Friezen....

3 augustus

We zijn onderweg als Henk een mooi huis op de heuvel ziet. “Maak eens een foto,” vraagt hij. Ik gehoorzaam natuurlijk direct en zowaar, vanuit een rijdende auto maak ik een aardig kiekje.
Onder bij de weg staat een bord, precies bij de oprit naar dit leuke huis. Henk stopt en draait de auto. “Wat ga je nu doen?”
“Ik zag daar een bordje: oude tractoren, daar wilde ik even gaan kijken,” zegt Henk.
Onder aan de oprit staat: John en Leny Boonstra. Boonstra? Dat is een Nederlandse naam.
We rijden de oprit op en al snel staan we op het erf. Mevrouw Boonstra komt eens kijken wie er komt buurten. We stellen ons netjes voor en Henk legt het doel van ons bezoek uit. Natuurlijk, haar man restaureert oude tractoren en we kunnen gerust even kijken, zegt ze in het Nederlands.
Meneer Boonstra komt op het geluid af en weer schudden we handen.
Op de vraag waar we vandaan komen, stellen we natuurlijk de wedervraag: waar komen jullie dan vandaan? Beiden komen van oorsprong uit Friesland. Hij woont hier al sinds zijn kinderjaren, zij is als jonge vrouw hier alleen naar toegekomen.
“Friesland,” zeg ik, “als het dan maar een goede Fries is…”
Ik bedoel het grappig, Friezen staan toch bekend om hun koppigheid? Maar achteraf realiseer ik me dat ik het gezicht van meneer Boonstra al zag betrekken. Henk loopt met hem mee naar de grote garage, terwijl ik mevrouw Boonstra volg, die me maar al te graag een rondleiding geeft in haar moestuin.
“Heerlijk om gewoon even Nederlands te kunnen praten,” zegt ze, en ze wijst me haar aardappels, de kolen, de ‘greenhouse’ met bonen, “die kunnen niet tegen de vorst, die moeten in het greenhouse”, legt ze me uit. Ze gebruikt constant Engelse woorden in haar Nederlandse verhaal, dat is wel leuk om te horen. Ze legt uit dat haar man hier al woonde en dat ze hem hier in Canada heeft ontmoet. Ze vertelt hoe dat allemaal in zijn werk is gegaan en dat ze toen zijn getrouwd. Samen hebben ze tien kinderen gekregen en ze zijn inmiddels grootouders van een enorme schare kleinkinderen (volgens mij wel ween stuk of 40) en ze hebben ook al achterkleinkinderen. Vervolgens laat ze me binnen al haar verzamelingen zien en dat is niet mis. Ze spaart onder andere oude flessen, melkkannetjes en borrelglaasjes met logo’s er op, en alles is netjes tentoongesteld in het grote huis.
Dan gaan we naar de schuur, die heeft meneer Boonstra ingericht als museum en daar staat nog meer. Ongelooflijk, wat een spullen! Henk heeft zich inmiddels bij ons aangesloten, maar meneer Boonstra laat zich niet meer zien.
“I am busy, I have no time,” roept hij knorrig, als zijn vrouw hem roept als hij weer in de garage verdwijnt.
“Ze willen even een picture van ons maken,” probeert ze nog.
“No, I have no time”, roept hij weer.
Dan maar niet. We maken foto’s en vertrekken weer, nadat we mevrouw Boonstra hartelijk hebben bedankt voor haar gastvrijheid, haar prachtige verhalen en haar rondleiding.
“Was die man nou chagrijnig?” vraag ik aan Henk.
“Welnee”, zegt Henk, “maar jouw opmerking over die Friezen viel verkeerd. Toen ik met hem alleen was, was hij heel gezellig.”
“Maar dat was toch een grapje, van die Friezen. Wat zei ik nou? Als het dan maar een goede Fries is…”
Het kan toch niet zijn dat iemand die al 75 jaar in Canada woont (ja, zo lang woont meneer Boonstra hier al) nog valt over een grapje over Friezen? Over koppige Friezen gesproken….

We ontmoeten de neef van onze Bigfoot. Hij hoort bij Wolfgang en Carmelita Ruso en ze stoppen speciaal voor ons als ze Bigfoot zien op de parkeerplaats in de buurt van Prince George. Natuurlijk is er veel te vertellen en te vragen, en zo vliegt de middag voorbij met gesprekken over onze auto’s.
Die avond vinden we nog een achterneefje op de parkeerplaats van de Walmart in Prince George. Ook eigendom van een Duitser, en weer anders. Leuk, al die truck-campers, dan voel je je opeens niet meer zo uniek. Al hebben de andere eigenaren dezelfde ervaring als wij: “What a rig is that!”