0liekeerringen en zo
Blijf op de hoogte en volg Hetty
14 Augustus 2012 | Rusland, Tashanta
10 augustus
De garage in Barnaul controleert de remvoeringen van alle wielen, geeft olie mee voor de reduceernaven en dat alles voor omgerekend 40 euro. Bovendien zeggen ze dat het probleem te verwaarlozen is. Nou, dat wil ik graag geloven, dat is goed nieuws. De vorige garage had ons al aanbevolen om naar huis te rijden, omdat het probleem zo groot is. Ik geloof dus graag in de adviezen van de laatste garage.
Terwijl we daar zo bezig zijn in de garage, Henk met de wielen en ik met internet, krijgen we een sms van Kor en Gretha: of we onze coördinaten door willen geven. Ik denk nog heel even onnozel dat dit voor Berthus is, omdat die ook in Barnaul is, maar dat is niet het geval: tegen etenstijd komt de auto van Kor naast ons staan. Wat een verrassing, wat gezellig!
11 augustus.
Vandaag rijden we samen richting Mongoolse grens, dat is nog 700 km. Onderweg haalt Berthus ons in, die is vanmorgen ons achterop komen rijden en als het weer tijd is voor het avondeten schuift hij gezellig aan bij ons in de Bigfoot. Hij kan de kliekjes van gisteren mee helpen opmaken. Toen had ik al het idee dat hij aan zou schuiven, dus had ik iets extra’s gekookt. Morgen zullen we bij de grens zijn, Mongollie is nu echt heel dichtbij. Henk is nog niet helemaal gerust wat betreft de oliekeerringen en de lekkage, dus die checkt bij iedere stop hoeveel olie hij kwijt is en of het probleem zich niet verergert. Hij heeft inmiddels contact gehad met Benne, die belooft om voor ons uit te zoeken hoe de oliekeerringen zo snel mogelijk op een bepaalde plaats op onze route kunnen zijn. Super, Benne, je bent een kanjer!
12 augustus
We staan voor de grens. Die is dicht vandaag, het is zondag. Het zou zo maar kunnen zijn dat hij morgen ook dicht is, de meningen hierover zijn verdeeld. Gebarentaal is ook niet alles. We wachten het maar af. We brengen de tijd door met een handwasje, wat ordenen en schoonmaken, wat kletsen met de andere wachtenden en buurten bij Kor en Gretha.
13 augustus
Ik word wakker van geluid. Als ik uit het raampje kijk zie ik een groepje Mongolen bij onze Bigfoot staan. Ze kletsen, lachen en kijken naar onze auto. Ze komen waarschijnlijk uit de bus, die achter in de rij is aangesloten. Er is hoop: als Mongolen de grens over willen, zal hij wel open gaan. Het is half acht. We staan op en maken ons snel klaar voor vertrek. Om half negen zit de poort nog dicht maar er komt volop personeel aan. Om negen uur horen we dat we een stempel moeten halen bij het immigratiekantoor, 150 meter terug. Ik pak de paspoorten, Henk blijft bij de auto. Samen met Kor ga ik naar het kantoortje. Dat zit dicht. Er staat al een rijtje wachtenden. Er staan mensen voor ons met een stuk of tien paspoorten in de hand. Om half tien gaat het kantoortje open en kan de eerste man naar binnen. Na ongeveer een kwartier komt hij er weer uit, de volgende Mongool met tien paspoorten gaat naar binnen. Als ik bijna aan de beurt ben, het is dan kwart voor elf, horen we opeens dat zowel chauffeur als passagier aanwezig moeten zijn. Kor gaat Gretha en Henk halen, ik blijf wachten en roep Berthus, wiens paspoort ik ook inmiddels in handen heb. “Ga maar eerst”, zeg ik tegen Berthus. Ik zie dat de anderen aan komen rennen en als ze gearriveerd zijn komt Berthus juist naar buiten. Het is onze beurt.
Het immigratiekantoortje lijkt een beetje op een container: het is van metaal, klein, bedompt en rommelig. Een norse Rus met een Mongools uiterlijk gebaart dat we afstand moeten houden als hij zijn werk doet. Hij neemt onze paspoorten aan waarin zich ook het formuliertje bevindt dat we nodig hebben om Rusland uit te komen. Dan vraagt hij waar onze registratie is. Wat? “Registration!” wordt ons toegesnauwd. De man begeeft zich naar een ander bureau, tikt iets in in een computer en gebaart ons te komen kijken. Het is een soort vertaalprogramma Russisch-Engels, en ik lees dat we ons binnen zeven dagen na binnenkomst in Rusland hadden moeten registreren, zo niet, dan zijn we in overtreding.
“Njet registration”, zeg ik in mijn beste Russisch. Ik gebaar dat ik wat wil typen in het vertaalprogramma en typ in het Engels: ons is aan de grens verteld dat registratie niet meer nodig is.
“Foute informatie, dat is wel nodig en we zijn in overtreding. Dat kost tussen de 2000 en 5000 Roebel. “ Het vertaalprogramma is duidelijk. Henk roept Kor en Gretha er bij. Die zeggen hetzelfde als wij en de Rus kijkt nog norser. “Problema” roept hij een aantal keren en gebaart weer dat we een stempel missen. Ook laat hij ons formulieren zien van andere mensen, zodat we snappen wat we moeten laten zien. We snappen goed welk formulier hij bedoelt, maar zijn er van eigenlijk van overtuigd dat wij dat niet nodig hebben want zelfs de politie in Rusland heeft aangegeven dat dit niet meer nodig is. Toch twijfel ik nu wel even bij het zien van deze boze Rus. We blijven stoïcijns staan en kijken toe hoe de man zal reageren. “Problema”, roept hij nog een keer, hij zet een stempel op het formulier dat we wel hebben en gebaart dat hij hiervoor in de gevangenis kan komen.
Dan maakt hij een handgebaar naar Henk en mij, we moeten weg en snel een beetje. Hij buigt zich over de paspoorten van Kor en Gretha en wij begeven ons opgelucht naar buiten.
We kunnen de grens over, denken we. Ja, het nu half een geweest en we staan nog voor de poort. Af en toe gaan er drie auto’s door en dan is de poort weer dicht. Henk schat in dat het nog wel de hele middag kan duren. Ik typ gezellig weer een verslag van dit hele gedoe en dan eten we eerst maar eens een boterham. Eens even kijken of ik nog een handwasje moet doen of dat er nog iets anders is om de tijd te doden. Misschien een middagdutje?
Het is ongeveer half drie als ik Henk roep: “Wakker worden, we kunnen rijden!” Henk schrikt op uit zijn middagdutje en kruipt achter het stuur: de poort is open en we kunnen naar binnen. De eerste grenspost, die van de Russen, neemt weer de gebruikelijke tijd in beslag. Ik kijk er al niet meer van op, van al die formulieren, stempels en het wachten tussendoor.
Dan komt de grenspost van Mongolië in zicht. In mijn herinnering is die heel gemoedelijk. Kor en Gretha zijn ons voor, die staan al binnen de hekken. Ik geniet van het idee snel over te zijn, als Henk, terwijl we vóór het hek staan te wachten, plots overeind schiet en als een speer de unit in duikt.
Wat gaat hij doen, waarom die haast? Ik heb wel een vermoeden…. Een man met een veel te grote groene pet gebaart al diverse keren naar mij dat we moeten oprijden. Henk is nog steeds achter in de Bigfoot, hij heeft alles overhoop gehaald en rommelt in alle kasten.
“Henk, rijden!” roep ik. Henk rommelt onverstoorbaar in rap tempo verder. Eindelijk komt hij de cabine in en rijden we naar de plaats die ons wordt gewezen. Ik moet de auto uit en het kantoor in, Henk moet bij de auto blijven. Dan zie ik dat ze uit de auto van Kor alle blikjes bier hebben gehaald, ze staan buiten en een douanier is bezig om alles naar binnen te sjouwen.
Ik begrijp inmiddels heel goed wat Henk daar binnen bij ons aan het rommelen was: alles wat in beslag genomen kon worden, moest snel uit het zicht. Ik hoop er maar het beste van. Later vertelt Kor dat er van hem 66 blikken bier in beslag zijn genomen, waarvan hij er 20 heeft teruggekregen na betaling van een boete van 22 euro. Henk heeft de norse vrouw, die uitgebreid in al onze kasten wilde neuzen, afgeleid met petjes en balpennen. En toen ze mijn fles port in beslag wilde nemen, heeft hij geweigerd: “No, that is for my wife!” Bovendien mocht er wel iets ingevoerd worden, dus afblijven graag! De 100 blikken Kanonbier zijn niet ontdekt, die stonden tussen schone kleding en onder de petjes die we willen uitdelen onderweg.
Rond zeven uur ’s avonds zijn we eindelijk de grens over. Tot mijn grote vreugde staat Eddy, onze gids, op ons te wachten samen met een vriend, Batuk, die onze tweede gids zal zijn. We vertrekken richting Ölgly, ongeveer 100 kilometer van de grens, waar we een hotel zullen zoeken en waar we wachten op onze reisgenoten, die de grens nog over moeten.
“Het heeft de laatste tien jaar niet zo veel geregend als nu, de wegen zullen modderig zijn”, vertelt Eddy ons. Ik had al zoiets begrepen, maar ervaar het nu ook aan den lijve. We zijn nog geen half uur verder of we zitten vast. Helemaal vast. De wielen zitten tot halverwege in de modder en Henk krijgt er ook met de sperren geen beweging meer in. Ik ben moe, ik heb een lange dag achter de rug en nu ook dit nog. Ook Henk baalt, hij heeft niet in de gaten gehad dat de zijkant van de ‘weg’ zo zacht is. Kor ziet dat er iets aan de hand is en komt te hulp. Gelukkig heeft hij een zware en sterke auto, zodat we na een half uurtje modderen weer op pad kunnen. Nog geen kwartier later glijden we scheef de berg af, maar dat gaat gelukkig verder goed. “Waarom wilde ik ook weer naar Mongolië?”, vraag ik mezelf af.
Als we om half negen in een restaurant zitten en ik uitgehongerd aanval, is het leed weer bijna geleden. Ik ben alleen ontzettend moe, zo moe dat ik daarna nog maar een ding wil: slapen!
14 augustus
We zijn uitgeslapen, we vinden internet, we brengen de was naar de wasserette en halen die schoon weer op, Henk is met Berthus aan de motor aan het lassen, ik typ weer volop tekst over onze belevenissen, kortom, een heerlijke dag om alles weer op orde te krijgen, terwijl we wachten op onze reisgenoten! We wisselen geld en komen met stapels bankbiljetten weer naar buiten: voor één euro krijg je 1660 Mongoolse Tugrik. Hebben we niet te veel gewisseld? Uit eten met 7 personen kost 45.000 Tugrik.
De garage in Barnaul controleert de remvoeringen van alle wielen, geeft olie mee voor de reduceernaven en dat alles voor omgerekend 40 euro. Bovendien zeggen ze dat het probleem te verwaarlozen is. Nou, dat wil ik graag geloven, dat is goed nieuws. De vorige garage had ons al aanbevolen om naar huis te rijden, omdat het probleem zo groot is. Ik geloof dus graag in de adviezen van de laatste garage.
Terwijl we daar zo bezig zijn in de garage, Henk met de wielen en ik met internet, krijgen we een sms van Kor en Gretha: of we onze coördinaten door willen geven. Ik denk nog heel even onnozel dat dit voor Berthus is, omdat die ook in Barnaul is, maar dat is niet het geval: tegen etenstijd komt de auto van Kor naast ons staan. Wat een verrassing, wat gezellig!
11 augustus.
Vandaag rijden we samen richting Mongoolse grens, dat is nog 700 km. Onderweg haalt Berthus ons in, die is vanmorgen ons achterop komen rijden en als het weer tijd is voor het avondeten schuift hij gezellig aan bij ons in de Bigfoot. Hij kan de kliekjes van gisteren mee helpen opmaken. Toen had ik al het idee dat hij aan zou schuiven, dus had ik iets extra’s gekookt. Morgen zullen we bij de grens zijn, Mongollie is nu echt heel dichtbij. Henk is nog niet helemaal gerust wat betreft de oliekeerringen en de lekkage, dus die checkt bij iedere stop hoeveel olie hij kwijt is en of het probleem zich niet verergert. Hij heeft inmiddels contact gehad met Benne, die belooft om voor ons uit te zoeken hoe de oliekeerringen zo snel mogelijk op een bepaalde plaats op onze route kunnen zijn. Super, Benne, je bent een kanjer!
12 augustus
We staan voor de grens. Die is dicht vandaag, het is zondag. Het zou zo maar kunnen zijn dat hij morgen ook dicht is, de meningen hierover zijn verdeeld. Gebarentaal is ook niet alles. We wachten het maar af. We brengen de tijd door met een handwasje, wat ordenen en schoonmaken, wat kletsen met de andere wachtenden en buurten bij Kor en Gretha.
13 augustus
Ik word wakker van geluid. Als ik uit het raampje kijk zie ik een groepje Mongolen bij onze Bigfoot staan. Ze kletsen, lachen en kijken naar onze auto. Ze komen waarschijnlijk uit de bus, die achter in de rij is aangesloten. Er is hoop: als Mongolen de grens over willen, zal hij wel open gaan. Het is half acht. We staan op en maken ons snel klaar voor vertrek. Om half negen zit de poort nog dicht maar er komt volop personeel aan. Om negen uur horen we dat we een stempel moeten halen bij het immigratiekantoor, 150 meter terug. Ik pak de paspoorten, Henk blijft bij de auto. Samen met Kor ga ik naar het kantoortje. Dat zit dicht. Er staat al een rijtje wachtenden. Er staan mensen voor ons met een stuk of tien paspoorten in de hand. Om half tien gaat het kantoortje open en kan de eerste man naar binnen. Na ongeveer een kwartier komt hij er weer uit, de volgende Mongool met tien paspoorten gaat naar binnen. Als ik bijna aan de beurt ben, het is dan kwart voor elf, horen we opeens dat zowel chauffeur als passagier aanwezig moeten zijn. Kor gaat Gretha en Henk halen, ik blijf wachten en roep Berthus, wiens paspoort ik ook inmiddels in handen heb. “Ga maar eerst”, zeg ik tegen Berthus. Ik zie dat de anderen aan komen rennen en als ze gearriveerd zijn komt Berthus juist naar buiten. Het is onze beurt.
Het immigratiekantoortje lijkt een beetje op een container: het is van metaal, klein, bedompt en rommelig. Een norse Rus met een Mongools uiterlijk gebaart dat we afstand moeten houden als hij zijn werk doet. Hij neemt onze paspoorten aan waarin zich ook het formuliertje bevindt dat we nodig hebben om Rusland uit te komen. Dan vraagt hij waar onze registratie is. Wat? “Registration!” wordt ons toegesnauwd. De man begeeft zich naar een ander bureau, tikt iets in in een computer en gebaart ons te komen kijken. Het is een soort vertaalprogramma Russisch-Engels, en ik lees dat we ons binnen zeven dagen na binnenkomst in Rusland hadden moeten registreren, zo niet, dan zijn we in overtreding.
“Njet registration”, zeg ik in mijn beste Russisch. Ik gebaar dat ik wat wil typen in het vertaalprogramma en typ in het Engels: ons is aan de grens verteld dat registratie niet meer nodig is.
“Foute informatie, dat is wel nodig en we zijn in overtreding. Dat kost tussen de 2000 en 5000 Roebel. “ Het vertaalprogramma is duidelijk. Henk roept Kor en Gretha er bij. Die zeggen hetzelfde als wij en de Rus kijkt nog norser. “Problema” roept hij een aantal keren en gebaart weer dat we een stempel missen. Ook laat hij ons formulieren zien van andere mensen, zodat we snappen wat we moeten laten zien. We snappen goed welk formulier hij bedoelt, maar zijn er van eigenlijk van overtuigd dat wij dat niet nodig hebben want zelfs de politie in Rusland heeft aangegeven dat dit niet meer nodig is. Toch twijfel ik nu wel even bij het zien van deze boze Rus. We blijven stoïcijns staan en kijken toe hoe de man zal reageren. “Problema”, roept hij nog een keer, hij zet een stempel op het formulier dat we wel hebben en gebaart dat hij hiervoor in de gevangenis kan komen.
Dan maakt hij een handgebaar naar Henk en mij, we moeten weg en snel een beetje. Hij buigt zich over de paspoorten van Kor en Gretha en wij begeven ons opgelucht naar buiten.
We kunnen de grens over, denken we. Ja, het nu half een geweest en we staan nog voor de poort. Af en toe gaan er drie auto’s door en dan is de poort weer dicht. Henk schat in dat het nog wel de hele middag kan duren. Ik typ gezellig weer een verslag van dit hele gedoe en dan eten we eerst maar eens een boterham. Eens even kijken of ik nog een handwasje moet doen of dat er nog iets anders is om de tijd te doden. Misschien een middagdutje?
Het is ongeveer half drie als ik Henk roep: “Wakker worden, we kunnen rijden!” Henk schrikt op uit zijn middagdutje en kruipt achter het stuur: de poort is open en we kunnen naar binnen. De eerste grenspost, die van de Russen, neemt weer de gebruikelijke tijd in beslag. Ik kijk er al niet meer van op, van al die formulieren, stempels en het wachten tussendoor.
Dan komt de grenspost van Mongolië in zicht. In mijn herinnering is die heel gemoedelijk. Kor en Gretha zijn ons voor, die staan al binnen de hekken. Ik geniet van het idee snel over te zijn, als Henk, terwijl we vóór het hek staan te wachten, plots overeind schiet en als een speer de unit in duikt.
Wat gaat hij doen, waarom die haast? Ik heb wel een vermoeden…. Een man met een veel te grote groene pet gebaart al diverse keren naar mij dat we moeten oprijden. Henk is nog steeds achter in de Bigfoot, hij heeft alles overhoop gehaald en rommelt in alle kasten.
“Henk, rijden!” roep ik. Henk rommelt onverstoorbaar in rap tempo verder. Eindelijk komt hij de cabine in en rijden we naar de plaats die ons wordt gewezen. Ik moet de auto uit en het kantoor in, Henk moet bij de auto blijven. Dan zie ik dat ze uit de auto van Kor alle blikjes bier hebben gehaald, ze staan buiten en een douanier is bezig om alles naar binnen te sjouwen.
Ik begrijp inmiddels heel goed wat Henk daar binnen bij ons aan het rommelen was: alles wat in beslag genomen kon worden, moest snel uit het zicht. Ik hoop er maar het beste van. Later vertelt Kor dat er van hem 66 blikken bier in beslag zijn genomen, waarvan hij er 20 heeft teruggekregen na betaling van een boete van 22 euro. Henk heeft de norse vrouw, die uitgebreid in al onze kasten wilde neuzen, afgeleid met petjes en balpennen. En toen ze mijn fles port in beslag wilde nemen, heeft hij geweigerd: “No, that is for my wife!” Bovendien mocht er wel iets ingevoerd worden, dus afblijven graag! De 100 blikken Kanonbier zijn niet ontdekt, die stonden tussen schone kleding en onder de petjes die we willen uitdelen onderweg.
Rond zeven uur ’s avonds zijn we eindelijk de grens over. Tot mijn grote vreugde staat Eddy, onze gids, op ons te wachten samen met een vriend, Batuk, die onze tweede gids zal zijn. We vertrekken richting Ölgly, ongeveer 100 kilometer van de grens, waar we een hotel zullen zoeken en waar we wachten op onze reisgenoten, die de grens nog over moeten.
“Het heeft de laatste tien jaar niet zo veel geregend als nu, de wegen zullen modderig zijn”, vertelt Eddy ons. Ik had al zoiets begrepen, maar ervaar het nu ook aan den lijve. We zijn nog geen half uur verder of we zitten vast. Helemaal vast. De wielen zitten tot halverwege in de modder en Henk krijgt er ook met de sperren geen beweging meer in. Ik ben moe, ik heb een lange dag achter de rug en nu ook dit nog. Ook Henk baalt, hij heeft niet in de gaten gehad dat de zijkant van de ‘weg’ zo zacht is. Kor ziet dat er iets aan de hand is en komt te hulp. Gelukkig heeft hij een zware en sterke auto, zodat we na een half uurtje modderen weer op pad kunnen. Nog geen kwartier later glijden we scheef de berg af, maar dat gaat gelukkig verder goed. “Waarom wilde ik ook weer naar Mongolië?”, vraag ik mezelf af.
Als we om half negen in een restaurant zitten en ik uitgehongerd aanval, is het leed weer bijna geleden. Ik ben alleen ontzettend moe, zo moe dat ik daarna nog maar een ding wil: slapen!
14 augustus
We zijn uitgeslapen, we vinden internet, we brengen de was naar de wasserette en halen die schoon weer op, Henk is met Berthus aan de motor aan het lassen, ik typ weer volop tekst over onze belevenissen, kortom, een heerlijke dag om alles weer op orde te krijgen, terwijl we wachten op onze reisgenoten! We wisselen geld en komen met stapels bankbiljetten weer naar buiten: voor één euro krijg je 1660 Mongoolse Tugrik. Hebben we niet te veel gewisseld? Uit eten met 7 personen kost 45.000 Tugrik.
-
14 Augustus 2012 - 07:49
Berry En Cora:
Hoi lui, nu maar hopen dat de lekkage mee valt. Altijd weer ellendebij die grensposten. Hopen datjullie er snel over zijn. Fijne reis verder. Gr. Berry en Cora
-
14 Augustus 2012 - 10:13
Amber Dekkers:
Prachtige foto's en jezus wat een gedoe weer bij die grenspost pffff... knap hoor dat jullie je zo heerlijk kunnen aanpassen daar ;-) Papiertjes, papiertjes, papiertjes... ze waren deze keer niet om te kopen dus voor een flesje Port hihi. Veel succes met jullie volgende 'fase' en met de slechte wegen! Groetjes aan Bien en Kaj, gaat het goed met ze? Groetjes Amber, Sander en kids -
14 Augustus 2012 - 10:50
Moniek:
Hallo Hetty en Henk,
Beter10 slapende koeien op de weg, dan 1 ambtenaar in een stempelhokje, zou ik zeggen.Maar ondanks jullie tegen slag zie ik toch hele mooie foto's .En staan jullie wel in de prachtige natuur. Hopelijk kunnen jullie daar ook volop van genieten! Ik hoop dat het nu allemaal soepel verloopt.
Een fijne reis gewenst uit het zonnige Nederland. Liefs Moniek -
14 Augustus 2012 - 11:02
Hetty Leenders:
Pffff knap dat jullie zoveel geduld kunnen opbrengen om de grens over te kunnen komen. Eigenlijk heb je geen keus maar ik zou behoorlijk ontploffen geloof ik :) En dan ook nog aanmodderen in de modder.... Jullie wílden avondtuur en je kríjgt avontuur!! Ik blijf lezen, keileuk reisverslag!!! -
14 Augustus 2012 - 18:06
Bob En Karin:
Het is gelukt,jullie zijn in Mongolie beland,het grote avontuur kan beginnen.!!
Dat wordt wel oppassen met die modderige wegen. Af en toe vastzitten hoort toch ook bij het avontuur,wel fijn dat er dan groepsleden te hulp kunnen schieten. Nog heel veel plezier,en pas
goed op elkaar.Lieve groeten Bob en Kari. -
14 Augustus 2012 - 19:53
Trudy Rene:
nu op naar het grote reizen!! fantastische foto's ga er vanuit dat jullie nu samen met de reisgenoten toekomen aan genieten van Mongolie zelfs met bergen modder. Groeten en liefs, ook aan Edouard, Trudy -
14 Augustus 2012 - 20:36
Romana:
Hallo dappere reizigers,
Het is idd knap dat jullie zoveel geduld en relativeringsvermogen op kunnen bregen...geweldig!!! Ondanks alle tegenslagen die jullie tot nu toe hebben gehad, blijven jullie de moed erin houden.
Hetty, jouw verslagen zijn top en de foto's maken het compleet. Mooi om op deze manier met jullie met te reizen en mee te leven. Wij zijn inmiddels weer terug uit Veere, de vakantie zit er weer op. Wel een fijne tijd gehad op de camping met veel leuke mensen en gezelligheid.
Veel reisplezier verder door Mongolie en hopelijk zonder grote problemen.
Lieve groetjes Romana -
14 Augustus 2012 - 21:21
Dennis Byenhof:
Hallo Henk en Hettie, een boeiende start van de reis. Maar wat zie ik Henk, komt de MAN zelfs op de rechte weg vast te zitten? Ik durf het bijna niet te vragen, maar wil je een Unimog kopen? Hettie je schrijft een prachtig verslag, petje af, heel netjes.
Veel plezier met het vervolg van de reis, hopelijk zonder verdere tegenslagen.
Gr. Dennis Byenhof. -
14 Augustus 2012 - 22:11
Erny:
Nou, nou, houdt het nu nooit op? Wat een chagrijnige grensfiguren daar zeg! Ben blij dat jullie er nog de moed inhouden. En dan heb je alles gehad, kom je ook nog vast te zitten. Gelukkig met alles fris gewassen zie je het weer een beetje zitten Hetty. Gaat het nu dan echt beginnen? Ik ben er al helemaal klaar voor. Fijn als jullie weer met een behoorlijke groep bij elkaar zijn. En fantastisch hoe jullie elkaar ondersteunen bij problemen. Dat maakt het de moeite waard om door te gaan en niet op te geven.
Ben benieuwd hoe het verder gaat.
Toi, toi, toi,
liefs Erny -
14 Augustus 2012 - 22:37
Léon En Martine, Hamont-Achel(B):
Amai, wat een prachtige verhalen en foto's. We worden enorm verwend hiermee.
Petje af voor jullie geduld en incasseringsvermogen.
Houd goede moed. Geniet van jullie verder tocht in Mongolië.
Saluutjes,
pappa en mamma van Sabine. -
15 Augustus 2012 - 21:53
Teja:
Lieve alletwee,
dat is net wat het lijkt overgang van altai naar Mongolië. bij de grens is ook herkenbaar.
Dat je foto's kon maken zeg van de grensovergang doen ze heel lastig over in mijn ervaring. Best lastig om de grens over te komen wij deden dit volgens mij op zaterdag, er werd betaald door russen en die gingen natuurlijk voor want zo werkt dat bij de grensovergangen. Wat heerlijk dat jullie zo lekker op weg zijn en de auto het weer goed doet. Geniet van alle moois.
groetjes Thea en Hans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
