Gat in de markt!

1 september

Het lukt ons niet om snel een zwarte taxi te krijgen. Dan maar lopend naar de markt. We komen dan eerst langs de auto-onderdelen markt.
“Kor, had je nog bouten nodig? Dan moet je hier zijn”. We lopen de onderdelenmarkt op en ik kijk mijn ogen uit. Alles wat met vervoer te maken heeft, is hier te koop, nieuw of tweedehands, desnoods zelf gemaakt. Het is een lust voor het oog. Lange rijen containers, deuren open, de koopwaren uitgestald. Er is een kraam met tweedehands bladveren, met bumpers, zelfs een motor voor een auto kun je hier op de kop tikken. Wieldoppen, stuurhoezen, keuze genoeg. Er zit een man midden op straat op een oude autostoel en maakt pakkingen. Hij stanst ze uit naar een voorbeeld . Boven zijn hoofd hangt een zeiltje, als het regent kan het werk gewoon doorgaan. Kor vindt zijn bouten, Henk vindt een gat in de markt. We maken er een foto van.

Dan op weg naar de zwarte markt. Het is er druk. Mensen lopen af en aan, van de ene kant naar de andere, op zoek naar iets van hun gading. Moeders met jonge dochters op zoek naar leuke moderne kleding voor het nieuwe schooljaar. Jongens kopen schooltassen en nieuwe schriften. Er lopen mensen met karren, waarop ze hun zojuist gekochte bank, kast of vloerkleed vervoeren. Je moet goed uitkijken waar je loopt. Bovendien zijn er overal plassen, vanwege de heftige regenval van gisteren. Ook uitkijken voor zakkenrollers, laaghangende overkappingen en uitstekende ijzeren punten. Het heeft zijn charme, vind ik.
“Wat wil je kopen?” vraagt Eddy. Ik leg hem uit dat kijken al een plezier op zich is, waarop hij me verwonderd aankijkt.
“Laten we gaan kijken naar souvenirs, originele Mongoolse spullen, handwerk, dat soort zaken,” stel ik voor. Eddy zet er vaart in, hij weet de weg op deze markt. Regelmatig kijkt hij om waar die toeristen blijven, die toch weer bij andere kramen staan te snuffelen. Als we bij de traditionele kleding komen, wil Henk wel zo’n prachtige jas passen. De verkoopster vindt zowaar de goede maat en na wat over en weer bieden heeft Henk de jas voor een mooi prijsje. Ach, het is carnaval voor je het weet.

We verlaten de markt en eten wat in een klein restaurantje. Het is een soort fastfood gebeuren, maar dan op z’n Mongools. Je kunt er een menu bestellen net als bij McD., maar dan met warme geitenmelk en mongoolse gerechten, op een gezellig rood dienblad. De westerse variant is met een glas cola. Het smaakt prima en kost bijna niets. Voor drie euro zit je buik vol.
Een zwarte taxi kost wat moeite, maar uiteindelijk stopt er iemand die de goede kant opgaat. Tevreden stappen we in en voor drie euro worden we met zijn viertjes weer bij Oasis afgezet.

3 september

We zijn in Rusland. We zijn vanmorgen de grens over gegaan, in iets meer als vier uur. Dat ging vlot. Toen we stonden te wachten, leek het lang te duren. Er was namelijk nauwelijks iets te doen. Soms stonden we ergens te wachten, terwijl we geen idee hadden waarom. Een man die een formuliertje aanpakt en daar meer dan een kwartier mee bezig is. Een formulier inleveren en dan nog een half uur voor een slagboom wachten. Maar goed, we zijn over.

We hebben Kor en Gretha op sleeptouw en dat gaat redelijk goed. Er is iets met de auto van Kor aan de hand, het is echter niet duidelijk wát er mis is. De garage in Ulaan Batar kan het probleem niet vinden, Kor hoopt in Rusland een oplossing te vinden.
Het is voor Kor een hele toer om met zijn neus op onze Bigfoot achter ons aan te bungelen; hij ziet weinig van de weg en moet maar afwachten wat Henk van plan is. Een keer neemt Henk een draai iets te kort en daar kan de trekstang niet zo goed tegen, het oog buigt iets open. Na een tweede dergelijke manoeuvre bij de grens buigt hij nog iets verder open. Eenmaal over de grens kunnen we het euvel verhelpen door het oog met een gasbrander te verwarmen tot 800 graden en het gezegde luidt: je moet het ijzer smeden als het heet is. Dat heeft Henk dus gedaan. Mijn man is van vele markten thuis, geweldig!

Aan het eind van de middag maken we kamp ergens in een Russisch weiland. Als we aankomen, zijn de boeren aan het hooien, net als vroeger in Nederland, met de hooivork. Direct stapt Henk er op af en helpt mee. Met handen, voeten en gebaren maakt hij duidelijk dat we hier willen overnachten en dat we met de auto vanuit Nederland zijn gekomen. Het is goed, de boeren lachen wat en knikken en vinden het prachtig dat ze een hulpje hebben, die zo vakkundig het hooi op de wagen gooit. Ze maken ons duidelijk dat we welkom zijn op de boerderij, zo’n drie kilometer verderop. Maar omdat we Kor op sleeptouw hebben, willen we dat niet doen. Hier is het ruim, kunnen we goed draaien met Kor achter ons aan en bij zo’n boerderij moet je dat maar afwachten. We hebben een prachtig uitzicht over een glooiend heuvellandschap, dat zich langzamerhand vult met grazende koeien.
Als ik een sms binnen krijg van Radboud, waarin hij vertelt dat het bad bij de hot Springs zo heerlijk was, voel ik wel iets van spijt over de reis die zo anders loopt dan we hadden gedacht. Graag had ik nog wat meer van Mongolië gezien, maar ach, Henk brengt me een bosje gele klaprozen, die heb ik nog nooit gezien en dat maakt alles weer goed.


4 september

Op asfalt gaat de reis redelijk snel, al hebben we een zware auto achter ons hangen. Als we vandaag bivak willen maken blijkt dat nog niet zo makkelijk; we rijden namelijk langs het Bajkal meer, dat is één lange slingerende weg langs het meer, zonder afslagen of zijwegen. Af en toe kun je wel een dorpje in rijden, dat aan het meer gelegen is, maar helaas loopt daar dan ook een druk-bereden spoorlijn. Er gaan volgens mij wel zes of zeven treinen per uur voorbij, ook in de nacht, een loc met een stuk of 60, 70 wagons, dus dat maakt een enorme herrie. Dat is niet bevorderlijk voor onze nachtrust. Eindelijk vinden we een afslag naar links, van het spoor af. We vragen met handen en voeten aan de boeren die er wonen, of we hier vannacht kunnen staan en dat is goed. We zijn voor vandaag hun achterburen.
We installeren ons, stoeltje buiten, biertje erbij, het is nog te vroeg om te gaan koken. Henk ziet als eerste de nieuwsgierige mensen aankomen, hij zwaait en dan zie ik ze ook: zes man sterk komen ze nonchalant slenterend onze kant op, alsof ze dagelijks hier een wandelingetje maken. Drie stellen, twee oudere en een jonger stel, die graag willen weten met wie ze te doen hebben. Ach, we hebben de stickers op de auto met de route, dus daar kunnen we mee beginnen.
“Wat, helemaal uit Nederland? Met de auto? Heb je dan alles daarbinnen wat je nodig hebt?” Een goed verstaander heeft maar een half woord (of gebaar) nodig en ik vind het niet meer dan normaal om deze mensen even een kijkje te gunnen in onze Bigfoot. Ze zijn verbaasd: wat een luxe, zelfs een toilet (tualet, dat versta ik wel), een tafel die je om kunt bouwen tot bed, ze kijken vol bewondering toe. Henk schenkt een van de mannen een Wodka in. De andere weigert, en ook de vrouw die binnen is schudt haar hoofd. Henk schenkt de ene man nog een Wodka in. Toe maar, in een keer achterover slaan, gebaart Henk.

Dan gebaart het oudere stel dat we met hen moeten meekomen, even kijken waar zij wonen. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en bewonderen we hun moestuin met piepers, de koe die achter het huis staat, het huis met de zwaluwnestjes onder de dakgoot, de uien-oogst en de schuur met gereedschap. Dan moeten we binnen komen. Ik zie dat ze juist gegeten hebben, ik vermoed dat de twee oudere echtparen samen gegeten hebben, het jonge stel woont er naast. Er staat nog een fles drank op tafel en direct worden er weer glaasjes gevuld én geleegd natuurlijk. Ach hemel, het is toch wat te veel van het goede vermoed ik, want Henk en de heer des huizes worden steeds luidruchtiger, maar de vrouw des huizes vindt het minder geslaagd. Dat kun je aan haar gezicht zien. We vertrekken, ik ga koken, dat wordt hoog tijd nu!

Als we het eten op hebben, komt het jonge stel ons halen, we moeten hun stier bewonderen die ze in het bos hebben staan. We gaan weer met hen mee en zien hoe deze kolos mee naar huis wordt genomen. We bewonderen hun veestapel en moestuin. Henk helpt weer met hooien van een klein stukje land. Dan wordt het zo langzamerhand donker, tijd om naar huis te gaan en om de tafel eens om te bouwen.

6 september

Gisteren zijn we in Irkutsk aangekomen. We hebben Kor en Gretha afgeleverd bij de Ford garage na hun auto ruim 1000 km gesleept te hebben. Hopenlijk lukt het hen hier iets te regelen. Daarna zijn we met onze auto naar de MAN dealer gegaan. Vandaag krijgt de Bigfoot hier een beurt: nieuwe filters, olie controleren en nieuwe accu’s. De olie-lekkage is zo goed als minimaal, daar doen we nog maar niets aan. De noodreparatie van Henk blijft prima in tact, dus dat is ook goed nieuws.
Ik zit weer heel vertrouwd ergens boven in een leeg kantoortje achter internet. Heerlijk, even alle mail doornemen, leuke reacties lezen en het laatste verslag bijwerken en op internet plaatsen. Foto’s erbij, dan zijn jullie allemaal weer op de hoogte.