Zuid Alaska
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
27 Juli 2014 | Verenigde Staten, Homer
Homer ligt aan de Baai van Alaska en is een echt toeristisch plaatsje. Ze hebben een grote pier die ver tot in zee gaat, met allerhand toeristische winkeltjes en restaurantjes. Veel kleine bootjes liggen hier voor anker en het is leuk om te zien. We worden aangesproken door een vrouw. Ze is hier met haar jongste dochter en heeft bezoek bij zich; een echtpaar uit Texas. Ze vraagt van alles en het is een gezellig gesprek. Ik hoor dat haar man kunstenaar is, die veel tekent en houtsnijwerk maakt. We zijn onderweg langs het atelier gekomen, vertelt ze. Nou, dat kan kloppen, ik heb iets dergelijks gezien en kan het me herinneren. Ik krijg het adres van de website: www.benfirthstudio.com
We zijn niet van plan terug te rijden want Henk wil graag met een boot langs de kust naar Valdez varen. Dat moet erg mooi zijn. Maar navraag leert dat er geen directe veerboot naar Valdez gaat en dat we beter naar Whittier kunnen rijden. Dus moeten we toch dezelfde weg terug. Dat doen we die avond nog, want hier op dit toeristische stukje Homer hebben we veel te veel aanspraak. Daarom komen we onverwacht toch bij het atelier van Ben Firth. Aangezien het avond is, is er niemand aanwezig, maar de buurvrouw wijst naar de overkant, daar, die weg omhoog, daar wonen ze. We slaan de aangewezen weg in en vinden een prachtig plekje om te overnachten, we zoeken niet verder, we maken ons bed klaar! Morgen naar de kunstenaar.
22 juli
We staan naast een galerie en besluiten hier ook even een kijkje te nemen. Het is niet van Ben Firth, maar van zijn buurman Norman Lowell. Ach, we zijn hier nu toch… Ik verwacht er niet zo veel van, afgaande op de buitenkant, maar het is ongelooflijk mooi van binnen en we worden verrast door vele prachtige schilderijen. Op een folder lezen we dat deze kunstenaar 85 jaar oud is en nog steeds aan het werk, al meer dan vijftig jaar. We lopen rond en genieten van de schilderijen, de klassieke muziek die zachtjes aanstaat en de vele andere kunstwerken die ook tentoongesteld staan, waaronder werk van Ben Firth.
Ik zie een oude man lopen en herken daarin de schilder van de folder. Hij komt op ons af en groet ons. Dat is leuk, de meester zelf hier te ontmoeten! Ik complimenteer hem met zijn werk en vraag het een en ander. Hij is ook belangstellend naar ons en vraagt of we speciaal zijn gekomen om zijn werk te zien. Ik leg uit dat we bij toeval hier zijn, omdat we zijn buurvrouw hebben ontmoet. Als hij hoort van onze Bigfoot, moeten we natuurlijk met hem naar buiten, om onze auto te showen.
Op zijn verzoek maken we wat foto’s van hem bij de Bigfoot en zetten deze over van ons geheugenkaartje in zijn computer. Terwijl ik dat met zijn dochter aan het regelen ben, is Norman Lowell aan het rommelen. Tot mijn verrassing pakt hij een reproductie van een van zijn schilderijen (die zijn onbetaalbaar, maar hij heeft reproducties op linnen laten drukken) en die krijgen we cadeau.
Hoe wonderlijk zijn onze avonturen tijdens deze reis, wat overkomt ons toch allemaal? Ik realiseer me dat de Bigfoot ons heel veel brengt, niet alleen maar nieuwsgierige mensen maar ook heel veel bijzondere contacten.
We nemen afscheid en gaan naar de studio aan de overkant, waar we Melanie, de vrouw van gisteren, aantreffen met haar jongste dochter Heaven. Ook daar genieten we van het moois dat we zien en we kopen een prachtige tekening.
We rijden naar Whittier. Onze Tomtom geeft aan dat we een tolweg zullen krijgen, maar het blijkt een tunnel te zijn. Whittier is alleen te bereiken via een tunnel door de bergen, vroeger een spoortunnel maar tegenwoordig ook toegankelijk voor auto’s. Het is een klein plaatsje met een grote haven waarin veel kleine bootjes gelegen zijn en er is rondom een schitterend uitzicht op bergen met besneeuwde toppen. Het is werkelijk sprookjesachtig mooi. Later horen we dat dit plaatsje in 1942 is ontstaan omdat hier een militaire basis werd gebouwd. Door zijn gunstige ligging tussen de bergen was het vrijwel onzichtbaar voor de radar van de Japanners. Via internet kan ik een overtocht boeken voor de volgende dag, naar Valdez.
23 juli ’14
Maar de volgende dag is het helaas regenachtig, zware bewolking belemmert het uitzicht. Geen besneeuwde bergtoppen meer, maar dikke grijze lucht. De regen houdt aan en als we op de boot zitten blijft dat ook zo. Via de natte ramen hebben we uitzicht op wolken en bergen, maar het is ook wel fijn om lekker een boek te lezen. Die avond slapen we in Valdez naast de kerk.
24 juli ’14
We zijn op weg naar McCarty als we een grote gletsjer zien. Daar moet ik meer van zien, dus we lopen het pad af, dan de bergen in naar boven. Wat is dat een geweldige ervaring, zo hoog, met een waterval en die ongelooflijke berg sneeuw die hier tussen de bergen ligt. Die avond parkeren we samen met vier andere campers (die samen rijden) ergens op een inham naast de weg. Het is de weg naar de kopermijn van McKinny en het is ook de weg die we weer terug zullen rijden, want meer wegen zijn er hier niet.
25 juli ’14
Om half 11 parkeren we de Bigfoot op het basecamp Root Glacier. Verder kunnen we niet, van hier uit is er een voetgangersbrug naar McCarty en daar kunnen we de shuttlebus nemen naar de kopermijn. Daar aangekomen boeken we voor de rondleiding van half 2 en we zoeken een plekje om te lunchen. Het landschap is wonderlijk. We zien in de verte de fabriek waar de koper uit de erts werd gehaald, dat ligt tegen de hoge berg aan waar de kopermijn is. Aan de andere kant is er een enorm uitgestrekt dal met een wonderlijke structuur, en het uitzicht eindigt weer met bergen. Die wonderlijke structuur, zou dat het gevolg zijn van de mijnbouw? We weten het niet.
Als we aan een heerlijke wrap zitten, zeg ik opeens tegen Henk: “Dat is een gletsjer, kijk maar, er ligt alleen zand overheen.” En inderdaad, we kijken naar een enorme gletsjer, de grootste gletsjer van Alaska, horen we even later. Door de beweging van het ijs en het smelten van het oppervlak, blijft het meegenomen zand als een isolerende laag boven op het ijs liggen. Hoe vreemd ziet het er nu uit, onherkenbaar.
De rondleiding door het gebied van wat vroeger een levendige en drukbevolkte gemeenschap was van voornamelijk mijnwerkers, is goed verzorgd. We krijgen een helder beeld van het ontstaan, de bloei en de sluiting van de mijn. Na bijna drie uur informatie weten we weer veel meer van Alaska en de wonderen van deze bergen. We nemen de eerste shuttlebus terug naar onze auto en komen daar de campers weer tegen van gisteren, van het overnachten. We worden hartelijk begroet en kunnen zo aanschuiven, wordt er gezegd. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, na zo’n vermoeiende dag. Heerlijk, echte Amerikaanse hotdogs staan er op het menu.
26 juli
We rijden dezelfde weg terug om vervolgens richting Tok te rijden. Hier zijn we al eerder geweest, maar het wegennet in Alaska is niet zo uitgebreid dus de kans is groot dat je over eenzelfde weg terug gaat. In Tok kunnen we een andere afslag nemen richting Canada. Maar de afstanden zijn groot, dus als we in Tok zijn hebben we een aardig ritje achter de rug. Tijd om boodschappen te doen, om de auto maar weer eens te wassen en ook krijgen we bezoek van een Nederlandse vrouw die in haar eentje drie maanden hier rondreist. Knap hoor, vind ik, liftend door Canada en Alaska, maar net als wij, heeft zij ook veel aardige mensen ontmoet.
-
27 Juli 2014 - 21:07
Moniek:
Hallo Janssen..s
Fijn, om weer van jullie te horen.
Wordt het saai als ik zeg wat een mooie foto's ? . Zo'n gletsjer hebben we ook in N-Zeeland gezien. Heb je daar ook zand van mee genomen ?
Leuk dat jullie zo een schilderij krijgen! Dat is tóch speciaal.
groeten Moniek. -
27 Juli 2014 - 21:36
Hetty:
Een nieuw reisverslag, leuk!! Ik werd al een beetje ongeduldig ;-)
Er moet onderhand een aanhanger aan de Bigfoot worden aangehaakt voor alle presentjes en souvenirs! Leuk zeg, zo denk je blijvend terug aan deze fantastische reis.
Die gletsjer met zand bedekt, het moet maar in je opkomen dat het een gletsjer is!!
Groetjes, Hetty -
27 Juli 2014 - 21:38
Erny:
Lieve luitjes,
Wat maken jullie toch veel mee!
Ons leventje hier lijkt behoorlijk saai naast dat van jullie.
Hetty mag ik je complimenteren met de foto waar je samen met Norman opstaat?
A real lady! En het lijkt wel of Henk alleen maar slanker wordt, je zorgt toch wel goed voor hem hè?
Veel plezier weer met het vervolg!
Liefs Erny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley