Zilvermijnen

27 juni

We rijden omhoog, richting Keno, waar in de jaren '20 zilver, koper en tin in de grond werd gevonden en waar toen een echte ‘goldrush’ ontstond.

We hebben een stop in Pelly Crossing. Je moet echt wel direct na de aankondiging van het dorp stoppen, anders ben je er al doorheen. Langs de doorgaande weg staat slechts één gebouw. Het is een redelijk nieuw houten gebouw, waarin een supermarkt is gevestigd. Ze hebben een verrassend grote keuze. Dat verbaast ons want het dorp bestaat misschien maar uit vijf huizen. Maar Pelly Crossing ligt, zoals de naam al zegt, op een kruispunt van wegen en waarschijnlijk komt men zelfs vanuit Keno, 110 kilometer noordelijker, hier boodschappen doen.
We kopen een ijsje en gaan op de bank voor de winkel zitten. Het is erg warm, maar hier zitten we heerlijk in de schaduw. Naast deze bank zit een oude vrouw met een Indiaans uiterlijk op een rollator. Ze kijkt vriendelijk voor zich uit. Ze draagt een vaalblauw jack, een terlenka broek en afgetrapte sportschoenen. Een oude hond ligt aan haar voeten in het zand.

Er stopt een auto. Een bestuurder stapt uit, groet de vrouw met “hello Rachel”, en gaat de winkel binnen. Ergens ver weg toept een vogel.
De deur van de winkel gaat open en er komt een meisje naar buiten. Ik heb haar bij de kassa gezien. Ze heeft Indiaanse trekken, is veel te dik en draagt een strak shirt met daaronder een legging. Ze steekt een sigaret op, kijkt op haar mobiele telefoon en zegt: “hello Rachel”.
Rachel zegt niets, ik kan zelfs niet zien of ze knikt. Ze kijkt vriendelijk voor zich uit, met haar ogen een beetje dichtgeknepen tegen de zon.
De man van de auto komt de winkel weer uit met een grote kartonnen beker koffie in zijn handen, groet Rachel en stapt in zijn auto.
De oude hond staat op, loopt een paar meter en gaat weer liggen, met zijn kop op zijn voorpoten.

Dan komt er een jonge vrouw aanlopen, ze heeft een klein meisje in een kinderwagen en een jongetje loopt naast haar. De vrouw is enorm dik, wanstaltig bijna. Een aantal piercings in haar bovenlip. Een flodderig t-shirt en een legging. Tjee, wat een bizar gezicht. Het jongetje is duidelijk ook te dik, zijn mollige beentjes weten hem echter nog goed te dragen en er kan zelfs een huppelpasje van af. Een blozende overvoedde baby kijkt vanuit de kinderwagen stralend naar Rachel.
“Hello Rachel”, zegt de vrouw. Ze gaat de winkel binnen.
Het meisje van de kassa heeft haar sigaret uitgemaakt en gaat ook naar binnen.

Er komt een auto voorbij. Hij veroorzaakt een stofwolk , die langzaam weer optrekt. De vrouw met de kinderen komt weer naar buiten. Ze blijft even staan bij Rachel en praat tegen haar. Het jongetje heeft een ijsje, dat hij op aanwijzing van zijn moeder gewillig met zijn kleine zusje deelt. Dan lopen ze langs de grote weg richting een van de huizen aan de overkant.
Er komt een jonge vrouw aan. “Hello Gran’ma”, zegt ze tegen Rachel. Dan gaat ook zij de winkel binnen.
We hebben ons ijs op. Even heb ik de neiging om te zeggen: Goodbye Rachel, maar ik zeg niets. We stappen in onze Bigfoot en rijden weer verder.

28 juni. Keno City

Als we in Keno City aankomen, lijken we op een filmset te zijn beland. Een aantal huizen van hout lijken zo uit een western te zijn gekopieerd. Veel oude auto’s die hier blijkbaar al jaren staan. Een museum over de geschiedenis van de mijn. Een hotel, een bar. We rijden rond en vinden aan de rivier een camping. We moeten ons melden bij het museum, staat er. Terug naar het dorp. Eerst maar eens parkeren en het museum bezoeken. Dan verder naar museum 2, dat hier tegenover staat. Er staat een groot aantal oude machines, die dienst hebben gedaan in de jaren 1920 tot 1940, de hoogtijdagen van de mijnen. Dan naar het café. Dat blijkt gesloten. Het hotel is open. De entree zit aan de zijkant en we komen in een enorme ruimte. Een grote bar, 3 biljarts, een dansvloer. Er zit een man aan de bar, die weg gaat als wij komen. Heeft niets met ons te maken, verzekert hij ons. Hij zou gaan eten met zijn zoon in de snackbar, hier verderop. Bonnie, de vrouw achter de bar, is spraakzaam. Ze vertelt van alles over het hotel, het dorp, de geschiedenis van de mijnen. Sommige dingen weet ze niet, dat zouden we Leo moeten vragen. Leo is de eigenaar. Of we boven de kamers willen zien? Die zijn nog geheel in oude stijl. Dat willen we wel. We krijgen een rondleiding en ik voel me nog steeds in de filmset. Kleine kamers met gordijnen uit vervlogen tijden, oude koffers in de hal ter decoratie. Dan komt Leo terug. We vragen hem over de mijnen, wanneer ze gesloten zijn en hoe het dorp veranderd is. Er komen nieuwe klanten binnen. Ze zijn vandaag met Leo wezen rijden door de bergen, met ATV’s (all terrain vehicles) en hebben enkele ‘minesites’ bezocht. Dat is interessant! Dan horen we dat Leo morgen ook weer de bergen in gaat, met de man die nu met zijn zoon in de snackbar zit te eten. Ik vraag of we mee kunnen. Dat kan, zegt Leo, maar hij wil wel even kijken of hij genoeg helmen heeft. Veiligheid staat voorop, verzekert hij ons.

29 juni, bergen rond Keno city.

We vertrekken kort na het middaguur. Geweldig, wat een leuke ervaring is dit. We rijden niet te hard want zo’n ATV is net als een paard, zegt Leo. Rustig aan, en genieten. We horen van alles over de omgeving, over de permafrost, over de bloemen die dit jaar zo laat zijn, over de mijnen en hun geschiedenis. Leo is een boeiend verteller en hij heeft een aandachtig gehoor. Hij heeft zelf een korte tijd in de mijnen gewerkt en hij laat ons de erts zien waar waarschijnlijk zilver in zit. Hier ging het allemaal om. Dat ligt hier gewoon op de grond. Na het sluiten van de mijnen is alles blijven staan hoe het was. De tijd heeft er een ruïne van gemaakt. We kunnen enkele mijnen vanbinnen bekijken, althans alleen de ingang, de rest is afgesloten. We zien dat enkele meters de aarde in, de mijnwanden bekleed zijn met ijs. Ik blijf me verbazen, buiten is het bloedheet en hier is ijs. Leo blijft ons boeien met zijn verhalen. Ik zorg dat ik een beetje in zijn buurt blijf als we stoppen, zodat ik niets hoef te missen. Om kwart over 6 zijn we terug in Keno City, aangekleurd door de zon, grijs van het stof en toe aan een verfrissend drankje. Het is druk aan de bar, er zitten al twee andere klanten als we binnenkomen.
Daarna eten we een pizza bij de buurman, die van de snackbar. Die smaakt voortreffelijk. Raven maken een hoop spektakel. Aan de andere kant van de berg onweert het. Hier is er alleen even wat wind, die al snel weer gaat liggen. De muggen maken ons het leven zuur, helaas, maar de sfeer hier vind ik geweldig. Wat een ervaring, Keno City, een stad met 15 inwoners, althans, in de zomer. In de winter zijn het er minder, dan gaan er enkelen naar elders, waar het minder koud en afgelegen is.

Keno City, waar de zon in de zomer niet ondergaat. Keno, waar het ’s winters slechts 4 uur licht is. Mocht je iets speciaals willen zien, ik kan het je aanbevelen. En ga dan ook even naar Leo om wat te drinken in zijn geweldige hotel.