Zandstorm

Dag 38, 20 april

We zijn onderweg naar Merzouga. Als we ergens stoppen om brood te kopen worden we belaagd door kleine jongetjes. Uit alle hoeken en gaten komen ze aangerend. Ik zie ze in mijn ooghoeken tevoorschijn komen.
“Madame, donne moi un dirham, bonbon, stylo” bedelen ze. Het zijn er op een gegeven moment wel een stuk of twintig. Je zou er een schoolklas mee kunnen vullen.
“Madame, donne moi un stylo.”
“Madame, donne moi….”
“Madame, ….”
In eerste instantie blijf ik onverstoorbaar. Ik doe alsof ik ze niet hoor of zie. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren. Als ik even terug naar de auto loop lopen ze allemaal mee.
“Madame, donne moi….”
“Madame, ….”
“NON”, roep ik dan geïrriteerd, “Nee, nee en nog eens nee!” Ik schrik zelf van mijn reactie. De jongens niet, die gaan gewoon onverstoorbaar verder met vragen. Dat ik boos kijk en ‘non’ roep, maakt geen enkele indruk.

Een tijd later stoppen we weer. Henk wil even de benen strekken. Er staat in de verte een huis, meer is er niet. Hier staan we rustig, denk ik. Al snel komt er een vrouw met kind aangerend, en nog een, en nog een. We beginnen net aan onze eerste slok water als er vijf vrouwen ons aan staan te kijken. Waar komen ze toch allemaal zo snel vandaan? Ze giechelen een beetje.
Een van de vrouwen wijst op haar jurk met lange mouwen en gebaart naar mij: “Waar is de jouwe?”
Ik heb een luchtig hemdje aan en een broek die net over de knie valt. Erg bloot voor hier, maar aangezien mijn lichaamstemperatuur gelijk is aan de buitenlucht, vind ik dit voldoende. Ik gebaar terug: “Heb ik niet.”
Zij maakt het gebaar voor geld met haar vingers en wijst op haar jurk: “Kopen?”
“Nee, dank je.”
Ik glimlach en pak het fototoestel uit de auto. Als ze daar dan toch zo staan, kan ik wel een foto maken. Als ik me weer omdraai met de camera in de hand zie ik ze allemaal haastig weglopen. Ze willen niet op de foto. Handig, zo’n camera.

Later die middag stoppen we bij een terras in een dorp. Naast ons zit een oude man. Hij heeft een slof Marlboro in zijn handen, althans, de doos van de slof Marlboro. Maar die doos is erg smoezelig en wordt met plakband bij elkaar gehouden.
“Bonjour, ca va?” begroet hij ons.
Hij spreekt wel een beetje Frans en we wijzen op zijn Marlboro doos. Die blijkt pakjes sigaretten te bevatten van verschillende Marokkaanse merken, laat hij ons zien. Daarna sluit hij de doos weer zorgvuldig en blijft er mee in zijn handen zitten, alsof het een schat is.
Er komt een jonge man aangelopen die de oude man wat geld geeft. Hiervoor in ruil krijgt hij een klein pakje sigaretten. Zo te zien een doosje van tien stuks.
“Aha, hij verkoopt ze,” concludeer ik.
De koper maakt het doosje open, haalt er twee sigaretten uit en stopt die terug bij de oude man in de Marlboro doos. Vol verbazing blijven Henk en ik toekijken. Nog groter is mijn verbazing als de oude man ook nog een muntstuk uit zijn zakken tovert en dat aan de koper overhandigt. Sigaretten verkoopt men hier nog per stuk, is mijn conclusie.

In Merzouga, in het bivak van de Morocco Desert Challange, staan we in een zandstorm. De laatste paar dagen was het al erg winderig en heet, maar vandaag is het nog erger. Overal is zand en het is eigenlijk geen doen om naar buiten te gaan. Zodra ik een poging doe om uit te stappen, worden mijn voeten al gezandstraald. Ik blijf dus lekker binnen, bij de ventilator en de vliegen. Het is 35 graden. De wind giert om de Bigfoot. Overal is zand, ook binnen en zelfs de toetsen van de laptop zitten onder het zand. Het knarst tussen mijn tanden en zit in mijn oren. Uitzicht is er nauwelijks, maar ik heb in ieder geval iets om over te schrijven.
De deelnemers worstelen ook met de wind. De tenten, die dienen om de zon tegen te houden, wapperen driftig in de harde wind. De monteurs hangen aan de buizen in de hoop de tent niet kwijt te raken.
“Jongens, breek die tent toch af”, denk ik bij mezelf. Er is vandaag geen zon, die zit achter de enorme stofwolken die door de lucht gaan. De lucht is geel, net zo geel als het zand, met een zweem oranje er in. Dan horen we regen op het dak. Heel even vallen er dikke druppels. Nog geen minuut, dan is het al weer voorbij.
Henk is gefascineerd door het gebeuren.
“Echt mooi om mee te maken,” roept hij blij.