Las Vegas

28 februari

Las Vegas, dat moet je gezien hebben, hoorden we van iedereen. Vanaf Death Valley is het ook maar een klein stukje.

We hadden het adres van Justin en Nick in de tomtom gezet, twee jongens die werken bij Las Vegas Indoor Skydiving. Zij hadden hun kaartje achtergelaten bij de Bigfoot, toen we in Los Angeles op het vliegveld stonden. Dit leek ons een goed begin van ons bezoek aan deze gokstad.
Helaas waren ze dit weekend in Salt Lake City. We hebben wel gekeken bij het skydiven, maar dat leek me niks. Ik sta liever met twee voeten op de grond. Henk twijfelde nog even, misschien dat hij zich nog bedenkt. Dat ligt meer aan zijn griep dan aan het skydiven.
We zijn ook op zoek naar een douche en krijgen van de man bij de receptie de prima tip om naar Circus Circus te gaan, een casino met een RV-park.
We registreren ons en rijden naar de opgegeven plaats.

“Ja, kan nog wel een meter verder hoor,” horen we roepen als Henk achteruit inparkeert.
Onze buren zijn Nederlanders. Twee vrolijke knapen van een jaar of 30. Het zijn vrienden, die al geruime tijd ieder jaar samen een week op vakantie gaan. Inmiddels woont de een sinds twee jaar in Australië maar de vakantieweken houden ze in stand. We krijgen koffie aangeboden, die we niet afslaan. De klik is er onmiddellijk en al snel zitten ze bij ons in de Bigfoot om onze fotoalbums te bekijken. We horen dat het beide harde werkers zijn, doordouwers met ondernemerszin. Het sluit heel erg aan bij de ervaringen die Henk heeft, dat geeft veel stof tot praten. Zij vinden het geweldig hoe wij in het leven staan en we hebben een reuze gezellige middag.

Die avond storten Henk en ik ons in het uitgaansleven van Las Vegas.

1 maart

“Ik ben niet normaal hoor. Zal ik maar in therapie gaan?” We zijn net wakker. Ik kijk Henk aan.
“Goed plan, dan ga ik mee, ik ben ook niet helemaal lekker,” is zijn antwoord.
Hij hoest en proest nog een keer om dat laatste te bevestigen. De griep is nog steeds niet over. Hij heeft het erger te pakken dan ik, maar ook bij mij vliegen de zakdoekjes er doorheen.
“Maar daar kan ik toch geen verhaal over schrijven?” vraag ik hem.
“Waarom niet, gewoon doen,” is zijn nuchtere antwoord.

Gisteravond hebben we het er nog even over gehad. Ik had mijn verhaal al in mijn hoofd zitten: hoe we toch uiteindelijk naar een Casino zijn gegaan en ik op aandringen van Henk toch maar een keer een gokje heb gewaagd. Dat pakte goed uit. Winst! Ik speel op de roulettetafel, die regels snap ik tenminste een beetje en om het nog simpeler te houden besluit ik gewoon rood of zwart te spelen.
Nog een gokje dan maar, de plastic fiches hebben we immers toch al gekocht. Weer winst! Dat is wel aardig, vind ik. De volgende ronde heb ik minder geluk.

Ik heb ooit de theorie gehoord dat je na verlies dat verloren bedrag extra moet inzetten. Als je dan wint, heb je je verlies weer teruggewonnen. Verlies je, dan doe je de volgende ronde weer hetzelfde, en als je uiteindelijk stopt bij winst, dan heb je altijd meer dan toen je begon. Ik weet niet of ik het duidelijk beschrijf, maar ik besluit deze theorie eens te proberen. Dus het tientje dat ik verloren heb, zet ik extra in bovenop het tientje dat ik wilde spelen. En ja hoor, rood, winst!
Ik weet niet of het beginnersgeluk is of dat deze theorie echt werkt, maar als Henk er uiteindelijk op aandringt dat hij toch echt naar bed wil, zit ik met kloppend hart en rode konen mijn winst uit te tellen. Allemachtig, wat een bedrag! Ik ga niet vertellen hoeveel het is, maar deze reis kost ons uiteindelijk niet zo veel, dat kan ik je wel vertellen!

En daar liggen we dan, ’s morgens in bed en we nemen de afgelopen avond nog even door.
“Nee, dat zou ik niet doen,” zegt Henk, “je kunt toch gewoon schrijven wat je er van vond?”
“Maar ik hou er niet zo van om negatieve dingen te schrijven,” is mijn weerwoord, “bovendien trap ik misschien veel mensen op de tenen, al die mensen die zeiden dat je Las Vegas een keer gezien en meegemaakt moet hebben.”
Maar Henk vindt dat ik recht heb op mijn eigen mening. Nou vooruit dan maar. Hier is het werkelijke relaas van gisteravond:

Om via het RV park weg te komen als wandelaar, moet je dóór het Casino. Nadat we met veel moeite uiteindelijk de weg naar buiten hebben gevonden, begint onze wandeling door het centrum. Het is één lange straat met pompeuze gebouwen en knipperende lichtreclames. Ik wordt overweldigd door een gevoel van verspilling. Jonge hippe meiden met veel te korte rokjes, blote schouders en veel te grote glazen drank in hun hand, strompelen op hoge hakken aan de arm van mannen in hippe pakken of met broeken waarvan het kruis veel te laag hangt.
Om de tien meter krijgt Henk visitekaartjes aangeboden waarop halfnaakte vrouwen uitdagend in de camera kijken, vanaf 30 dollar kan hij terecht. Het trottoir ligt bezaaid met dit soort kaartjes, die, even snel als ze worden uitgedeeld, ook weer worden opgeveegd door veelal zwarte mensen met een verveeld gezicht. Hier een daar een dakloze, die zittend of liggend middels een kartonnen bordje laat weten geld nodig te hebben, of overgebleven voedsel, zelfs een buskaart is welkom. De strompelende meisjes stappen er gedecideerd langs op, het lijkt er bij te horen.
We komen Elvis regelmatig tegen, evenals Spiderman en nog wat figuren waarvan ik de namen niet weet.
Als je wat wilt drinken moet je óf een casino in, óf je kunt terecht bij die zaakjes waar je veel te grote glazen alcoholische drank krijgt om mee te nemen. Nee, we zoeken wat anders en vinden een McDonalds. Henk wil de kleinste icecoffee en ik neem de kleinste warme chocomel. De chocomel, standaard voorzien van slagroom en chocoladesaus, is veel te zoet en veel te veel. Ik laat de helft staan. Henk werkt zich dapper door zijn liter kouwe koffie heen.

In een souvenirwinkeltje kopen we zo’n magnetische sticker voor in de Bigfoot en Henk vindt nog een leuke pet in zijn favoriete kleur rood. Bij de winkel ernaast vindt ik gelukkig papieren zakdoekjes, we hadden er niet genoeg meegenomen.

We lopen uiteindelijk toch maar eens zo’n casino in. Honderden gokkasten en eenarmige bandieten. Zelfs de bar is voorzien van gokkasten in het tafelblad. Een lange rij van jongelui staat ergens voor te wachten. Geen idee waar ze voor wachten, maar het moet bijzonder zijn want de rij is zeker vijftig meter lang en slingert het hele casino door. De wachtenden zijn stuk voor stuk kortgerokt en vol blingbling, vergezeld door hippe mannelijke laag hangende kruizen. Iedereen heeft een drankje in zijn hand. Ze zijn als het ware inwisselbaar, ongelooflijk hoe de dresscode hier door iedereen keurig wordt opgevolgd. Wat een leeghoofdigheid, denk ik.

Als ik ga plassen, voel ik me een lompe boerentrut, met mijn spijkerbroek en stoere spijkerbloesje aan. Er staan zeker vijftien, voornamelijk Aziatische, dames voor de spiegels bij de wasbakken om hun make up bij te werken. Ik steek er met kop en schouders bovenuit.
We weten gelukkig weer buiten te komen, waar ik opgelucht ademhaal.
“Zullen we naar huis gaan?”
Henk knikt, en we steken over om aan de andere kant van de straat terug te lopen.
Ik ben blij als ik eindelijk de knipperende lichtreclames van Casino Circus Circus zie. Daarachter staat Bigfoot, daar is thuis.
Ik snap dit soort van vermaak niet. Het is aan mij niet besteed. Ik ben niet normaal hoor. Zal ik maar in therapie gaan?