Ontmoetingen
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
27 Juni 2014 | Canada, Whitehorse
26 juni, Carcross
Ik heb mijn woestijnzand. Ik heb een leeg waterflesje gevuld met zand uit de kleinste woestijn ter wereld. Als je al rijdende even je ogen dicht zou houden (en dat doe ik nog wel eens), dan was je er voorbij voor je zelfs maar zou zien dat er zand is. Het is een woestijn voor in Madurodam. Ik kan geloven dat je er in een uur omheen kunt lopen. Het is bijna grappig zoals het bordje daar staat om aan te geven dat het echt de Carcross Desert is. Maar ik ben tevreden voor vandaag, mijn dag kan al niet meer stuk. Henk heeft het heuglijke feit gefotografeerd en we willen richting Whitehorse rijden.
Nog voor ik in de auto stap, word ik aangesproken door een aantal mensen. De vragen kan ik al voorspellen en de antwoorden kan ik inmiddels dromen maar dat geeft niets, we hebben een paar dagen rust gehad en ik heb zand voor mijn collectie.
Een echtpaar is erg geïnteresseerd in onze Bigfoot. Ze hebben bewondering voor onze manier van reizen. Deze Franse immigranten zijn van dezelfde leeftijd als Henk en heten Lucie en Pol. Zelf reizen ze samen op een motor door Canada, ze kamperen in een klein tentje en moeten dus regen, kou en muggen trotseren. Over bewondering gesproken! Ik zou dat niet kunnen, op die manier reizen. Al pratende komt het gesprek op een Nederlands echtpaar dat ze een aantal maanden terug hier in Canada hebben ontmoet en voor wie ze ook veel bewondering hebben. En laten we deze mensen nou toch kennen! Jos en Maria Kemme, reizende met hun Zuidkaper. Wat is de wereld toch weer klein.
Jos en Maria, jullie moeten de hartelijke groeten hebben. Ik neem voor de zekerheid een foto van het echtpaar, zodat er ook een plaatje bij is. We worden uitgenodigd bij hen langs te komen als we in de buurt van Montreal komen, en Pol roept bij het afscheid: “You made my day!”
26 juni, Whitehorse
De rit van vandaag is kort, Whitehorse is slechts 75 kilometer ten noorden van Carcross. We rijden de stad in en gaan direct de eerste de beste parkeerplaats op. Daar ligt een grote boot aan de wal, de S.S. Klondike, een raderboot van 1937. Hij is te bezichtigen. Wat een gelukkig toeval. Ook hier is er een film te zien over de geschiedenis van deze boot, zoals in alle musea films te zien waren. Mooi, al dat beeldmateriaal, je krijgt op die manier een goede indruk van hoe het leven er destijds uit moet hebben gezien.
Hierna willen we eerst maar eens een bank opzoeken om geld op te nemen. We parkeren midden in het centrum en worden direct al weer gespot door diverse mensen. Ik zie openvallende monden, zie aan de mondbeweging dat iemand ‘wow’ roept, en als we uitstappen beantwoorden we de bekende vragen.
Wanneer we weer terug komen van de bank staan er nog steeds een aantal mensen rond onze auto. Een van de belangstellenden is een dame die zich voorstelt als medewerkster van de CBC, de Canadian Broadcast Comporation, die toevallig een kantoor en studio heeft in de straat waar we parkeren. Of we mee willen komen voor een radio-interview. Ze zag onze auto en had direct belangstelling voor onze Bigfoot. Ze heeft de kaarten op de auto gezien en ziet er wel een item in. Een beetje beduusd lopen we mee. Het is natuurlijk leuk, maar een gesprek voor de radio? Ze stelt ons gerust, het is niet live, dus er kan geknipt worden.
Henk kondigt aan dat ik meestal het woord voer, dus nu ook. En dan zit ik opeens in een studio, met een koptelefoon op, een microfoon voor mijn neus en een glazen wand waarachter de interviewer zit. Zonder verdere voorbereiding begint hij te vragen. Gelukkig zijn het bekende vragen en heb ik de antwoorden de afgelopen weken keer op keer herhaald. Mijn Engels voor mijn gevoel erg vooruit gegaan. Na de eerste schrik zit ik vrij ontspannen op mijn kruk en het gesprek verloopt soepel. Zelfs Henk doet een duit in het zakje, ook hij spreekt inmiddels veel beter Engels en vult mij aan. Veel te snel naar mijn zin is het gesprek weer afgelopen, ik begon net op dreef te komen en had nog heel wat meer te vertellen. Maar goed, morgen allemaal naar de CBC luisteren, dan wordt het uitgezonden...
Ik heb mijn woestijnzand. Ik heb een leeg waterflesje gevuld met zand uit de kleinste woestijn ter wereld. Als je al rijdende even je ogen dicht zou houden (en dat doe ik nog wel eens), dan was je er voorbij voor je zelfs maar zou zien dat er zand is. Het is een woestijn voor in Madurodam. Ik kan geloven dat je er in een uur omheen kunt lopen. Het is bijna grappig zoals het bordje daar staat om aan te geven dat het echt de Carcross Desert is. Maar ik ben tevreden voor vandaag, mijn dag kan al niet meer stuk. Henk heeft het heuglijke feit gefotografeerd en we willen richting Whitehorse rijden.
Nog voor ik in de auto stap, word ik aangesproken door een aantal mensen. De vragen kan ik al voorspellen en de antwoorden kan ik inmiddels dromen maar dat geeft niets, we hebben een paar dagen rust gehad en ik heb zand voor mijn collectie.
Een echtpaar is erg geïnteresseerd in onze Bigfoot. Ze hebben bewondering voor onze manier van reizen. Deze Franse immigranten zijn van dezelfde leeftijd als Henk en heten Lucie en Pol. Zelf reizen ze samen op een motor door Canada, ze kamperen in een klein tentje en moeten dus regen, kou en muggen trotseren. Over bewondering gesproken! Ik zou dat niet kunnen, op die manier reizen. Al pratende komt het gesprek op een Nederlands echtpaar dat ze een aantal maanden terug hier in Canada hebben ontmoet en voor wie ze ook veel bewondering hebben. En laten we deze mensen nou toch kennen! Jos en Maria Kemme, reizende met hun Zuidkaper. Wat is de wereld toch weer klein.
Jos en Maria, jullie moeten de hartelijke groeten hebben. Ik neem voor de zekerheid een foto van het echtpaar, zodat er ook een plaatje bij is. We worden uitgenodigd bij hen langs te komen als we in de buurt van Montreal komen, en Pol roept bij het afscheid: “You made my day!”
26 juni, Whitehorse
De rit van vandaag is kort, Whitehorse is slechts 75 kilometer ten noorden van Carcross. We rijden de stad in en gaan direct de eerste de beste parkeerplaats op. Daar ligt een grote boot aan de wal, de S.S. Klondike, een raderboot van 1937. Hij is te bezichtigen. Wat een gelukkig toeval. Ook hier is er een film te zien over de geschiedenis van deze boot, zoals in alle musea films te zien waren. Mooi, al dat beeldmateriaal, je krijgt op die manier een goede indruk van hoe het leven er destijds uit moet hebben gezien.
Hierna willen we eerst maar eens een bank opzoeken om geld op te nemen. We parkeren midden in het centrum en worden direct al weer gespot door diverse mensen. Ik zie openvallende monden, zie aan de mondbeweging dat iemand ‘wow’ roept, en als we uitstappen beantwoorden we de bekende vragen.
Wanneer we weer terug komen van de bank staan er nog steeds een aantal mensen rond onze auto. Een van de belangstellenden is een dame die zich voorstelt als medewerkster van de CBC, de Canadian Broadcast Comporation, die toevallig een kantoor en studio heeft in de straat waar we parkeren. Of we mee willen komen voor een radio-interview. Ze zag onze auto en had direct belangstelling voor onze Bigfoot. Ze heeft de kaarten op de auto gezien en ziet er wel een item in. Een beetje beduusd lopen we mee. Het is natuurlijk leuk, maar een gesprek voor de radio? Ze stelt ons gerust, het is niet live, dus er kan geknipt worden.
Henk kondigt aan dat ik meestal het woord voer, dus nu ook. En dan zit ik opeens in een studio, met een koptelefoon op, een microfoon voor mijn neus en een glazen wand waarachter de interviewer zit. Zonder verdere voorbereiding begint hij te vragen. Gelukkig zijn het bekende vragen en heb ik de antwoorden de afgelopen weken keer op keer herhaald. Mijn Engels voor mijn gevoel erg vooruit gegaan. Na de eerste schrik zit ik vrij ontspannen op mijn kruk en het gesprek verloopt soepel. Zelfs Henk doet een duit in het zakje, ook hij spreekt inmiddels veel beter Engels en vult mij aan. Veel te snel naar mijn zin is het gesprek weer afgelopen, ik begon net op dreef te komen en had nog heel wat meer te vertellen. Maar goed, morgen allemaal naar de CBC luisteren, dan wordt het uitgezonden...
-
27 Juni 2014 - 10:28
Hetty:
Jullie maken nog eens wat mee zeg!! Opeens zit je zomaar in een studio. Heb je het interview al terug gehoord?
Dat stukje woestijn, het lijkt de Drunense Duinen wel!!!
-
27 Juni 2014 - 10:54
Moniek:
Geweldig,
Jullie stappen dan ook zomaar de studio in ! Hetty, op de foto te zien gaat dat je zeker goed af.
Echt leuk ! En je haar zit erg goed!
Moniek. -
27 Juni 2014 - 17:02
Jos En Maria:
Weer een leuk verslag!
Jullie zitten nu op een van de mooiste stukjes van de route; eerst naar het Fjord en dan met de ferry naar Haines.
Daar moeten jullie beslist een pizza eten bij Fire Weed aan de haven. De beste die er is, inclusief hun superlekkere Red Beer. Doen!
Van Haines omhoog en dan na een halfuur rechts van de weg een echt Far West café met eigengebakken cakes, muffins en Pecan broodjes.
We hebben al weer heimwee.....
-
27 Juni 2014 - 19:30
Marijke:
Prachtige verhalen van jullie reis. We gaan er echt voor zitten om ze te lezen en dat jullie van de reis genieten spat er van af. Enne.... als je haar maar goed zit, toch?
-
28 Juni 2014 - 14:37
Cecile:
Super! Wat een ervaringen weer! Ik vind het knap dat je uiteindelijk zo makkelijk voor de radio al die vragen zo relaxed in het Engels kon beantwoorden. Op zich wel beter dat je er plotsklaps voor stond, waardoor je niet de gelegenheid had om je er 'druk' over te maken. Niet denken, maar doen werkt toch vaak het beste. Als je weer terug bent in Nederland mag je mij ook knippen, hoor. Je ziet er top uit! xxx -
29 Juni 2014 - 08:59
Robin:
Hoi opa en oma,
Alles goed? Hier wel. Daan is deze week bij de peuters geweest en zit dus niet meer bij mij in de groep. Dat is op zicht wel jammer. Als ik uit bed kom wordt ik niet meer helemaal plat geknuffeld en gekust door mijn broer. Met mij gaat het heel goed. Ik ben nu 700 gram zwaarder als Daan was op dezelfde leeftijd. Er is een gemiddelde curve een 1e en 2e lijn daarboven en daarboven zit ik. Rond en gezond! Papa is druk met zijn werk (het zal ook weer eens niet). En mama regelt zoals gewoonlijk alles voor mij, Daan en ook ene beetje voor papa. Ik lig nu op de grond te spelen, terwijl papa dit voor mij op de computer typt. Dat gaat wat sneller.
Veel plezier nog daar en ik hoop jullie snel weer te zien! Ik zal tegen papa en mama zeggend at ze wat foto's van ons moeten mailen.
Dikke knuffel,
Yara Vollenbroek (6 maanden en 12 dagen).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
