Zwijnenstal
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
02 September 2011 | Zwitserland, Maur
We staan om 9 uur klaar, zoals afgesproken, om een rondleiding door het bedrijf van Doris en Werner te krijgen. Ze fokken varkens. Niet voor de slacht, maar ze letten op de genetische eigenschappen van de dieren en proberen een zo goed mogelijk nageslacht te fokken. Dit nageslacht wordt voor een klein deel zelf behouden om hier weer verder mee te fokken, de rest wordt verkocht.
Eerst naar de kleinste biggetjes.
“Ach, kijk toch,”roep ik vertederd, “dat wil je toch knuffelen?” Henk staat al snel met een klein varkentje in zijn handen. Ik probeer foto’s te maken, maar omdat ik niet wil flitsen om de rust hier in de kraamkamer niet te verstoren, zijn er veel foto’s wat wazig geworden.
Het is hier opvallend schoon en netjes. Geen zwijnenstal, terwijl we toch in een zwijnenstal zijn. Ook valt op hoe liefdevol Doris de moedervarkens toespreekt. Ze aait ze als ze hun snuit naar haar toedraaien. De moeders kennen haar ook, de meesten zijn hier immers ter wereld gekomen.
Er zijn ook vier enorme heren, die een deel van het vaderschap voor hun rekening hebben genomen. Dat gaat dan zoals de natuur dat bedoeld heeft. De overige vaders hebben hun aandeel in een rietje mogen leveren. Want je moet goed letten op de bloedlijnen, wordt ons uitgelegd. Je wilt geen verwantschap, dat is weer niet goed voor de genetische eigenschappen.
We nemen afscheid van deze hartelijke mensen en Doris geeft me nog een bloemkool mee. We krijgen ook vrijkaartjes voor de Säntis, een hoge berg hier in de buurt waar we met een kabelbaan naar toe kunnen. Met de belofte om een kaartje te sturen vanuit deze plaats vertrekken we.
Ze hebben niets te veel gezegd over de Säntis: het is schitterend. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. Wel is het koud boven, maar daar was ik al op bedacht. De foto’s zeggen meer dan woorden, dus voor een indruk kun je daar kijken.
Dan op zoek naar een camping, want gewoon ergens staan in Zwitserland is niet zo eenvoudig.
We komen op een overvolle camping in Maur aan de Greifesee. Dat ligt vlak bij Zurich. Maar we kunnen een plekje krijgen: “Het is een eer om zo’n speciale auto te mogen ontvangen”. Ik kijk naar de campingbeheerder en ik geloof ook nog dat hij het meent! Dan stroomt het volk toe en krijgt de Bigfoot volop belangstelling. Ik ben blij dat ik op afstand kan toekijken en maak er maar een foto van.
Die avond hebben we gezelschap van Katrin en Gert uit Duitsland. Soms klikt het direct, dat voel je dan, en met deze mensen klikt het!
Eerst naar de kleinste biggetjes.
“Ach, kijk toch,”roep ik vertederd, “dat wil je toch knuffelen?” Henk staat al snel met een klein varkentje in zijn handen. Ik probeer foto’s te maken, maar omdat ik niet wil flitsen om de rust hier in de kraamkamer niet te verstoren, zijn er veel foto’s wat wazig geworden.
Het is hier opvallend schoon en netjes. Geen zwijnenstal, terwijl we toch in een zwijnenstal zijn. Ook valt op hoe liefdevol Doris de moedervarkens toespreekt. Ze aait ze als ze hun snuit naar haar toedraaien. De moeders kennen haar ook, de meesten zijn hier immers ter wereld gekomen.
Er zijn ook vier enorme heren, die een deel van het vaderschap voor hun rekening hebben genomen. Dat gaat dan zoals de natuur dat bedoeld heeft. De overige vaders hebben hun aandeel in een rietje mogen leveren. Want je moet goed letten op de bloedlijnen, wordt ons uitgelegd. Je wilt geen verwantschap, dat is weer niet goed voor de genetische eigenschappen.
We nemen afscheid van deze hartelijke mensen en Doris geeft me nog een bloemkool mee. We krijgen ook vrijkaartjes voor de Säntis, een hoge berg hier in de buurt waar we met een kabelbaan naar toe kunnen. Met de belofte om een kaartje te sturen vanuit deze plaats vertrekken we.
Ze hebben niets te veel gezegd over de Säntis: het is schitterend. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. Wel is het koud boven, maar daar was ik al op bedacht. De foto’s zeggen meer dan woorden, dus voor een indruk kun je daar kijken.
Dan op zoek naar een camping, want gewoon ergens staan in Zwitserland is niet zo eenvoudig.
We komen op een overvolle camping in Maur aan de Greifesee. Dat ligt vlak bij Zurich. Maar we kunnen een plekje krijgen: “Het is een eer om zo’n speciale auto te mogen ontvangen”. Ik kijk naar de campingbeheerder en ik geloof ook nog dat hij het meent! Dan stroomt het volk toe en krijgt de Bigfoot volop belangstelling. Ik ben blij dat ik op afstand kan toekijken en maak er maar een foto van.
Die avond hebben we gezelschap van Katrin en Gert uit Duitsland. Soms klikt het direct, dat voel je dan, en met deze mensen klikt het!
-
03 September 2011 - 22:07
Erny:
Leuk he die varkens, wij hadden ze vroeger ook, maar dan meer voor de slacht. Af en toe van die zeugen met biggetjes. De vaders, de beren zijn wel gigantisch, tenminste dat vond ik vroeger, misschien omdat ik zelf nog niet zo groot was?
En indrukwekkend om zo hoog op een berg te zijn, het is dan meestal erg fris, vorig jaar hebben we ook zoiets gedaan in Oostenrijk. als het helder is heb je een geweldig uitzicht.
Nog 7 dagen lees ik, stelletje bofkonten.
Geniet er maar lekker van. Groetjes Erny -
04 September 2011 - 08:57
Cecile:
De schitterende foto's spreken voor zich, maar jouw verhalen blijven leuk om te lezen. Ik geniet daar iedere keer weer van. Wij hadden ook een Duits paar in onze vakantie waar het zo mee klikte. Nog veel plezier! Veel liefs... -
07 September 2011 - 20:32
Roompje:
Aaaahhh wat schattig die kleine biggetjes....moest gelijk aan de film Babe denken. Die had ik ook graag willen knuffelen....wat een dotjes....zo klein en onschuldig! En in de grote en sterke handen van Henk lijken ze helemaal klein.
De foto's van de omgeving daar lijken wel niet echt...prachtig landschap!
En ja....wij Duitsers zijn best aardig hoor!
Geniet verder van jullie reis zoals ik geniet van jullie reisverslagen en foto's.
Liefs Romana
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
