Eindelijk weer internet
Blijf op de hoogte en volg Hetty
07 Augustus 2012 | Rusland, Kurgan
1 augustus
13.00 uur. We komen aan bij de grens tussen Oekraïne en Rusland. Het is 38 graden in de schaduw. Het is een kleine grenspost, we kunnen zo door naar het eerste loket. Daar krijgt Henk na lang wachten een formulier. Doorrijden naar de slagboom en naar het tweede loket. Daar krijgen we een ander formulier. Door naar de volgende ambtenaar. Die wijst ons waar we de stempels moeten halen, daarbinnen, drie verschillende loketten. Gelukkig is het hier wat koeler. We wachten tot er iemand bij het eerste loketje komt en geven de man alle papieren. Hij bestudeert ze zorgvuldig en gebaart: ga maar even zitten. Ik zie binnen een mus vliegen. Hij fladdert van raam naar raam, probeert een uitweg te vinden en als dat niet lukt gaat hij op de grond zitten. Zijn bekje staat open. Arm dier, ik probeer hem zonder woorden het open raam te wijzen. Dáár, wijs ik hem in gedachten, dáár kun je er uit. De mus verstaat helaas geen Hollandse gedachten.
14.00 uur. We krijgen ons papiertje, mét stempel, en gaan naar het volgende loket. Weer wachten. We moeten mee naar buiten, de man wil de auto zien. Het zweet loopt al snel van zijn gezicht. Henk loopt mee en doet op verzoek van de man de deur van de cabine open. Hij gebaart dat hij de kilometerstand wil zien. Dat hebben we nog nooit meegemaakt. Maar goed, kilometerstand wordt genoteerd en dan kunnen we weer het gebouw in. Daar moet Henk betalen: 50 euro. Dat schijnt een soort wegenbelasting te zijn. Ik vertrouw er niks van, je hoort veel over corruptie hier in deze landen maar als Henk zegt dat hij een kwitantie wil, dan wordt die zonder blikken of blozen gemaakt. Het zal dan toch wel kloppen. Dan naar loket drie, en terwijl de dame aan Henk vraagt waar onze naam op de papieren staat, kijk ik naar de fladderende mus. Hoe lang zou die het volhouden?
14.30 uur. Drie mannen moeten onze auto controleren en zien wat we bij ons hebben. Ze stappen onze Bigfoot in en vinden het allemaal prachtig. Of we een souvenir hebben, ‘a present’. Nou vooruit dan maar, een flesje witte wijn voor de drie mannen. Dan kunnen we rijden. We zijn de Oekraïne uit. Een man in uniform bij een slagboom neemt het formulier aan. Ga maar verder, naar de volgende slagboom. We wachten tot we door kunnen rijden. Dan moeten we uitstappen en ons melden bij het loket van de Russische grens.
15.00 uur. Ik loop naar de auto en maak brood voor ons beiden; we hebben gewacht met de lunch tot we bij de grens zouden zijn, maar tot nu toe hebben we nog niet gegeten.
15.30 uur. Waar we op wachten weet ik niet maar ik ben blij dat ik iets gegeten heb. Henk loopt naar de auto om ook te gaan eten.
16.00 uur. Het blijkt dat we wachten op controle van onze auto, door de baas. De man die blijkbaar lager in rang is wijst op zijn schouders, waar twee strepen op staan. Dat is te laag voor deze taak. Daar komt ze eindelijk, de baas. Een struise Russin gaat in het hokje zitten, ik begeef me naar het loketje. Vul maar eerst een formulier in, in tweevoud, gebaart de man die lager in rang is. WAT? Dat formulier hadden we toch om drie uur ook al in kunnen vullen? Niet zeuren Hetty, dit gaat allemaal op zijn Russisch. Gelukkig helpt de man met de twee strepen ons met invullen, omdat het formulier helemaal in het Russisch is. We vullen in en kruisen aan op aanwijzing van hem, en dan begeven we ons weer naar de baas. Die kijkt eens minachtend wat we gedaan hebben, zet hier en daar een streep door en verbetert wat, en dan gebaart ze: overnieuw. Ik voel me een schoolkind dat strafwerk krijgt. Ik ga weer naar de tafel met formulieren en vul alles weer opnieuw in tweevoud in, zoals de baas heeft aangegeven. Dan komen we weer buiten maar helaas, ze is weg. Wachten dus weer.
17.00 uur. Ik zie de vrouw waar we op wachten naar buiten komen. Ik schiet haar aan en zeg met een brede glimlach: I have the papers. Ze kijkt kritisch, loopt weer naar haar plaats achter het loket en vraagt om de papieren van de auto. Dan begint ze aan Henk wat te vertellen. Het is een heel verhaal, waar we niets van begrijpen omdat ze enkel Russisch spreekt. Ze schrijft wat getallen op een papier en begint weer overnieuw met uitleggen. Henk denkt wat te begrijpen, ik denk dat ik dit niet wil begrijpen maar wat ik vrees is waar: we mogen hier de grens niet over omdat we te zwaar zijn. We moeten naar een grotere grenspost. Het is inmiddels 17.15 uur. Ik geloof eerst niet dat dit waar is, dan word ik boos. We mogen dus blijkbaar wel eerst de Oekraïne uit, dan allerlei formulieren invullen, maar niet Rusland in. En dat na al die tijd wachten.
17.30: We staan voor de grenspost van de Oekraïne. Ik begrijp dat ik een formulier in moet vullen en loop naar het loket om dat formulier op te halen. Ik moet echter een paspoort laten zien, dat nog in de auto ligt. Als ik terugkom met onze paspoorten, blijkt dat de man het paspoort van de auto wil zien, de groene kaart dus. Ik loop weer terug. Mijn humeur is inmiddels ver onder nul. Dan mogen we weer de drie loketjes afwerken, nu voor de Oekraïne. Ik ga naar binnen, het is bijna kwart voor zes en ik moet wachten, het loket is onbemand. Ik ga zitten, doe mijn best om rustig te blijven en kijk in het rond. Ik zoek naar de mus die ik hier eerder deze middag rond zag fladderen. Het lijkt of hij verdwenen is, ik zie hem nergens meer. Hij is weg!
Hij wel, nu wij nog.
2 augustus
We komen bij de andere grenspost en zien twee Italiaanse trucks staan. We komen met de rijders aan de praat en het blijkt dat ze deel uit maken van een groep van ongeveer 80 Italianen die ook naar Mongolië gaan. Ze staan hier al vier uur te wachten. De meeste zijn 4x4 rijders, verder zijn er de twee trucks en een aantal motorrijders. Ze hebben een Russische gids die hen helpt om over de grens te komen. Als er een beambte komt vragen hoeveel trucks er zijn, zegt de gids: drie. Zo, dat is makkelijk, we maken opeens deel uit van deze Italiaanse groep. Al met al zijn we nog vijf uur bezig om er door te komen, maar zonder de gids was het zo snel niet gelukt. Die nacht slapen we op een camping tussen Italianen. Bella noche, of hoe je dat ook zegt.
3 augustus
Het is al na zessen als we eindelijk weer herenigd worden met onze groep. Het welkom is zeer hartelijk en we kunnen direct bij Kaj en Sabine aan tafel. Na de koffie komt de hele groep rond de tent van Kaj en Sabine zitten en dan opeens is er champagne, ter ere van ons. Er wordt geproost op ons geluk en op een voorspoedige voortzetting van deze reis. Als we ook nog een boek krijgen waar zowel alle mensen die op onze bruiloft waren alsook onze medereizigers in geschreven hebben, dan houd ik het niet meer droog. Ook Henk wordt emotioneel van zo veel lieve woorden en wensen. Wat zijn wij toch rijk met zoveel lieve mensen om ons heen en wat zit hier een fantastisch stel mensen bij elkaar, het groepsgevoel is heel bijzonder.
4 augustus
Omdat we vanwege onze Bigfoot zoveel ellende bij de Russische grens hebben gehad, lijkt het ons beter om niet via Kazachstan te rijden. Dan hebben we immers weer twee grenzen te nemen en van Ivan, de gids van de Italianen, hebben we vernomen dat het sinds het bewind van Poetin hier op veel fronten strenger is geworden. De meeste groepsleden willen wel graag via Kazachstan, dus bij het krieken van de ochtend vertrekken de meesten die kant op. Fons, Arend, Kaj, Sabine en wij zullen samen door Rusland naar de Mongoolse grens rijden.
Als we weg willen rijden, ontdekt Fons een lekke band. Henk pakt de stoelen weer uit de auto en we gaan er maar eens rustig bij zitten. Wij hebben de tijd. Wij hoeven voorlopig geen grens meer over.
Die avond zitten we bij een Russisch riviertje ergens een stuk van de grote weg af. We willen hier bivak maken. De plek is prachtig, het water is aanlokkelijk en dat vinden de Russen ook: we zitten hier samen met een groot aantal dagjesmensen. Tegen het vallen van de avond gaat de muziek aan ergens aan de overkant van het water. Het is zaterdagavond, tijd om te feesten.
Als ik ’s morgens informeer of iedereen goed geslapen heeft, blijkt dat niemand last heeft gehad van het lawaai. We waren té moe, we hebben goed geslapen.
7 augustus: De afgelopen dagen hebben we veel gereden. We zijn inmiddels bij Cheljabinsk, zo’n 1750 km achter Moskou. We zitten goed op schema, maar Arend wil graag Omsk bezoeken, daar heb je een dag voor nodig.
Gisteren bezochten we nog even de plaatselijke MAN-dealer: we hadden een alarm op het dashboard dat regelmatig ging branden. “Remvoering nakijken, ga onmiddellijk naar een garage”, stond er in de handleiding. Henk vermoedde dat het een storing in de computer was, omdat in Polen de wielen er af zijn geweest, en dat bleek ook te kloppen. Die wetenschap kostte ons omgerekend 62 euro. Maar goed, je wilt het toch wel graag zeker weten.
Gisteravond bij het bivak maken zaten we opeens midden in een forse onweersbui. Tjonge, wat kan het hier stortregenen! Onze Bigfoot is gelukkig groot genoeg en we zaten met z’n zessen hierbinnen te wachten tot het voorbij zou zijn, onder het genot van een drankje en wat sterke verhalen.
Het wordt nu toch wel tijd dat we internet opzoeken, maar als je zo op de doorgaande weg (de M5) rijdt, kom je geen internetcafé tegen. Dan zie je alleen maar benzinepompen, kleine eettentjes, winkeltjes met levensmiddelen (geen verse groente, dat niet) en koffiehuisjes. De losse verkoop bestaat uit honing of speelgoed. Voor een supermarkt moet je echt van de doorgaande route af. Misschien komen we vandaag ergens Wifi tegen, dat zou mooi zijn, dan kan dit verhaal eindelijk op onze site.
Ja, eindelijk internet, ergens in een garage boven in het kantoortje. Alles on line, dan weet iedereen weer hoe het met ons vergaat.
Laatste nieuws is dat Kaj, Sabine, Fons en Arend hebben besloten om vanaf hier naar de grens van Kazachstan te rijden, en dus het laatste stukje ook dóór Kazachstan. Dan zijn ze er toch nog geweest. Henk en ik vermijden voorlopig grenzen, onze eerste grens zal die van Mongolie zijn.
Arend is blij dat we internet hebben, dan kan zijn vrouw eindelijk weer eens lezen hoe het ons vergaat. Hartelijke groeten speciaal dus voor haar, en voor alle andere thuisblijvers.
Leuk om al die reacties te lezen, dat is toch ook steeds een feest!
13.00 uur. We komen aan bij de grens tussen Oekraïne en Rusland. Het is 38 graden in de schaduw. Het is een kleine grenspost, we kunnen zo door naar het eerste loket. Daar krijgt Henk na lang wachten een formulier. Doorrijden naar de slagboom en naar het tweede loket. Daar krijgen we een ander formulier. Door naar de volgende ambtenaar. Die wijst ons waar we de stempels moeten halen, daarbinnen, drie verschillende loketten. Gelukkig is het hier wat koeler. We wachten tot er iemand bij het eerste loketje komt en geven de man alle papieren. Hij bestudeert ze zorgvuldig en gebaart: ga maar even zitten. Ik zie binnen een mus vliegen. Hij fladdert van raam naar raam, probeert een uitweg te vinden en als dat niet lukt gaat hij op de grond zitten. Zijn bekje staat open. Arm dier, ik probeer hem zonder woorden het open raam te wijzen. Dáár, wijs ik hem in gedachten, dáár kun je er uit. De mus verstaat helaas geen Hollandse gedachten.
14.00 uur. We krijgen ons papiertje, mét stempel, en gaan naar het volgende loket. Weer wachten. We moeten mee naar buiten, de man wil de auto zien. Het zweet loopt al snel van zijn gezicht. Henk loopt mee en doet op verzoek van de man de deur van de cabine open. Hij gebaart dat hij de kilometerstand wil zien. Dat hebben we nog nooit meegemaakt. Maar goed, kilometerstand wordt genoteerd en dan kunnen we weer het gebouw in. Daar moet Henk betalen: 50 euro. Dat schijnt een soort wegenbelasting te zijn. Ik vertrouw er niks van, je hoort veel over corruptie hier in deze landen maar als Henk zegt dat hij een kwitantie wil, dan wordt die zonder blikken of blozen gemaakt. Het zal dan toch wel kloppen. Dan naar loket drie, en terwijl de dame aan Henk vraagt waar onze naam op de papieren staat, kijk ik naar de fladderende mus. Hoe lang zou die het volhouden?
14.30 uur. Drie mannen moeten onze auto controleren en zien wat we bij ons hebben. Ze stappen onze Bigfoot in en vinden het allemaal prachtig. Of we een souvenir hebben, ‘a present’. Nou vooruit dan maar, een flesje witte wijn voor de drie mannen. Dan kunnen we rijden. We zijn de Oekraïne uit. Een man in uniform bij een slagboom neemt het formulier aan. Ga maar verder, naar de volgende slagboom. We wachten tot we door kunnen rijden. Dan moeten we uitstappen en ons melden bij het loket van de Russische grens.
15.00 uur. Ik loop naar de auto en maak brood voor ons beiden; we hebben gewacht met de lunch tot we bij de grens zouden zijn, maar tot nu toe hebben we nog niet gegeten.
15.30 uur. Waar we op wachten weet ik niet maar ik ben blij dat ik iets gegeten heb. Henk loopt naar de auto om ook te gaan eten.
16.00 uur. Het blijkt dat we wachten op controle van onze auto, door de baas. De man die blijkbaar lager in rang is wijst op zijn schouders, waar twee strepen op staan. Dat is te laag voor deze taak. Daar komt ze eindelijk, de baas. Een struise Russin gaat in het hokje zitten, ik begeef me naar het loketje. Vul maar eerst een formulier in, in tweevoud, gebaart de man die lager in rang is. WAT? Dat formulier hadden we toch om drie uur ook al in kunnen vullen? Niet zeuren Hetty, dit gaat allemaal op zijn Russisch. Gelukkig helpt de man met de twee strepen ons met invullen, omdat het formulier helemaal in het Russisch is. We vullen in en kruisen aan op aanwijzing van hem, en dan begeven we ons weer naar de baas. Die kijkt eens minachtend wat we gedaan hebben, zet hier en daar een streep door en verbetert wat, en dan gebaart ze: overnieuw. Ik voel me een schoolkind dat strafwerk krijgt. Ik ga weer naar de tafel met formulieren en vul alles weer opnieuw in tweevoud in, zoals de baas heeft aangegeven. Dan komen we weer buiten maar helaas, ze is weg. Wachten dus weer.
17.00 uur. Ik zie de vrouw waar we op wachten naar buiten komen. Ik schiet haar aan en zeg met een brede glimlach: I have the papers. Ze kijkt kritisch, loopt weer naar haar plaats achter het loket en vraagt om de papieren van de auto. Dan begint ze aan Henk wat te vertellen. Het is een heel verhaal, waar we niets van begrijpen omdat ze enkel Russisch spreekt. Ze schrijft wat getallen op een papier en begint weer overnieuw met uitleggen. Henk denkt wat te begrijpen, ik denk dat ik dit niet wil begrijpen maar wat ik vrees is waar: we mogen hier de grens niet over omdat we te zwaar zijn. We moeten naar een grotere grenspost. Het is inmiddels 17.15 uur. Ik geloof eerst niet dat dit waar is, dan word ik boos. We mogen dus blijkbaar wel eerst de Oekraïne uit, dan allerlei formulieren invullen, maar niet Rusland in. En dat na al die tijd wachten.
17.30: We staan voor de grenspost van de Oekraïne. Ik begrijp dat ik een formulier in moet vullen en loop naar het loket om dat formulier op te halen. Ik moet echter een paspoort laten zien, dat nog in de auto ligt. Als ik terugkom met onze paspoorten, blijkt dat de man het paspoort van de auto wil zien, de groene kaart dus. Ik loop weer terug. Mijn humeur is inmiddels ver onder nul. Dan mogen we weer de drie loketjes afwerken, nu voor de Oekraïne. Ik ga naar binnen, het is bijna kwart voor zes en ik moet wachten, het loket is onbemand. Ik ga zitten, doe mijn best om rustig te blijven en kijk in het rond. Ik zoek naar de mus die ik hier eerder deze middag rond zag fladderen. Het lijkt of hij verdwenen is, ik zie hem nergens meer. Hij is weg!
Hij wel, nu wij nog.
2 augustus
We komen bij de andere grenspost en zien twee Italiaanse trucks staan. We komen met de rijders aan de praat en het blijkt dat ze deel uit maken van een groep van ongeveer 80 Italianen die ook naar Mongolië gaan. Ze staan hier al vier uur te wachten. De meeste zijn 4x4 rijders, verder zijn er de twee trucks en een aantal motorrijders. Ze hebben een Russische gids die hen helpt om over de grens te komen. Als er een beambte komt vragen hoeveel trucks er zijn, zegt de gids: drie. Zo, dat is makkelijk, we maken opeens deel uit van deze Italiaanse groep. Al met al zijn we nog vijf uur bezig om er door te komen, maar zonder de gids was het zo snel niet gelukt. Die nacht slapen we op een camping tussen Italianen. Bella noche, of hoe je dat ook zegt.
3 augustus
Het is al na zessen als we eindelijk weer herenigd worden met onze groep. Het welkom is zeer hartelijk en we kunnen direct bij Kaj en Sabine aan tafel. Na de koffie komt de hele groep rond de tent van Kaj en Sabine zitten en dan opeens is er champagne, ter ere van ons. Er wordt geproost op ons geluk en op een voorspoedige voortzetting van deze reis. Als we ook nog een boek krijgen waar zowel alle mensen die op onze bruiloft waren alsook onze medereizigers in geschreven hebben, dan houd ik het niet meer droog. Ook Henk wordt emotioneel van zo veel lieve woorden en wensen. Wat zijn wij toch rijk met zoveel lieve mensen om ons heen en wat zit hier een fantastisch stel mensen bij elkaar, het groepsgevoel is heel bijzonder.
4 augustus
Omdat we vanwege onze Bigfoot zoveel ellende bij de Russische grens hebben gehad, lijkt het ons beter om niet via Kazachstan te rijden. Dan hebben we immers weer twee grenzen te nemen en van Ivan, de gids van de Italianen, hebben we vernomen dat het sinds het bewind van Poetin hier op veel fronten strenger is geworden. De meeste groepsleden willen wel graag via Kazachstan, dus bij het krieken van de ochtend vertrekken de meesten die kant op. Fons, Arend, Kaj, Sabine en wij zullen samen door Rusland naar de Mongoolse grens rijden.
Als we weg willen rijden, ontdekt Fons een lekke band. Henk pakt de stoelen weer uit de auto en we gaan er maar eens rustig bij zitten. Wij hebben de tijd. Wij hoeven voorlopig geen grens meer over.
Die avond zitten we bij een Russisch riviertje ergens een stuk van de grote weg af. We willen hier bivak maken. De plek is prachtig, het water is aanlokkelijk en dat vinden de Russen ook: we zitten hier samen met een groot aantal dagjesmensen. Tegen het vallen van de avond gaat de muziek aan ergens aan de overkant van het water. Het is zaterdagavond, tijd om te feesten.
Als ik ’s morgens informeer of iedereen goed geslapen heeft, blijkt dat niemand last heeft gehad van het lawaai. We waren té moe, we hebben goed geslapen.
7 augustus: De afgelopen dagen hebben we veel gereden. We zijn inmiddels bij Cheljabinsk, zo’n 1750 km achter Moskou. We zitten goed op schema, maar Arend wil graag Omsk bezoeken, daar heb je een dag voor nodig.
Gisteren bezochten we nog even de plaatselijke MAN-dealer: we hadden een alarm op het dashboard dat regelmatig ging branden. “Remvoering nakijken, ga onmiddellijk naar een garage”, stond er in de handleiding. Henk vermoedde dat het een storing in de computer was, omdat in Polen de wielen er af zijn geweest, en dat bleek ook te kloppen. Die wetenschap kostte ons omgerekend 62 euro. Maar goed, je wilt het toch wel graag zeker weten.
Gisteravond bij het bivak maken zaten we opeens midden in een forse onweersbui. Tjonge, wat kan het hier stortregenen! Onze Bigfoot is gelukkig groot genoeg en we zaten met z’n zessen hierbinnen te wachten tot het voorbij zou zijn, onder het genot van een drankje en wat sterke verhalen.
Het wordt nu toch wel tijd dat we internet opzoeken, maar als je zo op de doorgaande weg (de M5) rijdt, kom je geen internetcafé tegen. Dan zie je alleen maar benzinepompen, kleine eettentjes, winkeltjes met levensmiddelen (geen verse groente, dat niet) en koffiehuisjes. De losse verkoop bestaat uit honing of speelgoed. Voor een supermarkt moet je echt van de doorgaande route af. Misschien komen we vandaag ergens Wifi tegen, dat zou mooi zijn, dan kan dit verhaal eindelijk op onze site.
Ja, eindelijk internet, ergens in een garage boven in het kantoortje. Alles on line, dan weet iedereen weer hoe het met ons vergaat.
Laatste nieuws is dat Kaj, Sabine, Fons en Arend hebben besloten om vanaf hier naar de grens van Kazachstan te rijden, en dus het laatste stukje ook dóór Kazachstan. Dan zijn ze er toch nog geweest. Henk en ik vermijden voorlopig grenzen, onze eerste grens zal die van Mongolie zijn.
Arend is blij dat we internet hebben, dan kan zijn vrouw eindelijk weer eens lezen hoe het ons vergaat. Hartelijke groeten speciaal dus voor haar, en voor alle andere thuisblijvers.
Leuk om al die reacties te lezen, dat is toch ook steeds een feest!
-
07 Augustus 2012 - 09:33
Frans:
Hallo Hetty en Henk,
erg leuk om jouw verslag te lezen, jij kunt echt goed schrijven, het leest als een avonturenroman. Die bureaucratie aan de grens is vreselijk, ik hoop niet dat we dat weer terug krijgen in Europa, mochten de PVV en de SP hun zin krijgen. Fijne reis verder, groetjes, Frans en Caroline. -
07 Augustus 2012 - 09:40
Teja:
lieve alle 2,
het is een feest van herkenning die grens overgang alsof je snot bent een kind wat terecht gewezen word.
Volgens mij hebben we dezelfde man gehad die je wegwijs maakt met het formulier, hij deed erg zijn best om alles goed aan te geven komt je bij de " baas" kun je alles weer overdoen. Ik voel nog de kriebels van de ergernis die dat oplevert. En dan te zwaar zijn aan de Russische kant dat verzin je toch niet!!!!!
Dapper hoor een andere grensovergang zoeken, ja er blijft weinig keus over. Hans gaf aan dat hij het formulier waar jullie het moeilijk mee hadden vertaald had meegegeven. Maar omdat het een veel zwaarder voertuig is kunnen het best andere formulieren zijn. Ik hoop dat de mus het heeft overleefd arm beestje. Je ziet soms ook hele gezinnen met jonge kinderen uren voor die grens staan, in de hitte, zij mogen er meestal ook niet uit daar zit je dan in de auto met de zon bloed heet op het dak. Ben wel eens met een fles water en snoepjes in de rondte geweest.
En ook nu komt het " rebelse " gevoel van de grensovergang weer naar boven. Zou dat met machte te maken kunnen hebben.....
De route die jullie rijden is dezelfde als die wij hebben gereden, de wegen zijn te doen, alleen zijn wij via Siberië naar Mongolië gereden. jullie gaan nu via de altai ws, leuk hoor.
De grensovergang van rusland naar Mongolië was voor ons aan de Russische zijde weer een gedoe met de papieren en het invullen. De mongolen zijn een stuk rustiger en gemoedelijker gelukkig. Als jullie de grens overgang hebben gehad is er zo'n 100 km verder een plek waar prachtige oude rots tekeningen zijn. niet te vinden via officiële wegen maar de bevolking kan je de tekeningen wijzen. Bij camping de grijze wolf weten zij er alles van. Die camping stelt weinig voor alleen de douches zijn daar redelijk. Ik hoop dat ze in Mongolië al wat verder zijn met de wegen anders is er nog een bar stuk weg te gaan voor jullie.
Heerlijk die verslagjes zit weer midden in de herinneringen en dat is een fijn gevoel, veel plezier en succes, en trojka hier trojka daar vergeet Omsk niet wij zijn er doorheen gereden, hadden geen tijd om te exploreren, moet een mooie stad zijn.
Warme groeten van Thea en Hans. -
07 Augustus 2012 - 09:52
Amber Dekkers:
Inderdaad bureaucratie met een vleugje corruptie ;-) Pffff, dodelijk vermoeiend voor ons westerlingen! Gelukkig zijn jullie erdoor en kunnen jullie nu 'rustig' je reis vervolgen. Goed dat de rest ook een eigen keuze maakt om toch 'even' door Kazachstan te gaan. Anders blijven ze misschien naderhand met het gevoel zitten toch ook wel even geweest te willen zijn. Dit is een prima oplossing. Succes verder, wij lezen mee. Leuke foto van Bien trouwens voor de wagen. Groetjes Amber -
07 Augustus 2012 - 11:34
Cecile:
Lieve Hetty en Henk,
Gelukkig dat jullie de reis toch gewoon konden voortzetten. Ik heb jouw sms ontvangen uit Kiev, Hetty, Dank je wel! Ik ben wel opgelucht dat je eindelijk internet hebt kunnen vinden,want hierdoor weet ik dat het inderdaad verder allemaal goed is blijven gaan. Leuk, die bruid en bruidegom op de voorgrond in jullie Bigfoot. Op naar nog heel veel mooie en leuke spannende avonturen met zo min mogelijk bureaucratisch oponthoud. Heel veel plezier verder. Veel liefs van Cecile -
07 Augustus 2012 - 12:23
Heleen Smit:
Hoi Hetty en Henk,
Mooi verhaal en prachtige foto's. Het is heel herkenbaar en waarom al de formulieren nodig zijn en wat ze er allemaal mee doen weet ik niet. Misschien behangen ze er hun huiskamer mee. Enfin het is altijd een eindeloze geschiedenis. Ik ben dat al overal ter wereld tegengekomen.
Verder een goede reis, veel plezier in Mongolië en ik blijf jullie volgen.
Ik hoop dat jullie mijn zoon in goede gezondheid mogen ontmoeten.
Is er iemand die banden voor hem meegenomen heeft. Volgens hem zijn ze inmiddels vierkant.
Een hartelijk groet voor iedereen van Heleen Smit. -
07 Augustus 2012 - 17:48
Lucia En Guus:
Hallo Hetty,
Wat fijn dat jullie weer bij de andere zijn en wat kan het toch moeilijk zijn om een grens over te komen.
De foto zien er prachtig uit en die van Kaj en Sabien ook. We missen die 2 op onze hondenschool en natuurlijk Nesto ook. Fijne voortzetting van de reis en we kijken uit naar jullie volgende verslag en de foto's.
Groetjes Lucia en Guus -
07 Augustus 2012 - 22:19
Rianne:
HALLO Hetty en Henk
en alle andere (waaronder Arend) die aangesloten zijn bij jullie.
Om maar te beginnen bij jouw eind zinnen waar ik heel blij mee ben.....heel erg bedankt voor de groeten van Arend speciaal voor mij!
Wat een geweldig spannend verhaal weer om te lezen! Iedereen hier in mijn omgeving leest mee!
En ik leef natuurlijk heel erg met jullie mee!
De foto´s zijn heel prachtig (ook fijn om Arend daar op te zien!)
Wat een drama bij die grens! Respect voor jullie geduld! Je zou ze toch.........
En die arme mus....heel toepasselijk en beeldend.
Ik kijk weer uit naar jullie volgende verslag (prachtig geschreven verhaal complimenten!) en foto´s.
Heel veel lieve groeten voor allemaal.
En speciaal voor Arend de allerliefste groeten natuurlijk XXX
Geniet en ben voorzichtig!
Rianne -
08 Augustus 2012 - 10:55
Rendy :
Hallo doorzetters,
Wat wordt jullie geduld op de proef gesteld. Gelukkig zijn jullie uiteindelijk ook 'vrij' door de grenzen gekomen.
Mooie reis in het volgende deel. Rendy -
08 Augustus 2012 - 12:05
Bob En Karin:
Lieve Hetty en Henk,
Geweldig dat Mongolie nu toch nog in zicht komt. Jullie reis is wel een oefening
in "geduld hebben" aan het worden.
Erg mooie reisverslagen Hetty,wij kijken uit naar de volgende.
Groetjes,ook voor de rest van de groep,Bob en Karin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
