Op school in 1905

De volgende dag moeten zowel Susanne als Cody weer vroeg aan het werk. Té vroeg voor ons om op te staan. Susanne is kok en werkt in Edmonton. Ze maakt lange dagen en werkt zes dagen per week; in totaal 60 uur. Ja, deze dame weet van aanpakken. Cody werkt ook nog eens 40 uur en zo hopen ze samen in korte tijd veel te realiseren. We nemen daarom die avond afscheid met de boodschap: ‘Als jullie morgen thuiskomen, zijn we weg’, en zo gaan we slapen.

De volgende morgen gaan we nog wel douchen bij Susanne in huis. Ach, de vaatwasser kan ik ook nog wel even uitruimen, dat scheelt haar weer werk. Als Henk gaat douchen besluit ik een wasje te draaien maar dan moet ik er wel eerst een van haar ophangen. Ook geen probleem, denk ik, en zo rommelen we de ochtend door. Ik haal was uit de droogtrommel en vouw die gelijk even op. Henk heeft gezien dat de tafel een beetje wankel is en pakt zijn gereedschap om dat probleem te verhelpen. Mijn was is klaar en die hang ik ook buiten op. Terwijl we wachten tot die droogt, gooi ik er nog maar een was van Susanne achteraan, haar werkschorten liggen daar en het is een kleine moeite.
Als we vertrekken, hebben we beiden een zeer voldaan gevoel. Ik hoop dat ze het ons niet kwalijk neemt dat we zoveel initiatief hebben getoond, maar deze harde werkster verdiende het om even wat hulp te krijgen.

We rijden die dag tot in Edmonton, bij het Ford Edmonton Park. Dat is het grootste openluchtmuseum van Canada en dat vertelt de geschiedenis van de eerste bewoners daar, de pelsjagers, die na de komst van de eerste stoomtrein hun fort zagen uitgroeien tot een grote stad. We overnachten op de parkeerplaats.

De volgende morgen zijn we de eersten bij de kassa. Het weer is een beetje druilerig, dus paraplu en regenjas gaan mee het park in. Het leuke is dat de medewerkers kleding dragen uit die tijd (tussen 1885 en 1920) en graag uitleg geven. We maken een lesje in een schoolklas mee, van een strenge juffrouw die eerst uitlegt aan de aanwezige kinderen dat ze gaan doen alsof het 1905 is en vervolgens controleert of alle kinderen wel schone handen hebben. De juf, die het heel leuk brengt, blijft keurig in haar rol en zet zelfs een van de vaders voor straf voor het bord, tot hilariteit van de kinderen. Er rijdt een stoomtrein en een tram en er is een theater waar een film draait over de ontwikkeling van fort Edmonton tot een grote stad. De voorstelling is verrassend, waarbij er zelfs sneeuw valt in de zaal.

Als we om vier uur het park weer verlaten, hebben we beiden zere voeten van het lopen, maar hebben we een leuke indruk van de sfeer van toen.
We besluiten buiten de stad te overnachten, dus vertrekken we richting Slave Lake. We stoppen in Westlock, doen boodschappen en hebben weer de nodige aandacht. Het went, ik denk dat het nog tegen gaat vallen als ze niet meer kijken.