Scherven brengen geluk, plastic engelen niet
Blijf op de hoogte en volg Hetty
08 Augustus 2012 | Rusland, Omsk
7 augustus
Onze reisgenoten zijn zojuist vertrokken richting Kazachstan. Ik zit nog in het kantoortje van de MAN-dealer in Kurgan te ‘internetten’ . MAN-dealer? Jawel, alweer…. Onze Bigfoot blijft maar storingen melden van slijtage van de remvoering en daar wordt Henk erg onrustig van. Dus nu maar de wielen er af, en kijken wat er aan de hand is. De Russen zijn erg behulpzaam; hoewel er geen internet is, mag ik in het kantoor van een of andere administratieve kracht van het internet gebruik maken. Henk zit beneden in de garage en houdt de wielen van de Bigfoot in de gaten, hij zit er letterlijk met zijn neus op.
Ik zet onze belevenissen van de laatste week op de site. Het is weer een heel verhaal. Maar het is allemaal echt gebeurd. We hadden ook achter in de tuin kunnen zitten, zegt Henk heel wijs, en dan hadden we niets beleefd. Zo is dat! Ik lees alle lieve en leuke reacties van bekende en onbekende mensen. Even reageren:
@ Trudy: ik moet je iets bekennen: we hebben jouw glazen beschermengel vervangen door een van plastic. Ik was zó bang dat die van jou het niet zou overleven in zo’n schuddende auto en dat zou zo zonde zijn. Zou dat ongeluk brengen?
@ Heleen: Ik heb Berthus de groeten van jou overgebracht via een sms-je. Hij heeft genoeg van het alleen rijden en verheugt zich op onze komst. Hij gaat in Barnaul alweer op zoek naar een lasser. Gelukkig heeft Henk ook een lasapparaat bij zich, dus in Mongolië is de hulp voor hem dichtbij. Wij hebben de banden voor hem in de auto.
@ Catherine: ja, dat is inderdaad jammer. Was leuk geweest om jullie te ontmoeten. Goede thuisreis!
@ Alle anderen die al eerder hebben gereageerd: ik geniet van iedere reactie. Dank jullie wel voor alle complimenten, alle goede wensen enz.
Dan kunnen we weer op pad met onze Bigfoot. Het probleem is opgelost. Wat een opluchting weer. We rijden door tot we er genoeg van hebben en rijden naar een klein gehuchtje vlak voor Isjim. We rijden stapvoets over de zandwegen tot Henk een goed plekje ziet. Daar maken we bivak, daar maken we kennis met de man naast wiens tuin we nu staan en Henk mag daar douchen. De douche is in een houten hokje achter in de tuin, met een bak water erboven die door de zon verwarmd wordt. Hij moet in het hok wel even de brandnetels plat trappen maar ach, wat maakt het uit, schoon is schoon.
We wimpelen de dronken buurman af, die komt schooien om een biertje en we proberen tevergeefs een gesprek te voeren met onze naaste buurman, die alleen Russisch spreekt. We begrijpen wel uit zijn gebaren dat ons plan om via Siberië terug te rijden, een hachelijke onderneming is. De wegen zijn slecht, als ze er al zijn, gebaart hij. Hij komt later drie liter melk brengen, nog warm, vers van de koe, en wij geven hem koekjes. Ik doe een wasje en we gaan op tijd naar bed. Morgen nieuwe avonturen!
8 augustus
We hebben weer internet, heel vertrouwd (helaas), in een MAN-garage. We staan nu op de parkeerplaats van het bedrijf, het is kwart voor zeven ’s avonds. De dagen zijn kort hier, je bent zo een uur kwijt. Vandaag ook weer, plots zie ik op de telefoon van Henk dat het een uur later is dan op mijn horloge. Weer een tijdslijn gepasseerd. Zomaar een uur verdwenen, zonder dat je het in de gaten hebt. Nergens een bordje langs de weg met ‘pas op; het is hier een uurtje later’. Ik zet mijn horloge vooruit en dat is de vijfde keer nu, dus we lopen vijf uur voor op Nederland.
Maar ik dwaal af van het begin, van de MAN-garage. Omdat het lampje maar blijft branden en een (zeer irritant) piepsignaal afgeeft, besluit Henk direct af te slaan als we bij het binnenrijden van Omsk een MAN-dealer zien. Bovendien heeft hij gisteren ontdekt dat er een heel klein beetje olie lekt.
Ik leg in mijn beste technische Engels uit wat de problemen zijn en wat er al allemaal aan vooraf is gegaan. Daarbij kan ik nog een diavoorstelling uit de laptop toveren, ik heb alle mankementen en reparaties, garages en onderdelen, monteurs, wat je maar wilt zien, gefotografeerd en dat zegt meer dan woorden, vooral als het Russische woorden zijn.
Ik begrijp uit de zorgelijke gezichten van de monteurs, die onze Bigfoot weer eens aan de computer hebben gelegd, dat er toch wat aan de hand is. Henk zit weer overal met zijn neus op, want hij vertrouwt niets meer, hij moet het zelf zien. We hebben de afgelopen tijd té vaak gehoord dat het allemaal weer in orde is. Er moeten oliekeerringen vervangen worden, hoor ik. Dat zijn dezelfde oliekeerringen die in Polen in de garage vervangen zijn. Die zijn hier niet standaard te krijgen, die liggen misschien ergens op voorraad en anders moeten ze uit Duitsland komen. Hoe lang dat laatste duurt? Ongeveer een maand. Zou Omsk genoeg bezienswaardigheden hebben voor een maand?
Henk belt voortvarend naar zijn dealer in Nederland. Hij heeft van de monteur de nummers gekregen van de onderdelen en de dealer in Nederland wil wel kijken of hij ze op voorraad heeft en ze per ijlbode naar Omsk sturen. We mailen en sms-sen wat over en weer en dan is de uitkomst dat we tot voorlopig nog wel hier in Omsk zullen zijn. Het zou ook nog kunnen dat de onderdelen naar Barnaul worden gestuurd en dan kunnen wij, terwijl de onderdelen onderweg zijn, ook daarnaartoe rijden. Dat scheelt toch snel weer een dag of twee. De lekkage is maar minimaal, dus dat redden we wel. Echter Mongolië in met een dergelijke lekkage, is geen goed plan.
Gelukkig is het in Omsk vijf uur later dan in Nederland: hier sluit de garage maar in Nederland kunnen ze vandaag nog aan de slag met bestellen. Dat is dan weer een geluk bij…tja, bij een ongeluk? Nee, dat is een heel klein beetje geluk bij enorm veel pech! Had ik die glazen engel nou maar meegenomen, in plaats van hem om te ruilen voor een plastic exemplaar. Want zeg nou zelf, als die kapot gaat onderweg, dan brengen ook de scherven nog geluk.
Onze reisgenoten zijn zojuist vertrokken richting Kazachstan. Ik zit nog in het kantoortje van de MAN-dealer in Kurgan te ‘internetten’ . MAN-dealer? Jawel, alweer…. Onze Bigfoot blijft maar storingen melden van slijtage van de remvoering en daar wordt Henk erg onrustig van. Dus nu maar de wielen er af, en kijken wat er aan de hand is. De Russen zijn erg behulpzaam; hoewel er geen internet is, mag ik in het kantoor van een of andere administratieve kracht van het internet gebruik maken. Henk zit beneden in de garage en houdt de wielen van de Bigfoot in de gaten, hij zit er letterlijk met zijn neus op.
Ik zet onze belevenissen van de laatste week op de site. Het is weer een heel verhaal. Maar het is allemaal echt gebeurd. We hadden ook achter in de tuin kunnen zitten, zegt Henk heel wijs, en dan hadden we niets beleefd. Zo is dat! Ik lees alle lieve en leuke reacties van bekende en onbekende mensen. Even reageren:
@ Trudy: ik moet je iets bekennen: we hebben jouw glazen beschermengel vervangen door een van plastic. Ik was zó bang dat die van jou het niet zou overleven in zo’n schuddende auto en dat zou zo zonde zijn. Zou dat ongeluk brengen?
@ Heleen: Ik heb Berthus de groeten van jou overgebracht via een sms-je. Hij heeft genoeg van het alleen rijden en verheugt zich op onze komst. Hij gaat in Barnaul alweer op zoek naar een lasser. Gelukkig heeft Henk ook een lasapparaat bij zich, dus in Mongolië is de hulp voor hem dichtbij. Wij hebben de banden voor hem in de auto.
@ Catherine: ja, dat is inderdaad jammer. Was leuk geweest om jullie te ontmoeten. Goede thuisreis!
@ Alle anderen die al eerder hebben gereageerd: ik geniet van iedere reactie. Dank jullie wel voor alle complimenten, alle goede wensen enz.
Dan kunnen we weer op pad met onze Bigfoot. Het probleem is opgelost. Wat een opluchting weer. We rijden door tot we er genoeg van hebben en rijden naar een klein gehuchtje vlak voor Isjim. We rijden stapvoets over de zandwegen tot Henk een goed plekje ziet. Daar maken we bivak, daar maken we kennis met de man naast wiens tuin we nu staan en Henk mag daar douchen. De douche is in een houten hokje achter in de tuin, met een bak water erboven die door de zon verwarmd wordt. Hij moet in het hok wel even de brandnetels plat trappen maar ach, wat maakt het uit, schoon is schoon.
We wimpelen de dronken buurman af, die komt schooien om een biertje en we proberen tevergeefs een gesprek te voeren met onze naaste buurman, die alleen Russisch spreekt. We begrijpen wel uit zijn gebaren dat ons plan om via Siberië terug te rijden, een hachelijke onderneming is. De wegen zijn slecht, als ze er al zijn, gebaart hij. Hij komt later drie liter melk brengen, nog warm, vers van de koe, en wij geven hem koekjes. Ik doe een wasje en we gaan op tijd naar bed. Morgen nieuwe avonturen!
8 augustus
We hebben weer internet, heel vertrouwd (helaas), in een MAN-garage. We staan nu op de parkeerplaats van het bedrijf, het is kwart voor zeven ’s avonds. De dagen zijn kort hier, je bent zo een uur kwijt. Vandaag ook weer, plots zie ik op de telefoon van Henk dat het een uur later is dan op mijn horloge. Weer een tijdslijn gepasseerd. Zomaar een uur verdwenen, zonder dat je het in de gaten hebt. Nergens een bordje langs de weg met ‘pas op; het is hier een uurtje later’. Ik zet mijn horloge vooruit en dat is de vijfde keer nu, dus we lopen vijf uur voor op Nederland.
Maar ik dwaal af van het begin, van de MAN-garage. Omdat het lampje maar blijft branden en een (zeer irritant) piepsignaal afgeeft, besluit Henk direct af te slaan als we bij het binnenrijden van Omsk een MAN-dealer zien. Bovendien heeft hij gisteren ontdekt dat er een heel klein beetje olie lekt.
Ik leg in mijn beste technische Engels uit wat de problemen zijn en wat er al allemaal aan vooraf is gegaan. Daarbij kan ik nog een diavoorstelling uit de laptop toveren, ik heb alle mankementen en reparaties, garages en onderdelen, monteurs, wat je maar wilt zien, gefotografeerd en dat zegt meer dan woorden, vooral als het Russische woorden zijn.
Ik begrijp uit de zorgelijke gezichten van de monteurs, die onze Bigfoot weer eens aan de computer hebben gelegd, dat er toch wat aan de hand is. Henk zit weer overal met zijn neus op, want hij vertrouwt niets meer, hij moet het zelf zien. We hebben de afgelopen tijd té vaak gehoord dat het allemaal weer in orde is. Er moeten oliekeerringen vervangen worden, hoor ik. Dat zijn dezelfde oliekeerringen die in Polen in de garage vervangen zijn. Die zijn hier niet standaard te krijgen, die liggen misschien ergens op voorraad en anders moeten ze uit Duitsland komen. Hoe lang dat laatste duurt? Ongeveer een maand. Zou Omsk genoeg bezienswaardigheden hebben voor een maand?
Henk belt voortvarend naar zijn dealer in Nederland. Hij heeft van de monteur de nummers gekregen van de onderdelen en de dealer in Nederland wil wel kijken of hij ze op voorraad heeft en ze per ijlbode naar Omsk sturen. We mailen en sms-sen wat over en weer en dan is de uitkomst dat we tot voorlopig nog wel hier in Omsk zullen zijn. Het zou ook nog kunnen dat de onderdelen naar Barnaul worden gestuurd en dan kunnen wij, terwijl de onderdelen onderweg zijn, ook daarnaartoe rijden. Dat scheelt toch snel weer een dag of twee. De lekkage is maar minimaal, dus dat redden we wel. Echter Mongolië in met een dergelijke lekkage, is geen goed plan.
Gelukkig is het in Omsk vijf uur later dan in Nederland: hier sluit de garage maar in Nederland kunnen ze vandaag nog aan de slag met bestellen. Dat is dan weer een geluk bij…tja, bij een ongeluk? Nee, dat is een heel klein beetje geluk bij enorm veel pech! Had ik die glazen engel nou maar meegenomen, in plaats van hem om te ruilen voor een plastic exemplaar. Want zeg nou zelf, als die kapot gaat onderweg, dan brengen ook de scherven nog geluk.
-
08 Augustus 2012 - 15:34
Heleen Smit:
Hoi Hetty en Henk,
Tjonge, ik dacht dat Berthus veel pech had met zijn vervoermiddel maar jullie kunnen er ook wat van. Wat een ellende allemaal. Ik kan me voorstellen dat jullie er gewoon helemaal zat van worden. Maar........niet de moed verliezen. Zolang er nog hulpvaardige mensen zijn gewoon blijven doorgaan. Moed verloren al verloren. Fijn dat je contact gehad hebt met Berthus. Ik maak me elke dag wel een keertje zorgen om hem. Zo alleen met een toch kwetsbaar vervoermiddel. Ik kan me voorstellen dat hij het een beetje heeft gehad om alleen op stap te zijn. Hij en ik weten uit ervaring dat je tijdens zo'n grote reis zo nu en dan een dip hebt. Maar de zon gaat ook weer een keer schijnen. Voor hem is het te hopen dat jullie door kunnen reizen. Hoe moet hij anders aan nieuwe banden komen? Maar goed ik ga er van uit dat jullie elkaar ontmoeten in dat prachtige land.
Veel sterkte, ik leef met jullie mee en zie uit naar het volgende verhaal!!!!
Groetjes en sterkte van Heleen.
PS De foto's zijn leuk en herkenbaar. Mooi hoor! -
08 Augustus 2012 - 16:41
Rosa Otting:
Hallo Hetty en Henk,
Ik ben een onbekende, maar lees jullie verslagen met veel belangstelling.
Wat een onderneming en wat een doorzettingsvermogen. Geweldig hoor!
Ik hoop echt voor jullie en mede reisgenoten dat de pech ophoudt en dat er weken volgen
van volop genieten zonder technisch problemen.
Ben erg benieuwd naar jullie bevindingen in Mongolië en blijf zeker de verslagen volgen.
Leuke foto's trouwens, geven wel een goede van de situatie en natuurlijk ook van het reisgezeldschap.
Geniet vooral van alle leuke en mooie momenten. de zon gaat altijd weer schijnen.
Vriendelijke groet,
Rosa Otting
-
08 Augustus 2012 - 16:43
Erny:
Mijn hemel, het lijkt wel of we in de hel terecht gekomen zijn. Zo fijn als ik het altijd vond om via de verhalen en foto's met jullie mee te reizen zo verschrikkelijk wanhopig zou ik worden als ik nu echt bij jullie in de Bigfoot zou zitten. Zoiets kun je toch niet bedenken!
Jullie geloven het niet, maar zelfs Bert wil nu jullie belevenissen meelezen, want dit is toch echt wel iets unieks (?)
Buiten diverse lekkages van de riolering en enorme stortbuien die onze serre binnendringen maken wij gelukkig niks vervelends mee. Dan is wat wij meemaken maar peanuts bij wat jullie te verduren krijgen.
Nog een reactie op jullie vorige verhaal. Toen ik van de vrouwelijke kenau bij de Russische grens hoorde dacht ik gelijk aan die reclame met die kauwgom, helaas had ik er geen beeld bij van Nikita gezongen door Elton John.
Hoop dat het jullie nu voor de wind gaat, Ik blijf bij jullie.
Liefs en toi, toi, toi.
Erny -
08 Augustus 2012 - 22:16
Wendy:
Het blijft maar door gaan. Houdt de moed erin. Ze zeggen toch altijd: "na regen komt zonneschijn!"
Ik hoop het voor jullie. SNEL!!!
Dikke knuffel Wendy -
09 Augustus 2012 - 10:10
Bob En Karin:
Lieve Hetty en Henk,
Wij hebben verschillende keren jullie verslag gelezen, ja het staat er toch echt,weer pech.
Het is toch niet te geloven....
Het positieve is dat jullie nu in ieder geval genoeg tijd hebben om Omsk te bezoeken,schijnt
mooi te zijn.
Houd de moed erin,er komt vast een oplossing,Mongolie gaat lukken.
Wij denken veel aan jullie,liefs Bob en Karin.
-
09 Augustus 2012 - 16:37
Trudy Rene:
lieve mensen,
het blijft wel spannend hoor, volgens mij maakt het niets uit of een beschermengel van glas of plastic is het is de intentie waar het omgaat, jullie blijven gelukkig optimistisch en blij met elkaar. Ik ben er van overtuigd dat jullie Mongolie gaan halen en daar een fantastische tocht met de medereisgenoten zullen maken, hier grote hittegolf bijna verschroeide aarde maar eindelijk zomer toch! Liiefs en we denken aan jullie Trudy en Rene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
