Op zoek naar gas
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
14 Mei 2014 | Canada, Sydney Mines
Het lijkt of we een beetje moeilijk op gang komen. Gisteren hebben we de auto opgehaald en ons voorbereid op de eerste route. Vanmorgen zijn we vol goede moed van start gegaan. Ik probeer de route in de Garmin in te voeren. Op de een of andere manier ben ik kwijt hoe dat moet, het lukt me niet. Vreemd, ik heb al zo veel routes ingetoetst, waarom lukt het me niet? Ik geef aan dat de Garmin de dichtstbijzijnde plaatsen moet weergeven. Geen resultaat. Wat doe ik fout? Gelukkig werkt de Tomtom wel, dus daar zet ik de richting in die we willen volgen.
Henk bedenkt dat hij dit probleem vaker heeft gehad: op de een of andere manier snapt de Garmin niet dat we in Canada zijn. Maar hoe dit te verhelpen? We sturen een mail naar Kaj, in de hoop dat hij een oplossing weet.
We moeten nog wel gas tanken. Henk heeft volgens de aanwijzingen van de vervoersmaatschappij de gastank die we gebruiken voor het koken, leeg laten lopen. Deze moet nu wel weer gevuld worden, natuurlijk.
“We zullen onderweg vast wel een tankstation tegenkomen dat ook gas verkoopt”, zegt Henk. En daarom draait hij de Bigfoot bij het eerste tankstation dat we tegenkomen de oprit op. Ik stap uit en ga informeren.
“Houwdee ma’m, how’re you doing today?” Deze vriendelijke begroeting heb ik al vaker gehoord.
Ik antwoord dan steeds dat het vandaag goed met me gaat, al betwijfel ik of dat de bedoeling is van de vraag. Ik leg uit wat ik wil. Nee, gas verkopen ze hier niet, maar wacht, even informeren bij een klant of die een tip kan geven. De mensen in Canada zijn aardig en heel erg behulpzaam. Ik ben nog niemand tegen gekomen die niet aardig was. Ook dit keer treffen we het weer, de klant wil wel voor ons uitrijden naar een gasstation.
Ik stap weer in de Bigfoot en Henk volgt de grote zwarte auto. Na een minuut of vijf zijn we op de plaats van bestemming. De behulpzame man gaat voor ons informeren maar helaas, men verkoopt geen gas. De pompbediende wijst ons de weg naar een plaats waarvan hij zeker weet dat ze gas verkopen. Dit is echter alleen voor mensen met een ledenkaart. We treffen het, onze behulpzame gids heeft zo’n kaart en wil nog wel voorrijden. Daar gaan we weer, naar het volgende station. Daar aangekomen horen we dat ze alleen losse gasflessen vullen. Omdat wij een ingebouwde gastank hebben, kunnen we ook hier niet terecht. Maar….de man weet nog wel een ander adres. Onze gids wil wel weer voorrijden.
Ik vraag beleefd of het niet te veel moeite is, maar nee hoor, geen probleem, dus daar gaan we weer. Ik begin me een beetje opgelaten te voelen door zo veel aardigheid en vrees dat het nog wel even kan duren voor we gas gevonden hebben. Mijn voorgevoel klopt: ook bij het volgende adres geen gas. Maar….de vrouw daar weet wel een adres waar we zeker terecht kunnen. Ik vraag om het adres en geef aan dat we dat ook in onze GPS kunnen invoeren. Het lijkt of onze gids dat ook wel een goed plan vindt. We nemen afscheid met een stevige handdruk en voeren onze volgende bestemming in. Daarna worden we nog naar twee adressen doorgestuurd en bij het laatste adres spreekt iemand me aan: hij weet wel een plaats waar ze gas verkopen, of hij voor zal rijden? Ik glimlach breeduit en zeg: “If it is not too much trouble?” Welnee, geenprobleem, en daar gaan we weer, achter een andere auto aan. Deze rit voert ons terug naar Halifax, waar we vandaan komen, maar na 10 minuten rijden hebben we dan toch een gastank gevonden. Het is bijna middag.
We besluiten eerst maar eens wat te gaan eten. Henk stopt bij een “Subway” waar ze overheerlijke broodjes verkopen. Een gezellig lachende volslanke jongedame vraagt ons de oren van het hoofd: welk soort broodje en of het geroosterd moet zijn, of we uien willen en hete pepers of liever niet, met of zonder kaas, man, wat een keuze als je gewoon een broodje bestelt. Mayonaise of ketchup of allebei? En als ik bij de frisdrank wat twijfel, maakt ze voor mij een mix van drie verschillende soorten: die vindt haar neefje altijd zo lekker.
Terug in de Bigfoot merken we allebei dat we moe zijn. We hebben niet veel meer gedaan dan gas tanken en daar zijn we moe van. Nou ja, ik realiseer me dat we de afgelopen weken (maanden zelfs) erg druk zijn geweest, dus zal die vermoeidheid er nu wel uitkomen. We hebben vakantie, tijd voor een middagdutje.
Donderdag, 15 mei
Wat ook vermoeiend is, zijn al die aardige mensen. Iedereen wil weten wat het in hemelsnaam voor een auto is, dat vragen ze echt zo van “WHAT is THIS???” met de klemtoon op what en this. Verder willen ze weten wat we doen, hoe lang, welke route, waar we vandaan komen en iedereen die dit aan ons vraagt heeft ook familie in Nederland wonen, in Zeist, Soest en Groenlo, IJsselstein en zelfs in Nijmegen. Of ik dan die en die familie ken…
Het was me altijd al duidelijk dat we opvallen, maar hier in Canada is het volgens mij nog meer dan elders. We worden nagestaard, er word naar ons geclaxonneerd, men zwaait en steekt een duim omhoog. We worden in de McDonalds zelfs begroet met: “Is dit een invasie van de reuzen?”…
Internet werkt bij deze McD wel op de laptop maar niet op de telefoon. Ik kan helaas de whats-ap niet lezen, dat moet dan maar een andere keer. Gelukkig hebben we wel weer telefoonverbinding, dat is hier blijkbaar nog niet overal.
De Garmin werkt plots weer, onbegrijpelijk maar waar. Ik heb er niets aan veranderd, maar de route komt er gewoon in. Echter, na een uur zie ik weer een blanco scherm. Het enige wat we gedaan hebben is een korte stop gemaakt. Resetten helpt niet. Ach, er zijn ergere dingen.
Henk bedenkt dat hij dit probleem vaker heeft gehad: op de een of andere manier snapt de Garmin niet dat we in Canada zijn. Maar hoe dit te verhelpen? We sturen een mail naar Kaj, in de hoop dat hij een oplossing weet.
We moeten nog wel gas tanken. Henk heeft volgens de aanwijzingen van de vervoersmaatschappij de gastank die we gebruiken voor het koken, leeg laten lopen. Deze moet nu wel weer gevuld worden, natuurlijk.
“We zullen onderweg vast wel een tankstation tegenkomen dat ook gas verkoopt”, zegt Henk. En daarom draait hij de Bigfoot bij het eerste tankstation dat we tegenkomen de oprit op. Ik stap uit en ga informeren.
“Houwdee ma’m, how’re you doing today?” Deze vriendelijke begroeting heb ik al vaker gehoord.
Ik antwoord dan steeds dat het vandaag goed met me gaat, al betwijfel ik of dat de bedoeling is van de vraag. Ik leg uit wat ik wil. Nee, gas verkopen ze hier niet, maar wacht, even informeren bij een klant of die een tip kan geven. De mensen in Canada zijn aardig en heel erg behulpzaam. Ik ben nog niemand tegen gekomen die niet aardig was. Ook dit keer treffen we het weer, de klant wil wel voor ons uitrijden naar een gasstation.
Ik stap weer in de Bigfoot en Henk volgt de grote zwarte auto. Na een minuut of vijf zijn we op de plaats van bestemming. De behulpzame man gaat voor ons informeren maar helaas, men verkoopt geen gas. De pompbediende wijst ons de weg naar een plaats waarvan hij zeker weet dat ze gas verkopen. Dit is echter alleen voor mensen met een ledenkaart. We treffen het, onze behulpzame gids heeft zo’n kaart en wil nog wel voorrijden. Daar gaan we weer, naar het volgende station. Daar aangekomen horen we dat ze alleen losse gasflessen vullen. Omdat wij een ingebouwde gastank hebben, kunnen we ook hier niet terecht. Maar….de man weet nog wel een ander adres. Onze gids wil wel weer voorrijden.
Ik vraag beleefd of het niet te veel moeite is, maar nee hoor, geen probleem, dus daar gaan we weer. Ik begin me een beetje opgelaten te voelen door zo veel aardigheid en vrees dat het nog wel even kan duren voor we gas gevonden hebben. Mijn voorgevoel klopt: ook bij het volgende adres geen gas. Maar….de vrouw daar weet wel een adres waar we zeker terecht kunnen. Ik vraag om het adres en geef aan dat we dat ook in onze GPS kunnen invoeren. Het lijkt of onze gids dat ook wel een goed plan vindt. We nemen afscheid met een stevige handdruk en voeren onze volgende bestemming in. Daarna worden we nog naar twee adressen doorgestuurd en bij het laatste adres spreekt iemand me aan: hij weet wel een plaats waar ze gas verkopen, of hij voor zal rijden? Ik glimlach breeduit en zeg: “If it is not too much trouble?” Welnee, geenprobleem, en daar gaan we weer, achter een andere auto aan. Deze rit voert ons terug naar Halifax, waar we vandaan komen, maar na 10 minuten rijden hebben we dan toch een gastank gevonden. Het is bijna middag.
We besluiten eerst maar eens wat te gaan eten. Henk stopt bij een “Subway” waar ze overheerlijke broodjes verkopen. Een gezellig lachende volslanke jongedame vraagt ons de oren van het hoofd: welk soort broodje en of het geroosterd moet zijn, of we uien willen en hete pepers of liever niet, met of zonder kaas, man, wat een keuze als je gewoon een broodje bestelt. Mayonaise of ketchup of allebei? En als ik bij de frisdrank wat twijfel, maakt ze voor mij een mix van drie verschillende soorten: die vindt haar neefje altijd zo lekker.
Terug in de Bigfoot merken we allebei dat we moe zijn. We hebben niet veel meer gedaan dan gas tanken en daar zijn we moe van. Nou ja, ik realiseer me dat we de afgelopen weken (maanden zelfs) erg druk zijn geweest, dus zal die vermoeidheid er nu wel uitkomen. We hebben vakantie, tijd voor een middagdutje.
Donderdag, 15 mei
Wat ook vermoeiend is, zijn al die aardige mensen. Iedereen wil weten wat het in hemelsnaam voor een auto is, dat vragen ze echt zo van “WHAT is THIS???” met de klemtoon op what en this. Verder willen ze weten wat we doen, hoe lang, welke route, waar we vandaan komen en iedereen die dit aan ons vraagt heeft ook familie in Nederland wonen, in Zeist, Soest en Groenlo, IJsselstein en zelfs in Nijmegen. Of ik dan die en die familie ken…
Het was me altijd al duidelijk dat we opvallen, maar hier in Canada is het volgens mij nog meer dan elders. We worden nagestaard, er word naar ons geclaxonneerd, men zwaait en steekt een duim omhoog. We worden in de McDonalds zelfs begroet met: “Is dit een invasie van de reuzen?”…
Internet werkt bij deze McD wel op de laptop maar niet op de telefoon. Ik kan helaas de whats-ap niet lezen, dat moet dan maar een andere keer. Gelukkig hebben we wel weer telefoonverbinding, dat is hier blijkbaar nog niet overal.
De Garmin werkt plots weer, onbegrijpelijk maar waar. Ik heb er niets aan veranderd, maar de route komt er gewoon in. Echter, na een uur zie ik weer een blanco scherm. Het enige wat we gedaan hebben is een korte stop gemaakt. Resetten helpt niet. Ach, er zijn ergere dingen.
-
15 Mei 2014 - 21:51
Rianne:
Hallo Hetty en Henk,
Wat een leuk verhaal weer!
Wij zijn inmiddels weer in Bitez aangekomen na
een prachtige reis via Oostenrijk,Kroatië,
Montenegro, Massedonië, Griekenland en Turkije.
Reizen blijft geweldig!
Geniet ervan!
Groetjes Arend en Rianne -
15 Mei 2014 - 23:14
Hetty:
Leuk om jullie avonturen weer te lezen!!
Die familie Ogilvie heeft er een zooitje van gemaakt zeg!! :-)
Geniet ervan en doe rustig aan. Ik ben benieuwd naar het volgende verhaal!!
Trouwens zaterdag ga ik met Marie-José en Bea naar de 25-jarige bruiloft van Dini (of heb je Dini niet gekend...?).
Houdoe!!
Hetty -
16 Mei 2014 - 10:33
Heleen Smit:
Hallo Hetty en Henk,
Dan is jullie avontuur toch echt begonnen met het Gas-probleem. Maar geloof me in Canada komt alles goed. De mensen zijn echt heel vriendelijk en behulpzaam. Dat hebben jullie gemerkt.
Veel plezier en ik vind het leuk om weer met jullie mee te kunnen reizen.
Geniet ervan.
Groet van Heleen Smit. -
16 Mei 2014 - 15:21
Leo En Marijke:
Hey Hetty en Henk, prachtige verhalen uit Canada. Ik geniet ervan. Leo is vanmorgen vertrokken met de camper, ik houd hier de wacht. Aan de overkant ziet alles er rustig uit. Ik ga binnenkort wel even kijken. Dus geniet van de reis en zie uit naar jullie belevenissen. Hartelijke groet van Marijke -
19 Mei 2014 - 22:49
Erny:
Echt weer iets voor jullie, niets gaat van een leien dakje!
Wat grappig om via de berichtjes te lezen dat Dinie 25 jaar getrouwd is! -
27 Mei 2014 - 14:20
Luc Van Den Broeck:
terug thuis na zuid-afrika
Ben nu jullie reisverslagen aanhet volgen. Zit precies wel een boek in stijl 'geert Mak'.Die historie met de broodjes ken ik. Ze blijven maar vragen. Op den duur zag ik er tegenop om nog in zulk een zaak binnen te gaan. het gastank verhaal is ook wel leuk. Blijkbaar hebben jullie al de helft van Canada gezien, enkel door gas te halen. :-) -
09 Mei 2015 - 15:23
Berry:
Mooi verhaal van dat zoeken naar een LPG station. Herkenbaar.
We hebben dat in Rusland ook een keer meegemaakt, mooi rondje gereden voor een stel nieuwe banden.
Uiteindelijk weer bijna terug op de plaats waar we begonnen in Ulan-Ude voor we Mongolië ingingen.
Maar om een lang verhaal kort te maken, beschik je nog over het adres van het LPG station in Halifax?
Over een klein jaartje zal ik daar ook moeten tanken :)
En om zoeken te voorkomen, hoor ik graag wat van je.
gr Berry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
