Mail

Onderweg checken we regelmatig onze mail. Niet alleen om te zien of er iemand gereageerd heeft op onze site, maar ook om te kijken of er dringende mail is, want niet overal hebben we telefoonverbinding. Gisteren hadden we twee berichten, waarop we moeten reageren.
De eerste is een zeer wonderlijke van het bedrijf waar we onze vliegtickets hebben geboekt. De inhoud is ongeveer als volgt: “Omdat ons doel is u een zo aangenaam mogelijke reiservaring te geven, willen wij u mededelen dat uw terugvlucht is geannuleerd.” Ik lees de mail voor de zekerheid nog een keer. Het staat er echt: de vlucht is geannuleerd, maar ook moet dat ons een aangename ervaring geven. We hebben het goed naar onze zin, maar ik wil toch echt wel een keer terug naar Nederland. “Als we denken dat er een fout is gemaakt, moeten we maar even bellen, op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur,” gaat de mail verder.

Als het in Nederland tussen tien en twee is, is het in Canada tussen een en zes. ’s Nachts, wel te verstaan. Enfin, het bericht blijft een beetje in mijn hoofd spoken en ik moet er zelfs aan denken als ik me ’s nachts een keer omdraai. Ik merk dat Henk ook wakker wordt en ik kijk hoe laat het is. Het is drie uur. Ik schiet overeind: “Bellen!” Henk moet even nadenken wat ik bedoel, maar dan gaat bij hem ook het lichtje branden. Tja, dat is een goed idee, we zijn nu toch wakker.

Ik start mijn laptop op. Wat hebben we mazzel met ons bivak van hedennacht: we slapen op een verlaten parkeerterrein bij een skipiste in de bergen. Het gebouwtje dat er staat, geeft onbeveiligd Wi-Fi af. We kunnen dus Skype-en. Dat scheelt enorm in de kosten. Mijn eerdere ervaringen met het boekingsbedrijf zijn echt wel goed, maar ik heb toen toch steeds meer dan 20 minuten aan de lijn gehangen. Dat kost vanuit Canada toch snel €1,53 per minuut. Met de laptop op schoot toets ik het nummer in en al snel krijg ik een juffrouw aan de lijn. Ik leg onze situatie uit en vraag om opheldering.
“Heeft u een ogenblikje? Ik zoek het even na.”
Uiteindelijk kan ze ons na 17 minuten meedelen dat onze vlucht inderdaad is geannuleerd, maar dat ze ons niet verder kan helpen. We worden teruggebeld door een andere afdeling, deelt ze ons mee, en of we nog vragen hebben. Natuurlijk hebben we vragen, maar het belangrijkste is dat we in Canada zitten, dat ze ons midden in de nacht zullen bellen en dat ik niet van plan ben om € 1,53 per minuut te betalen, want gebeld worden kost net zo veel. De juffrouw aan de andere kant van lijn maakt overal een aantekening van en vraagt of we zo vriendelijk willen zijn de schriftelijke enquête in te vullen, over het verloop van dit gesprek.
Ik klik Skype weg en weet nog niet of ik daartoe bereid ben. Misschien wel, maar zeker niet midden in de nacht. Wordt vervolgd.


De tweede mail is ook wonderlijk. Die is van een bedrijf dat ons reisverslag blijkbaar ook leest. Dit bedrijf heeft ooit het aggregaat van de Bigfoot geleverd, maar die heeft het nog nooit naar behoren gedaan. Omdat ik geen verslag maak van problemen met het aggregaat, nemen ze aan dat alles inmiddels in orde is en willen ze dat Henk de rekening alsnog betaalt. Ik begrijp er niets van. Ik weet dat we zo’n ding hebben en dat er een hoop gedoe mee is. Ik weet ook dat er in de garage in Alaska weer naar gekeken is. In Mongolië waren er ook al problemen mee omdat hij na een aantal draaiuren niet meer wilde starten. Ik ben blij dat Henk hem nu niet meer aanzet, dat scheelt een hoop geluid en stank. Omdat we zonnepanelen op het dak hebben, kunnen we zonder dat het aggregaat goed werkt, gewoon stroom gebruiken. Kortom, niets aan de hand wat betreft het vervolg van onze reis.
Ik weet wel dat Henk bijna drie vellen papier heeft volgeschreven over de geschiedenis van de problemen met dit aggregaat. Hij ergert zich groen en geel aan het ding en ik heb er al heel wat over moeten horen. Daar wil ik hier verder niet op ingaan, we kunnen rijden en dat is wat mij betreft het belangrijkste. Grappig toch, dat men daar in Nederland dan aanneemt dat alles opgelost is.
Vandaar dat ik het nu hier toch maar even meldt, voor alle belangstellenden: het aggregaat doet het nog steeds niet zoals het hoort. Maar wij rijden verder, de zon schijnt en een kastje binnen geeft aan dat de accu’s door de zonnepanelen vol energie zitten!