien inderdaad de hele hal van het douanekantoor vol met Russische en Poolse vrachtwagenchauffeurs zitten, die er allemaal erg gelaten uitzien. Velen wachten buiten, roken daar een sigaret, of ze maken een praatje met hun wachtende buurman. Henk heeft zijn ogen goed de kost gegeven en zag dat een van de chauffeurs een bankbiljet in de papieren had gedaan, en die vervolgens aan de juffrouw achter het loket overhandigde. Hij had zijn papieren vrij snel in orde.
We besluiten ons nog maar eens te melden bij een loketje. English? We worden verwezen naar een donkerharige knappe jonge vrouw, die goed Engels spreekt. Nee, geen vracht, alleen persoonlijke spullen, camper! Aha, of we de autopapieren nog eens kunnen laten zien? Henk overhandigt haar de gevraagde documenten en ik zien tot mijn verbazing dat ook hij daar een bankbiljet in heeft gestopt. Oh, verboden, hoor ik haar mompelen maar ze pakt het geld toch aan en geeft ons na wat zoeken in de computer een ander nummer. Nog 24 mensen voor ons, meldt ze, ongeveer een uur wachten en ze wil ons wel bellen als we aan de beurt zijn.
We besluiten om toch naar de Bigfoot te gaan om wat te eten, maar zeker binnen het uur weer terug te zijn in de grote hal. Als we echter net aan de soep zitten komt er een chauffeur bij ons aankloppen: Collega? We zijn aan de beurt! We krijgen ons laatste stempeltje bij het zoveelste loketje en kunnen het bijna niet geloven. Oke now? Yes! We can go now! Yes! Van vreugde maken we een foto: Henk triomfantelijk met het felbegeerde papier in handen! En als we dan uiteindelijk weg rijden komen we bij de laatste post en mogen we dat documen t weer inleveren. Maar dat geeft niets, wij zijn de grens over!
De volgende dag arriveren we na ruim 500 kilometer bij de grens Wit-Rusland / Rusland. Folkert, Netty, Sjors, Tiny en Alex zijn in no time de grens over. Maar voor ons gaat dat wat anders! Henk moet een formulier laten zien, dat we niet hebben. Hij moet mee naar een kantoor en ik blijf in de auto zitten. Als Henk eindelijk terugkomt, zegt hij dat we terug moeten naar de Poolse grens, omdat we toch echt een document moeten laten zien dat we alleen daar kunnen halen. Hoe kan dit nu weer? We zijn toch echt niets verloren, hebben nolg nagevraagd of alles ok was, maar we komen toch deze grens niet over. Henk blijft aandringen, maar de douanebeambte wordt er een beetje kregel van en roept bewakers om hem het kantoor uit te zetten. We sturen een sms naar onze reisgenoten en aanvaarden teleurgesteld en verbaasd de terugtocht. Hoe kan dit nou? We krijgen een tip van iemand bij een benzinestation om naar het lokale douanekantoor te gaan en daar te proberen om het papier te verkrijgen. Dat kantoor is slechts 15 kilometer van de grens. We krijgen het adres mee en besluiten om dit te proberen. Met behulp van een stoere militair, hij stapt bij ons in en wijst ons de weg, vinden we dit kantoor al snel maar na een aantal telefoontjes, veel gebrekkig Engels en Duits vele Russen die zich met ons probleem bemoeien krijgen we dan toch weer te horen dat er niets anders op zit dan terug te gaan naar Brest. I am sorry, I can’t help you.
We leren Rusland wel op een bijzondere manier kennen!
Henk zet zijn voet weer op het gaspedaal, verstand maar gewoon op nul en rijden maar. Om ongeveer 11 uur ’s avonds komen we weer bij de grenspost aan, waar we de vorige avond zo vrolijk vertrokken waren. We hadden er een beetje een zwaar hoofd in, omdat we vreesden dat we de hele papierwinkel weer opnieuw moesten doorlopen hadden we besloten om niet voorbij de eerste controlepost te rijden. De jonge militair stond stomverbaasd: we wilden niet naar Polen en kwamen toch daar aan. Rare snijbonen, die Hollanders. Maar toevallig kwam er een man met veel strepen voorbij en die sprak ‘Angleski’. Ons verhaal kwam waarschijnlijk eerst heel ongeloofwaardig over, maar toen we hem uiteindelijk de triomffoto van de vorige avond lieten zien waarop het uitrijd-document stond, kwam hij in actie en binnen 20 minuten stond daar de beambte bij onze Bigfoot die ons de vorige dag zou nauwkeurig had uitgelegd wat we moesten doen. En hij had het formulier bij zich dat wij moesten hebben, in duplo, ingevuld en wel! Nee, we wisten heel zeker dat we dat gisteren niet gekregen hadden. Hij bood zijn excuses aan, legde uit dat de juffrouw die ons had geholpen pas twee weken in dienst was en dat zij de fout had gemaakt. Het kon ons niet zo veel meer schelen, wij hadden wat we nodig hadden, we hadden dat binnen no time kunnen regelen, we konden weer verder.
We hebben op het terrein daar geslapen, en de volgende dag vertrokken we opnieuw richting Rusland.
-
24 Augustus 2010 - 09:32
Hetty Vollenbroek-Janssen:
He samen,
Niet te geloven...heb net nog een berichtje geplaatst waar jullie nu zitten.
Was dus niet nodig...maar heel fijn dat jullie nu wel op internet kunnen!!
Goede reis verder!
Dikke knuffel
Roompje -
24 Augustus 2010 - 20:25
Bauk:
wat een verhaal met al die grenzen! als je dat allemaal met een goed humeur uithoudt, dan zal het 'gedoe' in nederland straks een warm badje zijn lijkt me zo! fijn hoor om zo mee te kunnen lezen, alle goeds voor het vervolg! -
30 Augustus 2010 - 09:56
Harrie En Martje:
Wat een avonturen allemaal. Heerlijk om te lezen.Doen julie de lieve groetjes aan Sjors en Tiny vanuit Italia,
Harrie en Martje.
-
30 Augustus 2010 - 19:10
Minke En Frans:
Vanuit Drachten in het bijzonder voor Sjors en Tiny ontvang de hartelijke groeten. Op de kaart volgen wij jullie waar jullie zijn. Wat mooi dat het grens verkeer in Europa gemakkelijker gaat. Veel succes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley