Verjaardag
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
28 November 2011 | Turkije, Göreme
28 november 2011
We zijn in Cappadocia. Op aanraden van diverse mensen, allemaal even enthousiast over dit gebied, hebben we dit in onze route opgenomen. We komen op zaterdag, eind van de middag, aan in het stadje Göreme. Het is inderdaad de moeite waard, zien we al snel. We neuzen wat rond, kopen een boekje over Cappadocia en zoeken uit wat we graag willen zien. En dat is heel wat!
Op zondag bezoeken we een openluchtmuseum, waar we verschillende kerken zien die in de rotsen zijn uitgehouwen. Sommige van deze kerken zijn meer dan 1000 jaar oud en bevatten prachtige fresco’s.
Vandaag, op mijn verjaardag, willen we een rondrit in de omgeving maken want er is nog zoveel meer te zien. We gaan met een gids, die ons zal rondrijden in zijn eigen auto.
Josette, een Nederlandse vrouw die in Bodrum woont en werkt en die we hier ontmoet hebben, nodigen we uit om mee te gaan. De gids staat al op ons te wachten op de afgesproken tijd en we vertrekken. Het is een prachtige dag. De zon schijnt, de lucht is blauw en al snel zien we weer dat spectaculaire natuurschoon, waar deze streek om bekend staat. Het lijkt soms een beetje onwerkelijk, dit landschap. Het is een mix van de Efteling en de maan, maar dan anders. Eigenlijk is het moeilijk te beschrijven, een gebied als dit is uniek. Als ik boven op een berg sta, vraagt de gids of ik het naar mijn zin heb. “Ja zeker,” antwoord ik, “Ik had nooit kunnen denken dat ik op mijn verjaardag in Turkije op een berg zou staan en van dit prachtige uitzicht zou genieten.” En ik meen het, ik vind het schitterend. De gids is blij, hij glundert en bedankt me voor het compliment.
We bezoeken een aantal plekken, waaronder de vallei van de Kameel en de vallei van de duiven. Overal die vreemde torens en toch zijn ze in iedere vallei weer anders van vorm. Het lijken wel reuze –asperges af en toe. Henk heeft wat andere associaties met deze vorm maar in het boekje staat dat het sprookjes-schoorstenen zijn. Laten we het daar maar op houden. Al roep ik in de liefdesvallei dat ik nu wel snap waar die naam vandaan komt.
We bezoeken een oude onderaardse stad, die in 1964 ontdekt is. De gids waarschuwt ons al dat we rustig moeten lopen en goed op ons hoofd moeten passen omdat het op sommige stukken erg laag is maar hij verzekert ons dat er steeds weer een ruimte komt waar je wel kunt staan. Nou, hij heeft niet overdreven. Je moet geen claustrofobie hebben om hier te gaan kijken. Eén gang is zelfs zo smal en laag dat ik denk: “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, waarom wilde ik dit toch zien?” Diep gebukt, met mijn hoofd voorover en door mijn knieën gezakt, schuifel ik de gang in. Af en toe stop ik om te kijken hoe het pad verder loopt. Dan druk ik mijn kin weer op mijn borst en ga weer verder, voetje voor voetje, tot er eindelijk weer ruimte is om te staan. Onvoorstelbaar dat dit door mensen is gemaakt en dat men hier jarenlang heeft gewoond. Als we weer buiten zijn, ben ik blij dat ik de blauwe lucht zie.
We neuzen wat rond in de vele winkeltjes en we drinken thee in een Grieks (ja echt!) dorpje bij iemand die ons graag zijn oude huis wil laten zien. Dat hij ook nog van alles te koop heeft, was te verwachten.
De gids heeft veel op het programma staan en we rijden van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. Als we eindelijk tegen half drie gaan lunchen komen we bij een klein restaurantje waar pinda’s en zonnebloempitjes op tafel staan waar we uitgehongerd op aanvallen. Dan krijgen we thee en lekkere kaaspannenkoekjes. Daar waren we allemaal wel aan toe. We komen weer helemaal bij. De gids komt aanzetten met Turkse hoedjes en vestjes en wil dat we die aantrekken. Ach, wat maakt het ook uit, dat is leuk voor de foto. Na de pannenkoeken komt de ober met een verrassing: het is een heuse verjaardagstaart. Hij zet hem voorzichtig op tafel en steekt de kaarsjes en sterretjes aan. Wat ziet het er feestelijk uit. Er klinkt ‘Happy birthday’ uit de muziekboxen en ik voel me opeens ontzettend jarig. Het lijkt wel een kinderfeestje, met die hoedjes op. De gids had de taart voor me geregeld, en die is voor zijn rekening, vertelt hij als Henk wil afrekenen. Ik vind het heel attent van hem.
Josette moet plassen maar in het restaurant is enkel zo’n Turks hurktoilet. Ik kan me daar wel mee behelpen, maar Josette niet, zij moet echt een normaal toilet hebben anders is alles nat, verzekert ze ons. Aangezien we toch willen vertrekken stelt ze voor om dan bij een McDonalds te stoppen. Onze gids weet wel iets, het is maar 10 kilometer, vertelt hij. Josette kan het nog wel even ophouden, verzekert ze hem.
Als we het gebouw binnenlopen waar ‘het toilet’ is, zie ik tot mijn grote verbazing dat we in een gebouw zijn waar ze tapijten verkopen. In een grote ruimte zitten een aantal vrouwen achter weefgetouwen te werken. We worden welkom geheten door de manager, die direct zijn verkooppraatje begint en ons gaat uitleggen hoe ze hier werken, wat de verschillende manieren van knopen zijn en hoeveel knopen per vierkante centimeter er mogelijk zijn. Ook krijgen we uitleg over de motieven die per streek kunnen verschillen en over de diversiteit van de gebruikte materialen. Dan mogen we meekomen naar een andere ruimte en krijgen we te zien wat er allemaal te koop is. Heel indrukwekkend allemaal, maar het overvalt ons een beetje. Ik besluit om ook maar te gaan plassen, daar kwamen we immers voor? En dan vertrekken we weer, nadat we hebben toegezegd er eens over te zullen denken. Het is inmiddels donker buiten en we zijn moe van alle indrukken van deze dag. Maar het was wel een geweldige dag. Ik ben nog nooit zo druk geweest op mijnverjaardag.
Henk doet een dutje, ik zoek de foto’s uit die we vandaag hebben gemaakt en dan gaan we straks nog even naar dat leuke kleine restaurantje hier iets verderop, waar het zo gezellig is en waar we voor weinig geld een hapje kunnen eten. Bovendien is er internet. En als jullie dit lezen, dan weet je dat ik ook nog een verhaal geschreven heb.
We zijn in Cappadocia. Op aanraden van diverse mensen, allemaal even enthousiast over dit gebied, hebben we dit in onze route opgenomen. We komen op zaterdag, eind van de middag, aan in het stadje Göreme. Het is inderdaad de moeite waard, zien we al snel. We neuzen wat rond, kopen een boekje over Cappadocia en zoeken uit wat we graag willen zien. En dat is heel wat!
Op zondag bezoeken we een openluchtmuseum, waar we verschillende kerken zien die in de rotsen zijn uitgehouwen. Sommige van deze kerken zijn meer dan 1000 jaar oud en bevatten prachtige fresco’s.
Vandaag, op mijn verjaardag, willen we een rondrit in de omgeving maken want er is nog zoveel meer te zien. We gaan met een gids, die ons zal rondrijden in zijn eigen auto.
Josette, een Nederlandse vrouw die in Bodrum woont en werkt en die we hier ontmoet hebben, nodigen we uit om mee te gaan. De gids staat al op ons te wachten op de afgesproken tijd en we vertrekken. Het is een prachtige dag. De zon schijnt, de lucht is blauw en al snel zien we weer dat spectaculaire natuurschoon, waar deze streek om bekend staat. Het lijkt soms een beetje onwerkelijk, dit landschap. Het is een mix van de Efteling en de maan, maar dan anders. Eigenlijk is het moeilijk te beschrijven, een gebied als dit is uniek. Als ik boven op een berg sta, vraagt de gids of ik het naar mijn zin heb. “Ja zeker,” antwoord ik, “Ik had nooit kunnen denken dat ik op mijn verjaardag in Turkije op een berg zou staan en van dit prachtige uitzicht zou genieten.” En ik meen het, ik vind het schitterend. De gids is blij, hij glundert en bedankt me voor het compliment.
We bezoeken een aantal plekken, waaronder de vallei van de Kameel en de vallei van de duiven. Overal die vreemde torens en toch zijn ze in iedere vallei weer anders van vorm. Het lijken wel reuze –asperges af en toe. Henk heeft wat andere associaties met deze vorm maar in het boekje staat dat het sprookjes-schoorstenen zijn. Laten we het daar maar op houden. Al roep ik in de liefdesvallei dat ik nu wel snap waar die naam vandaan komt.
We bezoeken een oude onderaardse stad, die in 1964 ontdekt is. De gids waarschuwt ons al dat we rustig moeten lopen en goed op ons hoofd moeten passen omdat het op sommige stukken erg laag is maar hij verzekert ons dat er steeds weer een ruimte komt waar je wel kunt staan. Nou, hij heeft niet overdreven. Je moet geen claustrofobie hebben om hier te gaan kijken. Eén gang is zelfs zo smal en laag dat ik denk: “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, waarom wilde ik dit toch zien?” Diep gebukt, met mijn hoofd voorover en door mijn knieën gezakt, schuifel ik de gang in. Af en toe stop ik om te kijken hoe het pad verder loopt. Dan druk ik mijn kin weer op mijn borst en ga weer verder, voetje voor voetje, tot er eindelijk weer ruimte is om te staan. Onvoorstelbaar dat dit door mensen is gemaakt en dat men hier jarenlang heeft gewoond. Als we weer buiten zijn, ben ik blij dat ik de blauwe lucht zie.
We neuzen wat rond in de vele winkeltjes en we drinken thee in een Grieks (ja echt!) dorpje bij iemand die ons graag zijn oude huis wil laten zien. Dat hij ook nog van alles te koop heeft, was te verwachten.
De gids heeft veel op het programma staan en we rijden van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. Als we eindelijk tegen half drie gaan lunchen komen we bij een klein restaurantje waar pinda’s en zonnebloempitjes op tafel staan waar we uitgehongerd op aanvallen. Dan krijgen we thee en lekkere kaaspannenkoekjes. Daar waren we allemaal wel aan toe. We komen weer helemaal bij. De gids komt aanzetten met Turkse hoedjes en vestjes en wil dat we die aantrekken. Ach, wat maakt het ook uit, dat is leuk voor de foto. Na de pannenkoeken komt de ober met een verrassing: het is een heuse verjaardagstaart. Hij zet hem voorzichtig op tafel en steekt de kaarsjes en sterretjes aan. Wat ziet het er feestelijk uit. Er klinkt ‘Happy birthday’ uit de muziekboxen en ik voel me opeens ontzettend jarig. Het lijkt wel een kinderfeestje, met die hoedjes op. De gids had de taart voor me geregeld, en die is voor zijn rekening, vertelt hij als Henk wil afrekenen. Ik vind het heel attent van hem.
Josette moet plassen maar in het restaurant is enkel zo’n Turks hurktoilet. Ik kan me daar wel mee behelpen, maar Josette niet, zij moet echt een normaal toilet hebben anders is alles nat, verzekert ze ons. Aangezien we toch willen vertrekken stelt ze voor om dan bij een McDonalds te stoppen. Onze gids weet wel iets, het is maar 10 kilometer, vertelt hij. Josette kan het nog wel even ophouden, verzekert ze hem.
Als we het gebouw binnenlopen waar ‘het toilet’ is, zie ik tot mijn grote verbazing dat we in een gebouw zijn waar ze tapijten verkopen. In een grote ruimte zitten een aantal vrouwen achter weefgetouwen te werken. We worden welkom geheten door de manager, die direct zijn verkooppraatje begint en ons gaat uitleggen hoe ze hier werken, wat de verschillende manieren van knopen zijn en hoeveel knopen per vierkante centimeter er mogelijk zijn. Ook krijgen we uitleg over de motieven die per streek kunnen verschillen en over de diversiteit van de gebruikte materialen. Dan mogen we meekomen naar een andere ruimte en krijgen we te zien wat er allemaal te koop is. Heel indrukwekkend allemaal, maar het overvalt ons een beetje. Ik besluit om ook maar te gaan plassen, daar kwamen we immers voor? En dan vertrekken we weer, nadat we hebben toegezegd er eens over te zullen denken. Het is inmiddels donker buiten en we zijn moe van alle indrukken van deze dag. Maar het was wel een geweldige dag. Ik ben nog nooit zo druk geweest op mijnverjaardag.
Henk doet een dutje, ik zoek de foto’s uit die we vandaag hebben gemaakt en dan gaan we straks nog even naar dat leuke kleine restaurantje hier iets verderop, waar het zo gezellig is en waar we voor weinig geld een hapje kunnen eten. Bovendien is er internet. En als jullie dit lezen, dan weet je dat ik ook nog een verhaal geschreven heb.
-
28 November 2011 - 18:48
Roompje:
Er is een jarig....HOERA....HOERA...dat kan ik helaas niet zien...maar dat ben JIJ...hahaha!!
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en zoals ik kan lezen heb jij een super leuke verjaardag gehad. Van alles gezien, gedaan, gegeten en gedronken....zelfs een turkse verjaardagstaart. Nou...wat wil je nog meer!?
Ben benieuwd daar de foto's van de liefdesvallei en de andere valleien.
Ik ben na mijn verjaardag ziek geworden, daarom even niets meer laten horen. Maar nu gaat het weer goed.
Geniet nog van de avond samen in dat leuke kleine restaurantje....en de volgende belevenissen in Turkije.
Tot gauw!
Dikke verjaardagsknuffel en -zoen van mij en de hartelijke groeten van Peter
en natuurlijk ook een knuffel voor Henk!
-
28 November 2011 - 21:11
Erny:
Gefeliciteerd, gefeliciteerd, dat is nog eens een aparte verjaardag, tegelijk op de maan en in de Efteling. Taart en een verjaardagsmuts. Fijn dat jullie zo genoten hebben.Geweldige foto's zaten weer bij het verslag!
Terwijl jullie lekker van hot naar her reizen zijn wij begonnen met een grote schoonmaak in de herfst.
Alles weer fris geschilderd en wat oude meubels eruit, dat is voor ons een hele verandering. Verder druk in de weer met surprises maken en gedichten schrijven, ben ik niet goed in, hoor. En ik ben me aan het voorbereiden op een styling workshop voor 30 personen. Wel een beetje eng, maar ik ben ervoor gevraagd dus aanpakken maar.
Ik neem nog een borrel op jouw verjaardag Hetty, nog vele jaren en als jullie terug zijn doen we het over!
liefs en tot het volgende bericht.
Erny
-
28 November 2011 - 21:47
Elly:
Hoi Hetty, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik zag al dat het een dag vol verrassingen was.
En wat een prachtige foto's. Geniet ze nog vanavond.
Groetjes Elly -
28 November 2011 - 22:11
Berthus:
gefeliciteerd!
das toch zo mooi he, die huizen die in de 'bergen' zijn ingebouwd.
wel duidelijk te zien dat dat vroeger zeebodem was. net als die nationale parken in utah, maar dan weer net even anders. -
28 November 2011 - 22:57
Moniek:
Gefeliciteerd!!
Wat heerlijk om daar jarig te worden! Het hoedje maakt je ook 10 jaar jonger !
Ik wil alles nog wel horen wanneer je weer thuis bent Want Cappadocia het staat nog steeds op mijn verlang lijstje
Nog fijne dagen,...jaren.
Liefs en een dikke kus Moniek. -
29 November 2011 - 19:33
Wim:
Hallo!
Ben blij dat je een leuke verjaardag hebt gehad! Foto´s zien er bijzonder uit! En het ziet er inderdaad wel efteling achtig uit.
Veel plezier en avontuur verder samen!
Groetjes Wim -
30 November 2011 - 07:51
Nettie Trouw :
Hoi Hetty,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!!
Leuk, om deze dag eens heel anders te vieren dan je thuis zou doen.
Geniet er maar van.
Wij wensen jullie een geweldige reis toe.
Groetjes,
Nettie en Rob
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
