Verjaardag!
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
21 Juli 2014 | Verenigde Staten, Homer
Anchorage, zaterdag, 19 juli
Henk is dit jaar al vroeg jarig: zodra het in Nederland de 20e is, wil ik al beginnen met verjaardag vieren. Dat tijdstip is hier een dag eerder, ’s middags om 14.00 uur. Ik wil zo vroeg beginnen omdat ik de eerste wil zijn die hem feliciteert. Als ik wacht tot het híer de 20e is, dan zijn er al diverse sms-jes binnen gekomen en staat zijn Facebook al vol felicitaties. Nee, ik wil de eerste zijn. Bovendien is hij in Nederland geboren, zo redeneer ik, en is het leuk om een keer lang jarig te zijn. Want we stoppen natuurlijk pas als 20 juli in Alaska voorbij is.
Als het twee uur is, staat Henk driftig de Bigfoot te wassen en heeft hij geen tijd voor felicitaties. De wasstraat loopt op kwartjes en die tikken snel weg. Bovendien, als Henk bezig is, moet je hem niet storen, niet voor zo iets als zoenen en feliciteren. Eerst wassen dan maar.
Om half drie grijp ik toch mijn kans: tussen twee wasprogramma’s door zoen ik hem en feliciteer hem tevens met ons twee jarig huwelijksfeest. Henk lacht en vraagt of ik er weer kwartjes in wil doen om de auto af te spoelen.
Wanneer de Bigfoot staat te glimmen in het zonnetje, krijgt hij van mij zijn cadeautjes. Ik heb in Dawson-city een klein metalen beertje gekocht, met de hand gemaakt door een of andere kunstenaar. Daarbij nog een flesje goud, zo’n souvenir-ding, maar ik heb er een heel symbolisch verhaal bij, dat er kort gezegd op neer komt dat ik zo blij met hem ben. O, wat ben ik soms toch emotioneel, met natte ogen en een bibberstem komt het verhaal er uit. Henk kan het gelukkig allemaal waarderen. Dan rijden we naar de McD voor internet en koffie met wat lekkers. Zie je wel, FB staat al vol felicitaties.
Zondag, 20 juli.
De volgende dag is het weer feest, althans, dat roep ik maar steeds zodat we het niet vergeten. Want het is toch wel anders, zo onderweg jarig zijn. Het is goed dat het dit keer lang duurt. We rijden van Anchorage richting Homer als ik een bord langs de weg zie waarop iets staat over gletsjers. Henk stuurt de Bigfoot in de richting van het informatiekantoor en dan blijkt dat we een ritje met een trein kunnen maken om diverse gletsjers te bekijken. Er is geen weg in dat gebied, alleen een spoor. Dat lijkt ons wel een goed idee; lekker rustig een ritje maken met mooi uitzicht, niet te veel zelf hoeven doen, alleen genieten. De rit duurt 3 ½ uur en start om half twee.
Wat een indrukwekkend gebied is dit. De trein boemelt rustig over het spoor en stopt diverse keren. Niet alleen om passagiers in- of uit te laten stappen maar ook om een goederentrein te laten passeren. Het is hier alleen enkel spoor, met hier en daar een zijspoor. We gaan van Portage naar de Grandview Valley en zien onderweg de Trail -, Bartlett - en Spencer Glacier. Torenhoge bergen, grote plakkaten helderwitte sneeuw en dat in juli!
Op het foldertje dat we meegenomen hebben, zie ik dat er een restauratiewagen is met koffie…Douwe Egberts koffie! Ik loop naar voren en bestel twee koffie. Voor Henk alleen suiker, ik alles er in. Ik vertel de juffrouw van de restauratie dat we uit Nederland komen, en dat dit Nederlandse koffie is. Ze is verbaasd, dat wist ze niet. Met de twee enorme kartonnen bekers koffie wacht ik op het bedrag: 4 dollar. Ik haal een biljet van 5 uit mijn portemonnee maar helaas, je kunt hier alleen betalen met creditcard, vertelt de juffrouw me.
“Sorry, die heb ik niet,” zeg ik. Die heb ik ook echt niet, geloof me, alleen Henk heeft er een maar die ligt nog in de Bigfoot.
“Ik heb geen kassa,” legt de juffrouw van de restauratie uit. Wat nu? Ik zet de bekers al weer terug op de toonbank, maar ze maakt een gebaar van: “Ach, neem de koffie maar mee en geniet er van.”
“Oke, thanks,” zeg ik glimlachend en ik loop met de koffie terug naar Henk. Die zegt: “Past goed bij het verhaal van die kippenpootjes.”
Tja, daar heb ik weer een onderwerp voor een verhaal, denk ik.
Keurig op tijd zijn we weer terug. Als we uitstappen en naar de Bigfoot lopen, zie ik dat de een man ons achterna komt. Even denk ik dat hij alsnog geld komt halen voor de koffie, maar het is de conducteur en hij roept:
“Jullie zijn uit Nederland? Is die auto van jullie?”
“Dat klopt”, antwoord ik.
“Wouw, zoiets heb ik nog nooit gezien!”
Enthousiast vraagt hij van alles en Henk vertelt over onze Bigfoot. Tot hij een oproepje via de portofoon krijgt: de trein moet verder. Ik maak nog snel een foto en dan is hij weer terug naar de trein.
Henk stelt me voor aan een andere man die geduldig stond te wachten terwijl we met de conducteur spraken. Deze meneer heeft ons hier begin van de middag zien staan maar had ons helaas net gemist omdat we aan onze treinrit begonnen. Nu is hij weer terug, omdat hij zo graag wat dingen over de auto wil weten. Ik weet niet wat ik hoor. Maar goed, er zijn ons al gekkere dingen overkomen, dus ook hem vertellen we alles wat hij weten wil. Het is zijn droom om ook eens iets dergelijks te hebben, vertelt hij.
Als afscheid neemt hij zijn pet af en drukt hem mij in de handen: voor ‘your husband’ als dank voor het gesprek. Het is een pet van Alaska, als souvenir. Ik snel naar binnen en vind nog een pet van de Bigfoot. Deze geef ik hem: als aandenken aan ons.
Wat die auto van ons toch al niet te weeg brengt! Ik moet eerlijk zeggen, ik begin al wel een beetje te wennen aan al die aandacht. Ik vind het niet meer zo vervelend als in het begin. Nog even, en ik ga het misschien wel leuk vinden! Wie had dat nou gedacht?
Henk is dit jaar al vroeg jarig: zodra het in Nederland de 20e is, wil ik al beginnen met verjaardag vieren. Dat tijdstip is hier een dag eerder, ’s middags om 14.00 uur. Ik wil zo vroeg beginnen omdat ik de eerste wil zijn die hem feliciteert. Als ik wacht tot het híer de 20e is, dan zijn er al diverse sms-jes binnen gekomen en staat zijn Facebook al vol felicitaties. Nee, ik wil de eerste zijn. Bovendien is hij in Nederland geboren, zo redeneer ik, en is het leuk om een keer lang jarig te zijn. Want we stoppen natuurlijk pas als 20 juli in Alaska voorbij is.
Als het twee uur is, staat Henk driftig de Bigfoot te wassen en heeft hij geen tijd voor felicitaties. De wasstraat loopt op kwartjes en die tikken snel weg. Bovendien, als Henk bezig is, moet je hem niet storen, niet voor zo iets als zoenen en feliciteren. Eerst wassen dan maar.
Om half drie grijp ik toch mijn kans: tussen twee wasprogramma’s door zoen ik hem en feliciteer hem tevens met ons twee jarig huwelijksfeest. Henk lacht en vraagt of ik er weer kwartjes in wil doen om de auto af te spoelen.
Wanneer de Bigfoot staat te glimmen in het zonnetje, krijgt hij van mij zijn cadeautjes. Ik heb in Dawson-city een klein metalen beertje gekocht, met de hand gemaakt door een of andere kunstenaar. Daarbij nog een flesje goud, zo’n souvenir-ding, maar ik heb er een heel symbolisch verhaal bij, dat er kort gezegd op neer komt dat ik zo blij met hem ben. O, wat ben ik soms toch emotioneel, met natte ogen en een bibberstem komt het verhaal er uit. Henk kan het gelukkig allemaal waarderen. Dan rijden we naar de McD voor internet en koffie met wat lekkers. Zie je wel, FB staat al vol felicitaties.
Zondag, 20 juli.
De volgende dag is het weer feest, althans, dat roep ik maar steeds zodat we het niet vergeten. Want het is toch wel anders, zo onderweg jarig zijn. Het is goed dat het dit keer lang duurt. We rijden van Anchorage richting Homer als ik een bord langs de weg zie waarop iets staat over gletsjers. Henk stuurt de Bigfoot in de richting van het informatiekantoor en dan blijkt dat we een ritje met een trein kunnen maken om diverse gletsjers te bekijken. Er is geen weg in dat gebied, alleen een spoor. Dat lijkt ons wel een goed idee; lekker rustig een ritje maken met mooi uitzicht, niet te veel zelf hoeven doen, alleen genieten. De rit duurt 3 ½ uur en start om half twee.
Wat een indrukwekkend gebied is dit. De trein boemelt rustig over het spoor en stopt diverse keren. Niet alleen om passagiers in- of uit te laten stappen maar ook om een goederentrein te laten passeren. Het is hier alleen enkel spoor, met hier en daar een zijspoor. We gaan van Portage naar de Grandview Valley en zien onderweg de Trail -, Bartlett - en Spencer Glacier. Torenhoge bergen, grote plakkaten helderwitte sneeuw en dat in juli!
Op het foldertje dat we meegenomen hebben, zie ik dat er een restauratiewagen is met koffie…Douwe Egberts koffie! Ik loop naar voren en bestel twee koffie. Voor Henk alleen suiker, ik alles er in. Ik vertel de juffrouw van de restauratie dat we uit Nederland komen, en dat dit Nederlandse koffie is. Ze is verbaasd, dat wist ze niet. Met de twee enorme kartonnen bekers koffie wacht ik op het bedrag: 4 dollar. Ik haal een biljet van 5 uit mijn portemonnee maar helaas, je kunt hier alleen betalen met creditcard, vertelt de juffrouw me.
“Sorry, die heb ik niet,” zeg ik. Die heb ik ook echt niet, geloof me, alleen Henk heeft er een maar die ligt nog in de Bigfoot.
“Ik heb geen kassa,” legt de juffrouw van de restauratie uit. Wat nu? Ik zet de bekers al weer terug op de toonbank, maar ze maakt een gebaar van: “Ach, neem de koffie maar mee en geniet er van.”
“Oke, thanks,” zeg ik glimlachend en ik loop met de koffie terug naar Henk. Die zegt: “Past goed bij het verhaal van die kippenpootjes.”
Tja, daar heb ik weer een onderwerp voor een verhaal, denk ik.
Keurig op tijd zijn we weer terug. Als we uitstappen en naar de Bigfoot lopen, zie ik dat de een man ons achterna komt. Even denk ik dat hij alsnog geld komt halen voor de koffie, maar het is de conducteur en hij roept:
“Jullie zijn uit Nederland? Is die auto van jullie?”
“Dat klopt”, antwoord ik.
“Wouw, zoiets heb ik nog nooit gezien!”
Enthousiast vraagt hij van alles en Henk vertelt over onze Bigfoot. Tot hij een oproepje via de portofoon krijgt: de trein moet verder. Ik maak nog snel een foto en dan is hij weer terug naar de trein.
Henk stelt me voor aan een andere man die geduldig stond te wachten terwijl we met de conducteur spraken. Deze meneer heeft ons hier begin van de middag zien staan maar had ons helaas net gemist omdat we aan onze treinrit begonnen. Nu is hij weer terug, omdat hij zo graag wat dingen over de auto wil weten. Ik weet niet wat ik hoor. Maar goed, er zijn ons al gekkere dingen overkomen, dus ook hem vertellen we alles wat hij weten wil. Het is zijn droom om ook eens iets dergelijks te hebben, vertelt hij.
Als afscheid neemt hij zijn pet af en drukt hem mij in de handen: voor ‘your husband’ als dank voor het gesprek. Het is een pet van Alaska, als souvenir. Ik snel naar binnen en vind nog een pet van de Bigfoot. Deze geef ik hem: als aandenken aan ons.
Wat die auto van ons toch al niet te weeg brengt! Ik moet eerlijk zeggen, ik begin al wel een beetje te wennen aan al die aandacht. Ik vind het niet meer zo vervelend als in het begin. Nog even, en ik ga het misschien wel leuk vinden! Wie had dat nou gedacht?
-
22 Juli 2014 - 07:38
Hetty:
Proficiat met de verjaardag van Henk! Hij is goud waard voor Hetty!
Zo gaat dat daar, verjaardag vieren bij de McD :-)
En dan de volgende dag ook nog eens gratis Douwe Egberts koffie! Dat moet toch wel een beetje thuis-gevoel hebben gegeven. Lijkt me geweldig, zo'n treinrit om gletsjers te gaan bekijken. Terug in Europa moet je de Glacier-Express in Zwitserland eens gaan doen. Ook zo'n machtig mooie treinrit.
Prachtige foto van de koningsarend.
Goeie reis verder!! -
22 Juli 2014 - 08:06
Rosalie:
Hoi Hetty, nog gefeliciteerd met Henks verjaardag. Heerlijk zo'n lange verjaardag. ik heb weer genoten van je verhaal. Ik ben ondertussen een trouwe volger. ;) Veel plezier nog met z'n tweetjes en met alle mensen die op jullie pad komen. -
22 Juli 2014 - 14:42
Cecile:
Lieve Hetty en Henk,
Het leek me leuk om onder de reactie van mijn dochter uit Maleisië ook weer even een reactie te plaatsen. Jullie hebben vast al gezien op FB dat zij, na ruim 10 maanden, zaterdag terugkomt naar Nederland. Dat zal wel voor hen even wennen zijn, alhoewel het weer in Nederland momenteel niet veel verschilt met de landen waar zij zijn geweest.
Wat geniet ik toch van al jullie avonturen en alle humorvolle verhalen. Jullie zien er vaak gelukkig uit op de diverse foto's. Tja, dat je nu bijvoorbeeld ook al bij de Kerstman op schoot kon zitten is helemaal bijzonder. Henk Janssen :), die vrouw van jou is me er eentje. Dat zij bijzonder is heb je al vrijwel meteen gezien toen zij jouw leven binnenstapte. Ik ben heel blij dat jullie, na toch een hectische tijd in Nederland, zo genieten van elkaar en alles wat jullie op jullie reis meemaken. Ga zo door!
Heel veel liefs uit Nijmegen -
22 Juli 2014 - 22:17
Erny:
Dat was leuk om zelf gereden te worden! En dan weer zo'n geweldig uitzicht op die gletsjers.
Jouw puzzelfoto was ook leuk Hetty! Enne je mag Henk buiten de gekregen kippenpootjes en de DE koffie wel wat meer te eten geven hoor. Dat bijten op een houtje is zielig. Hij lacht er gelukkig wel bij! Ik hoor geen geluiden meer over olielekken? Alles nog helemaal in orde?
Geniet er weer van en tot jullie volgende avontuur.
Liefs Erny -
25 Juli 2014 - 09:20
Benne:
Ben natuurlijk aan de late kant,(zoveel tijdsverschil tussen Eu en VS is er niet),,maar niettemin nog van harte Henk.En complimenteer Hetty met haar verhalen.Goede voortzetting van jullie prachtige reis toegewenst
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
