Sneeuw

Dag 12
25 maart
Waar zal ik eens beginnen? Bij eergisteren, regen. Veel regen. Regen betekent hier: modder. Dus als ik even uit moet stappen, heb ik direct twee centimeter klei onder mijn schoenen, die er voorlopig niet af wil. Het blijft de hele dag regenen, iedereen heet modderschoenen en de hele Bigfoot is smerig, vooral ons voorportaal is een grote modderbak.
Dan gisteren. Met grote regelmaat horen we de pomp lopen, zonder dat we water tappen. De waterpomp blijft dus druk opbouwen en dat is niet goed. Henk schroeft de bak open waar de pomp in zit, en ziet dat er water ligt. Er is lekkage. Blijkbaar lekt er iets bij de verwarming, maar in ieder geval zet hij de pomp maar uit. Dat betekent: geen water. Het zou ook nog kunnen betekenen: geen verwarming, maar dat is nog niet duidelijk.
“Dan verwarmen we met gas”.
Ja, gewoon alle pitten aan en dan is het hier binnen de kortste keren warm. Maar laten we nou niet zo veel gas meer in onze tank hebben. Wel om te koken, maar niet om ook nog eens te verwarmen.
Henk wil graag gas bijtanken en we besluiten om ieder onze eigen route te volgen: Johan en Bea gaan de geplande route volgen en wij gaan op jacht naar gas. Die jacht gaat door het Atlas gebergte.
“Pas op voor sneeuw in de Atlas,” ik heb het meerdere keren gehoord maar weet nu wat dat betekent. We rijden door helder weer, zien dan een dikke mistbank opdoemen en opeens is het 10 graden lager, zitten we in een sneeuwbui en ligt er zeker 20 cm sneeuw op de takken van de bomen. Het is net een kerstkaart. Wegen worden afgesloten en we rijden achter de sneeuwschuiver aan op de weg die nog open is en die toevallig op onze route ligt. De temperatuur zakt tot onder nul en Henk overweegt om een hotel te zoeken in het volgende dorp. Als dat er is…

Bea stuurt ons een sms of het allemaal gelukt is maar ik zit met een knoop in mijn maag of we kunnen blijven rijden. Want langs de kant van de weg, in het stikdonker, zonder water en verwarming, brr, ik moet er niet aan denken. En dan opeens is de sneeuw weer weg, stijgt de temperatuur is het nog een uurtje rijden naar het punt waar Johan en Bea bivak hebben gemaakt. De omgeving doet me denken aan Mongolië en aan de Grand Canyon. Wat een schitterend uitzicht.
Er was nergens gas, maar we hebben wel geld gepind en boodschappen gedaan. De modderzooi is grotendeels opgeruimd. De zon schijnt en Bea heeft de soep klaar, wat kan het leven toch mooi zijn!