Onthaasten
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
18 Mei 2014 | Canada, Tatamagouche
We zijn in Tatamagouche. Dit is de plaats waar Tim Horton opgroeide (je weet wel, die van de keten met koffie-winkels over geheel Canada) en waar in mei 2014 een zeer bijzondere buitenlandse auto is gesignaleerd. Daarin twee reuzen, die heel aardig zijn maar die zich af en toe ook verstoppen in hun Bigfoot.
Als Henk iets wil pakken uit de cabine, wordt hij prompt weer aangesproken. Ik doe het gordijn bij de buitendeur dicht. Af en toe vang ik flarden van gesprekken van buiten op. Ik hoor woorden als ‘nummerplaat’, ‘mei tot november’ en dan weet ik dat ze het over ons hebben. Nu even niet, mensen…
Tatamagouche, ‘Tata’ voor de inwoners, bestaat uit een lange doorgaande weg, waarbij aan weerszijden van de weg lieflijke vrijstaande huizen staan, gebouwd in Engelse stijl. Aan de ene kant van de weg overal keurige gazonnetjes voor de huizen, aan de overkant staan de kleurige woningen direct aan het voetpad.
Vanmorgen brachten we een bezoek aan de plaatselijke kunsthandel, waarbij Henk en ik begroet worden door de eigenaresse met ‘hello dear’ en vervolgens excuses aangeboden krijgen omdat het zo vol staat. De reden daarvan is de rommelmarkt, die op de stoep voor de winkel gesitueerd is en naar ik begrijp een soort fancy fair ten behoeve van deze dame. Het relaas eindigt met: “Toen begaf de rits van mijn broek het en ik heb nog niet eens de tijd om een andere aan te trekken.” Alsof ik een goede kennis ben, zo voelt het. Ik krijg de neiging haar te helpen.
Ik wil echter graag even naar de tweedehands winkel, die ik gister al gezien heb. Samen met Henk verbaas ik me over de orde die er in de winkel is. De man achter de toonbank begroet ons ook heel vriendelijk en vraagt of hij iets voor ons kan doen. We raken aan de praat en zijn toch al enthousiaste toon wordt bijna euforisch als hij hoort dat we door Canada reizen. O, maar dan heeft hij nog wel een aantal goede tips voor ons. Wat is onze route en wat zijn de plannen? Hij haalt een kaart tevoorschijn en wijst ons Tata aan. Kijk, van hier uit daarheen, dit mag je niet missen, o, geweldig, dat is ook spectaculair om te zien en hij heeft samen met zijn vrouw wel een keer of 12 de grote route naar de westkust en terug gemaakt. Hij weet precies waar het mooi is en waar niet. Overal zet hij kruisjes op de kaart en worden we voorzien van belangrijke informatie.
“O, je zou mijn vrouw moeten ontmoeten en ik wil je eigenlijk wel wat filmpjes op mijn computer laten zien. Wat zijn de plannen? Ben je vandaag hier, komen jullie dan naar mijn huis?”
Ach, waarom niet, we hebben vakantie en we zijn druk bezig om ons te onthaasten.
Als Henk iets wil pakken uit de cabine, wordt hij prompt weer aangesproken. Ik doe het gordijn bij de buitendeur dicht. Af en toe vang ik flarden van gesprekken van buiten op. Ik hoor woorden als ‘nummerplaat’, ‘mei tot november’ en dan weet ik dat ze het over ons hebben. Nu even niet, mensen…
Tatamagouche, ‘Tata’ voor de inwoners, bestaat uit een lange doorgaande weg, waarbij aan weerszijden van de weg lieflijke vrijstaande huizen staan, gebouwd in Engelse stijl. Aan de ene kant van de weg overal keurige gazonnetjes voor de huizen, aan de overkant staan de kleurige woningen direct aan het voetpad.
Vanmorgen brachten we een bezoek aan de plaatselijke kunsthandel, waarbij Henk en ik begroet worden door de eigenaresse met ‘hello dear’ en vervolgens excuses aangeboden krijgen omdat het zo vol staat. De reden daarvan is de rommelmarkt, die op de stoep voor de winkel gesitueerd is en naar ik begrijp een soort fancy fair ten behoeve van deze dame. Het relaas eindigt met: “Toen begaf de rits van mijn broek het en ik heb nog niet eens de tijd om een andere aan te trekken.” Alsof ik een goede kennis ben, zo voelt het. Ik krijg de neiging haar te helpen.
Ik wil echter graag even naar de tweedehands winkel, die ik gister al gezien heb. Samen met Henk verbaas ik me over de orde die er in de winkel is. De man achter de toonbank begroet ons ook heel vriendelijk en vraagt of hij iets voor ons kan doen. We raken aan de praat en zijn toch al enthousiaste toon wordt bijna euforisch als hij hoort dat we door Canada reizen. O, maar dan heeft hij nog wel een aantal goede tips voor ons. Wat is onze route en wat zijn de plannen? Hij haalt een kaart tevoorschijn en wijst ons Tata aan. Kijk, van hier uit daarheen, dit mag je niet missen, o, geweldig, dat is ook spectaculair om te zien en hij heeft samen met zijn vrouw wel een keer of 12 de grote route naar de westkust en terug gemaakt. Hij weet precies waar het mooi is en waar niet. Overal zet hij kruisjes op de kaart en worden we voorzien van belangrijke informatie.
“O, je zou mijn vrouw moeten ontmoeten en ik wil je eigenlijk wel wat filmpjes op mijn computer laten zien. Wat zijn de plannen? Ben je vandaag hier, komen jullie dan naar mijn huis?”
Ach, waarom niet, we hebben vakantie en we zijn druk bezig om ons te onthaasten.
-
18 Mei 2014 - 09:44
Hetty:
Ik kan me voorstellen dat je al die aanspraak niet altijd wil. Je wil je eigen ding doen want daarvoor heb je vakantie. Maar je overgeven aan de omgeving is óók vakantie dus laat het maar lekker gebeuren.
Groetjes
Hetty -
18 Mei 2014 - 10:28
Romana:
Wat leuk weer die aardige mensen....ga maar lekker 'onthaasen' bij die lieve mensen!
Veel plezier....xxx -
18 Mei 2014 - 21:49
Kaylee, Wim En Gaby:
Hoi Hetty en Henk. Wat leuk om jullie avonturen hier te lezen.
Wij wensen jullie een hele fijne vakantie toe, en hopen veel leuke foto's voorbij te zien komen.
Xxxxx -
19 Mei 2014 - 23:10
Erny:
Ha, hoe krijgen jullie het toch altijd weer voor elkaar om de locale bevolking weer allerlei zaken te ontfutselen waar de 'normale vakantieganger ' nooit iets van ziet?
En die plaatsnaam hoe krijg je die uitgesproken laat staan op papier gezet!
Leuk hoor! -
19 Mei 2014 - 23:24
Elly:
Hoi Hetty, ik zie dat je aan me denkt!!! Leuk hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
