Centre of the Universe

10 september
Noord-Schotland. In tegenstelling tot de saaie Engelse kust hebben we hier ruig en woest landschap, een lust voor het oog. Het is heerlijk weer: zon met temperaturen tot soms wel 20 graden. De bevolking is ook iets opener, waardoor we wat aanspraak krijgen. Een paar dagen geleden maakten we bivak in de baai van Portmahomack, ergens op een puntje van de landkaart in het noordoosten. De weg er naar toe was smal en liep alleen maar weg van de doorgaande route, naar de kust, op naar het eind van de wereld.

Een klein mannetje met olijke krullen komt op ons pad. Hij oogt een beetje als een professor en later horen we dat hij predikant in de plaatselijke kerk is. Bovendien is hij leraar en gaat hij volgende week in China een week les geven. Hij vraagt ons of we op vakantie zijn.
Ik knik bevestigend. Dan vraagt hij: “Weten jullie wel dat jullie hier in het centrum van het universum zijn?”
Ik moet lachen.
“Ik dacht dat dit het eind van de wereld was.”
“Nee, dame, dan hebt u het mis. Dit is het centrum van het universum.”
“Wat een vergissing dan van ons! Dan zijn we toch wel op een speciale plek aangekomen.”
“Inderdaad. En vergeet vooral niet thuis te vertellen dat jullie daar geweest zijn.”

Nou, centrum van het universum of niet, gratis internet is niet te vinden en ook de telefoonverbinding laat het afweten. Mijn Skype tegoed is op, maar om op te laden moet ik eerst met internet verbonden zijn. Wat een kromme redenatie, vind ik, maar het is zo.
Er komt een echtpaar naar ons toe, onze auto bewonderen. We kletsen wat, we geven een biertje weg en krijgen whisky terug en ach, waarom zouden we het niet vragen: mag ik even van jullie internet gebruik maken om mijn Skype tegoed op te laden?
Ik krijg het wachtwoord van hun Wi-Fi en bestel voor 25 euro Wi-Fi-verbinding. Dat lukt allemaal prima, tot het op betalen komt. Ik moet namelijk met mijn telefoon een berichtje binnen krijgen met de code van de betaling. Die code moet vervolgens op internet ingevuld worden. Ik wacht en wacht, maar er komt geen sms binnen. Dan druk ik op de button: “geen code ontvangen” en krijg de mededeling dat ik gebeld ga worden door mijn bank. Ze zullen de code telefonisch doorgeven. Er wordt echter niet gebeld.
“We hebben hier geen telefoonverbinding,” roept mijn gastheer opeens. Hijzelf heeft een versterker in huis staan voor zijn eigen mobiel, maar dat werkt niet voor de mijne.
En nu dan?
Als je daar buiten gaat staan, aan de overkant van de straat, heb je soms wel verbinding.
We lopen samen naar buiten en hij wijst met de plek. Samen wachten we, maar “no connection”. Eindelijk, na zeker vijf minuten, komt er een provider in beeld. Er komen ook wat berichtjes binnen, maar niet het verwachte bericht van de bank.
“Weet je wat, ik ga naar binnen en probeer het opnieuw. Misschien zat er te veel tijd tussen.”
“Goed idee,” vindt de gastheer, “dan blijf ik hier buiten staan met jouw telefoon, vanwege de verbinding.”
Ik loop terug in huis en ga opnieuw bestellen. Voor ik bij ‘betalen’ ben, komt de gastheer binnen lopen en roept: “Ik heb de code ontvangen.”
Ja, de code van de vorige bestelling, die ik al weer heb weg geklikt. Deze bestelling heeft een ander volgnummer, dus klopt deze code niet.
Ik vraag een nieuwe code aan, ga naar buiten, ben daar weer vijf minuten zoet voor ik verbinding heb en daarna zeker nog eens drie minuten voor de code arriveert. Dan is toch eindelijk mijn Skypetegoed betaald.
“Het kost wat, maar dan heb je ook wat,” roep ik wel eens.
Nou, in het centrum van het universum hebben ze in ieder geval wél vriendelijke mensen.

Ik bak nog een vijgen-geitenkaas-brood, maak zelf pompoensoep (goed recept, Carolien!) en dan trekken we weer verder. De kust langs, de Schotse Hooglanden in.

Voor Moniek:
150 gram havermout
1 ei
1 rijpe banaan
1 appel
1 theelepel bakpoeder
5 gedroogde vijgen
2 eetlepels gemengde pitten/zaden
90 gram half harde geitenkaas
Maak een deeg van havermout, ei, geprakte banaan, geraspte appel, bakpoeder, klein gesneden vijgen, pitten en geitenkaas. Voeg eventueel een snufje zout toe. Bak dit deeg in een cakevorm gedurende 30 minuten op 180 graden. Check met een prikker of het broodje gaar is.

12 september
Wat een landschap! Wat zijn die hooglanden schitterend! Af en toe waan ik me in Mongolië, zo onherbergzaam, ruw en adembenemend mooi is het hier. Het purper en violet van de heide, het nog bloeiende ‘fireweed’ wat ik herinner van Canada, ten teken dat de zomer nog niet voorbij is. Smalle kronkelende weggetjes, vaak slechts een-baans maar met regelmaat passeerstukken. Wuivend gras, wat schaapjes die tevreden kauwend in de berm liggen. Ik wist niet dat het hier zo mooi is.
We komen redelijk wat gelijkgestemden tegen; campers die net als wij de rust en schoonheid zoeken, die willen overnachten ergens in een klein dorpje aan een baai. Het wemelt in die dorpjes van B&B’s, die meestal ‘no vacancies’ hebben. We genieten.

Als we weer eens een prachtige plek om te overnachten hebben gevonden, komen er al snel twee campers bij ons staan. Nederlanders nog wel. Sterker nog, hoor ik al direct aan het overbekende accent: mensen uit Nijmegen. En dan ontdek ik dat ik de vrouw ken. Het is Arienne, een vriendin van mijn vriendin Moniek, die ik al meer dan 30 jaar niet meer heb gezien. Arienne dan, want Moniek zie ik nog regelmatig.
Omdat het weer is omgeslagen en er een fikse wind staat, verdwijnen we na wat uitwisselingen over onze vakanties, al weer snel in onze auto’s. Dan begint het ook te regenen. De volgende morgen zijn onze buren nog in diepe rust als we vertrekken. Ik stop ons visitekaartje onder de ruitenwissers van Arienne en we rijden verder, hopend op nieuw schitterend landschap.

14 september
Het moest er van komen, ik heb er op gewacht: we hebben een ongelukje gehad met een tegenligger. Soms komen die zo onverwacht opduiken na een bocht, terwijl de weg erg smal is, dat ontwijken echt niet mogelijk is. En daar was ie opeens: de vrachtwagen op het smalle stuk. Met een ferme tik kletsen er twee buitenspiegels tegen elkaar. Remmen is geen optie, gezien de rest van het verkeer, dus stoppen we op de eerste de beste parkeergelegenheid om de schade op te nemen. Gelukkig valt het allemaal wel mee, maar de buitenkap van de onderste linkerbuitenspiegel zijn we kwijt. Die moet ergens op straat liggen. Henk draait de auto, rijdt terug en als we de stukken zien zet hij de auto midden op straat stil, zodat ik de scherven bij elkaar kan rapen. We veroorzaken direct een flinke opstopping. Dan weer verder om bij inrit van een hotel weer te draaien. Ducktape is een wondermiddel en na een kwartiertje vakkundig plakken is het gat weer dicht. Henk neemt zich voor om op zijn lijst van reserveonderdelen ook buitenspiegels te zetten.