Een culturele verrassing

Kansas City. We komen er aan en verbazen ons over de plek, die volgens de tomtom het centrum moet zijn. Als we de toeristeninformatie bezoeken, zijn we nog verbaasder vanwege het vreemde ontoegankelijk lijkende gebouw waar we voor staan en al helemaal als we daarbinnen om informatie vragen. Er is hier iets geks aan de hand. De stad Kansas, zoals die op onze kaart staat, bestaat namelijk niet. Er zijn in feite twee steden die als een Siamese tweeling met elkaar verbonden zijn, maar toch een apart lichaam hebben: Kansas City Kansas en Kansas City Missouri. Het zijn steden die ieder in een andere staat liggen en ook bestuurlijk dus niets met elkaar van doen hebben. Sterker nog, ik krijg de indruk dat de medewerkers van VVV Kansas City Kansas niet willen vertellen dat hun Siamese wederhelft bestaat. Sterker nog: de informatieboekjes vermelden niets over het deel in de andere staat, waar de bezienswaardigheden zijn. Terwijl we toch echt vanuit de verte de mooie skyline hebben gezien met het Kauffman Center en het City Convention Center. Als ik nog eens goed op de kaart kijk, ontdek ik dat deze stad op de grens van twee staten ligt en daarna ontdek ik dat de tomtom naast KC Kansas ook de weg weet naar KC Missouri. Daar gaan we weer, drie mijl verder, naar het andere centrum. Wat een bizarre situatie.

In Missouri is Kansas veel groter, rijker aan cultuur en vinden we inderdaad de weg naar het Kauffman Center (http://en.wikipedia.org/wiki/Kauffman_Center_for_the_Performing_Arts).
Henk wil dit bijzondere gebouw graag bekijken en we begeven ons aan het eind van de middag richting ingang. Het is kwart voor zes en we zien diverse mensen binnen in de grote hal staan. Het is dus open. Maar als we eenmaal binnen komen, worden we staande gehouden door een medewerkster die naar onze tickets vraagt. Zonder kaartje komen we er niet in. Er zijn hier vanavond twee voorstellingen en alleen die mensen mogen naar binnen.
“Mogen we niet even vijf minuten rondkijken?”
Nee, dat is niet de bedoeling, horen we.
“Kunnen we dan morgen terugkomen om het gebouw te bekijken?”
Nee, helaas niet. Er worden wel rondleidingen gegeven, maar de kaartjes hiervoor moet je een maand van tevoren bestellen, legt de vrouw uit.
“We komen uit Nederland en mijn man is erg geïnteresseerd in dit gebouw,” leg ik uit. “Hij heeft zelf een bouwbedrijf gehad voor beton, vandaar.”

Er komt iemand bij staan, wat later de leidinggevende van deze medewerkster blijkt te zijn. Zij legt haar baas uit dat we uit Nederland komen en na wat overleg met zíjn leidinggevende is hij zo vriendelijk om ons een korte privé rondleiding te geven.
“Kom maar, dan laat ik jullie snel alles zien, de beide concertzalen, de hal, de vide, alles wat dit gebouw zo bijzonder maakt.”
“Wat fijn dat dat kan, heel erg bedankt alvast,” zeg ik.
We lopen achter de man aan, die ons, terwijl we lopen, toch vrij uitgebreid uitlegt hoe dit alles tot stand is gekomen. Hij weet wel een veel, maar Henk kijkt met het oog van een kenner, dus op een aantal vragen moet hij het antwoord schuldig blijven.
“Ik zal eens even bellen met een collega,” kondigt hij aan, “iemand die veel meer van de techniek weet dan ik.”
De collega blijkt bereid te zijn ons meer informatie te geven en voor we het weten worden we overgedragen aan deze man, die het erg leuk vindt om ons rond te leiden in de catacomben van dit gebouw. We lopen dus al vrij snel over de zolder van de concertzaal, via allerlei deuren en gangen naar andere technische ruimten en we komen ook in de kelder, waar we van allerlei geavanceerde apparaten zien staan. Henk is enthousiast, het gebouw is een knap staaltje vakmanschap, het betonwerk staat er perfect bij is zijn oordeel. Als we alles gezien hebben, begrijpt Henk dat de bouw zo duur is geweest: 480 miljoen dollar. Bijzonder detail is dat dit geheel is gefinancierd door particuliere sponsoren.
“Hebben jullie haast?” De technische man kijkt ons vragend aan.
“Willen jullie misschien de balletvoorstelling van vanavond zien?”
Ik kijk naar Henk, ik laat de beslissing aan hem over want hij is er meestal het type niet naar om uren in een stoeltje te moeten zitten. Maar Henk wil wel, dus wordt er weer even over en weer gebeld en daarna worden we naar de zaal gebracht, waar de uitvoering zal plaatsvinden. Het is de generale repetitie van het Kansas City Ballet met live muziek van het Kansas City Symfonisch orkest. Wat een prachtige kostuums, wat een fantastische dansers! Helaas mogen we geen foto's maken.

We blijven tot de pauze. Dan vindt Henk het genoeg en bovendien hebben we nog niet gegeten. Maar we hebben wel een prachtige avond gehad. We hebben méér gezien dat de meeste mensen hier, en dat is een onvergetelijke herinnering aan deze stad. We hebben natuurlijk her en der ons visitekaartje afgegeven, dus mensen van het Kauffman Center: als jullie dit lezen: nogmaals onze hartelijke dank!