Inspiratie

19 augustus

Strandburg, een klein dorpje met 95 inwoners. De naam doet erg Nederlands aan maar er wonen (woonden) veel mensen die van oorsprong uit Zweden komen, zien we op het kerkhof aan de namen met de uitgang –quist (Perquist, Lundquist). Als we bij de kerk kijken komt er iemand aanlopen; of we de kerk willen zien.
“Nou, graag,” roep ik, want ik zie dat hij de sleutel al in zijn hand heeft. De man glundert en doet trots de deur open. Het is een lief klein kerkje met prachtige gebogen houten banken, die gemaakt zijn in 1905 maar er nog als nieuw uitzien. We krijgen een plaatje van de kerk en moeten beslist het gastenboek tekenen.

Terug richting auto komen we in gesprek met drie jonge jongens, 14, 15 en 16 jaar oud. Ze willen van alles weten over Nederland en onze auto en een van de jongens vraagt zelfs of hij ons interieur mag zien. Hij stelt veel vragen, vindt het allemaal geweldig en fantastisch en helemaal blij vertrekt hij weer.

Omdat we volop Wi-Fi hebben van de bibliotheek in het dorp, blijven we hier op deze plek overnachten. De volgende morgen klopt er iemand op onze deur: ze nodigt ons uit om te komen ontbijten. We zitten al aan de Brinta, maar we nemen wel het aanbod voor koffie in de supermarkt annex postkantoor annex buurthuis graag aan.

Een uurtje later lopen we met Arlene, zo heet de vrouw, naar de supermarkt. Een aantal planken vol levensmiddelen, alles lang houdbaar in blik of in poedervorm, is het complete assortiment. Er is een balie voor het postkantoor en verder staan er een aantal tafeltjes en stoelen. Deze zijn bezet door een groot aantal oude mannen die al aan de koffie zitten. Er staat een verse kan koffie klaar en Arlene schenkt voor ons een kopje in. Een van de mannen is de man van de sleutel van de kerk, hij knikt trots dat hij ons al heeft mogen rondleiden en het lijkt wel of we voor de rechtbank staan, zo veel vragen worden er op ons afgevuurd. Het is gezellig, Henk is inmiddels zo bedreven in het beantwoorden van vragen dat hij zelfs grapjes kan maken in het Engels en regelmatig wordt er hard gelachen. We hebben fotoboeken meegenomen van andere reizen en die worden belangstellend bekeken.
Ik zit met Arlene en haar zus, die hier werkt, aan een tafeltje en ik vertel over de drie jongens van gisteren. Arlene blijkt de oma van de jongste jongen te zijn, degene die de meeste vragen had. Ze vertelt dat hij helemaal enthousiast was komen vertellen over onze Bigfoot en hij was enorm onder de indruk geweest van onze verhalen. Ik vind het fijn om dat te horen. Soms hoop je inderdaad dat je indruk maakt. Niet omdat ik indruk wil maken met onze auto, maar soms kun je iemand net even een zetje geven om anders te gaan denken.

20 augustus, Willmar

Het bezoek aan Petra, de kleindochter van de oom van Henk, is leuk. Eigenlijk kennen we elkaar niet echt, ik ken haar al helemaal niet maar ook Henk heeft nooit echt contact met haar gehad. Wel met haar moeder, zijn nicht, en dan vooral toen ze jonger waren. Toch worden we door haar en haar man hartelijk ontvangen. We vertellen natuurlijk veel over onze belevenissen maar zijn ook nieuwsgierig naar hun verhalen. Hoe komt een meisje in Amerika terecht, hoe is dat om hier te wonen en te werken? We voeren de gesprekken voornamelijk in het Engels, zodat Stephen het allemaal kan volgen. Toch vervallen we soms ongemerkt in de Nederlandse taal, om dan weer snel op het Engels over te schakelen. Er zijn wat dingen waarvan ik nog graag meer had willen weten. Over haar vrijwilligerswerk bij ‘Jeugd met een missie’ bijvoorbeeld. Over haar motivatie om dit te doen en hoe ze nu in het leven staat. Maar dat soort vragen zijn vrij diepgaand en voor mij moeilijk te formuleren in het Engels, zodat het gesprek al snel weer op meer alledaagse dingen overgaat.

We eten mee, ook leuk om echte Amerikaanse hamburgers van de barbecue te proeven. Deze hamburgers zijn goed overdacht: de kaas die je er normaal nog bovenop kunt doen, zit al in de hamburger verwerkt. Hoe Amerikaans!

We vertrekken op tijd naar ‘huis’, naar de Bigfoot die voor de deur geparkeerd staat. De volgende morgen vertrekken we weer, Petra en Stephen zijn al naar hun werk.

En dan krijgen we een dag later een lieve mail van Petra, dat ze het zo leuk vond dat we er waren en dat we hen geïnspireerd hebben met onze verhalen. Fijn om te horen!