Meaford

28 mei 2014

De watervallen van Niagara Falls zijn indrukwekkend. Als je alle commercie er omheen even kunt vergeten, dan zijn ze erg mooi. We blijven twee nachten hier, we staan prima op de parkeerplaats met internet en we brengen onze tijd door met luieren, lezen en film kijken.
Maar dan willen we toch weer op pad. Henk start de auto en we rijden op ons gemak naar boven, om aan het eind van de middag in Meaford te eindigen. Dit stadje ligt aan de Georgian Bay, die onderdeel uitmaakt van lake Huron. Het ziet er rustig en vredig uit. We parkeren de auto langs het water. Al snel hebben we bekijks. Een Nederlandse vrouw spreekt Henk aan. Ze heet Marieke en woont nog maar net twee maanden met man en dochter in dit plaatsje en al snel nodigen we haar uit om onze Bigfoot van binnen te bekijken.

Als Marieke vertrokken is, spreken we nog met een aantal mensen, waaronder een echtpaar dat helemaal enthousiast is over de Bigfoot en ons verzekert dat we bij hun schoonzoon langs moeten, die is ‘from Holland’ en helemaal gek op auto’s.

Na het avondeten worden we al aangesproken door Hanneke, die hier al 20 jaar woont en blij is om even Nederlands te kunnen spreken. Terwijl we gezellig staan te kletsen komt John met zijn vrouw langs, John ‘from Holland’. Zijn schoonouders hadden hem over ons verteld en nu komen ze even een kijkje nemen. De ouders van John zijn in 1974 naar Canada geëmigreerd en woonden in Nederland in Wehl… Nee, dat is wel heel toevallig, dat is het dorp naast onze woonplaats Kilder, waar ik vaak kom om boodschappen te doen. Bulsink, is de achternaam. Hij weet niet van welke tak van de familie, want er zijn veel families Bulsink, maar wellicht is het familie van onze buurtjes? John heeft een groot garagebedrijf hier in Maeford, ‘Johnnie B’ genaamd. Hanneke kent hem wel, ze heeft haar auto daar wel eens gebracht maar komt er nu pas achter dat hij van Nederlandse afkomst is.
We worden uitgenodigd op de koffie bij Hanneke en die uitnodiging nemen we graag aan. Ze woont hier een eindje verder, ook aan het water. Wonderlijk hoe snel je een vertrouwd gevoel kunt hebben bij iemand, die je nog maar net kent.
De volgende morgen, wanneer we juist weer willen vertrekken, staat Hanneke ons op te wachten voor haar huis: of we nog koffie willen voor we vertrekken. Marieke zou Hanneke eens moeten ontmoeten, denk ik later, als we weer onderweg zijn. Die twee zouden best wel eens iets aan elkaar kunnen hebben. Ik besluit hun beider foto’s te plaatsen, dan herkennen ze elkaar wellicht, als Hanneke de hond uitlaat en Marieke met haar dochter in de bakfiets langs het water rijdt.
De rit brengt ons dan naar het topje van het schiereiland Bruce Peninsula, waar we de veerboot nemen naar Manitoulin eiland. Vandaar rijden we omhoog naar het vasteland en we parkeren onze Bigfoot aan het eind van de middag in Espanola, alwaar we ook zullen overnachten.

29 mei 2014
We hadden echt Manitoulin eiland moeten bekijken, volgens iemand. Tja, daar valt wel wat voor te zeggen maar als we écht alles willen zien wat iedereen ons adviseert, dan zijn we over vijf jaar nog niet terug. Toch zit die opmerking ons niet lekker. Vandaag besluiten we om daarom maar eens een natuurpark aan te doen, dat op onze route ligt. Niet alles voorbijrijden, gewoon stoppen en eens kijken wat daar allemaal te beleven valt. We zijn nog maar net uit Espanola vertrokken als we al op onze bestemming zijn. Henk draait de Bigfoot de parkeerplaats op en ik ga eens polshoogte nemen wat de parkregels betreft.
Terwijl wij aanrijden, komt er een Canadese camper het park uitrijden. Ik word aangesproken door de bestuurder over onze auto (begin van het gesprek: ‘What is this?’) en al snel hebben we een leuk contact. Het zijn twee ontzettend aardige mensen die heel belangstellend zijn en die ik dus ook al snel in de Bigfoot op de koffie uitnodig. Ik maak van de gelegenheid gebruik om ze het een en ander over het park te vragen. Het is een camping met daarbij een mooi, maar niet al te groot wandelgebied en bovendien een waterval. Muriel en Garry, zo heten ze, stellen voor dat ze ons het park laten zien vanuit hun camper, zij hebben immers een toegangskaart en dan hoeven wij niets te betalen. We rijden met hen naar de waterval en genieten van het natuurschoon. Uiteindelijk kopen we toch een dagkaart (je kunt hier je was doen en er zijn prima douches) en parkeren onze camper naast die van Muriel en Garry. Die avond zijn we uitgenodigd bij onze nieuwe vrienden en Garry heeft gekookt. Het eten is heerlijk, we hebben diepgaande gesprekken, we wisselen adressen uit en beloven langs te komen, als we in de buurt van Toronto zijn.
Vanmorgen vroeg ik me af of er hier in het park wat moois te beleven was, nou, dat is wel zeker: we hebben lieve mensen leren kennen en een ontzettend gezellige dag gehad.

30 mei ’14
“Beren niet voeren”, staat er op een bord langs de weg naar Sault St. Marie. Beren? Zitten hier beren?
Ik heb al meerdere keren hoopjes stenen langs de weg opgestapeld gezien, die liggen daar op een bepaalde manier gestapeld en het is een teken van de natives, de Indianen, een welkomsteken of zoiets. Hanneke heeft het er wel over gehad maar ik ben de naam vergeten. Stom, zoiets moet ik eigenlijk opschrijven als ik het hoor.
Een eindje verder zie ik een winkel met ‘native art’, in die winkel wil ik wel graag even rondkijken. Henk draait de Bigfoot de afslag op maar helaas is het pand nog gesloten. Ach, er komt vast nog wel een gelegenheid.
Weer een bord langs de weg: ‘Pas op, paard en wagen’. Dat staat er in verband met de Amish, die hier wonen en zij rijden geheel volgens hun eigen normen nog met paard en wagen. Als we bij de supermarkt zijn zie ik in de verte een rijtuig. Twee personen zitten op de bok, beiden een hoge hoed op. Hoe wonderlijk vind ik dit, hoe apart, iets dat ik wel al ken van documentaires op TV en dat hier gewoon werkelijkheid is. Ik voel de neiging om ze te achtervolgen met het fototoestel en tegelijkertijd denk ik van mezelf: doe normaal, mens.
“Er zijn er zojuist twee de supermarkt ingegaan”, zegt Henk. “Met van die lange baarden en hoeden op”. Goh, dat ik dat dan weer niet gezien heb. Jammer. Ik wilde dat ik iets vergeten was, dat ik nogmaals de winkel in moest lopen, maar het gaat me toch iets te ver om alleen om deze mensen te bekijken de winkel in te gaan. Toch?
Beren, indianen, Amish, wat staat ons de komende dagen allemaal te wachten? In Sault St. Marie stoppen we bij Tim Hortons voor het internet en de koffie.
We zijn nauwelijks de Bigfoot uit of we worden aangesproken in het Nederlands: of we door Canada trekken.
“Jazeker, en jij dan?”, vraagt Henk.
Nou, hij woont hier anderhalf jaar en is bezig om wat oude historische panden te renoveren en een nieuwe bestemming te geven. Of we vanmiddag tijd hebben? Hij wil ons graag rondleiden….
“Leuk”, roep ik spontaan. De man schrijft het adres op en we roepen “Tot straks!”
We kijken elkaar aan en lachen. Hoe hebben we dat nou zo snel weer geregeld? Het leven is hier onvoorspelbaar maar wel leuk!