"Sjukran"

Dag 47, 29 april

We zijn naar het eind van de wereld geweest. Tenminste, zo voelde dat want we konden alleen maar terug. Gesterkt door mijn vorige ervaring had ik weer een route gepland door het nationaal park Al Hoceima maar in tegenstelling tot gisteren hield de weg wel degelijk op te bestaan. Dit stond echter niet op de kaart, waarschijnlijk konden we wel te voet derder.
Onze autoroute hield op bij de grens met Spanje, bij Peňon de Vélez de la Gomera. Dit is een klein schiereilandje, afgesloten van de rest van de wereld door een haag van prikkeldraad. Tot mijn verbazing was er wel bewaking aan beide kanten van het prikkeldraad, zowel aan Spaanse als aan Marokkaanse kant. Dit stukje Spanje was nog geen hectare groot en lag dus helemaal in zee, op een kleine verbinding na die was afgesloten. Zou die Spanjaard, bij de aflossing van de wacht, zijn paspoort moeten laten zien? We drinken er koffie en draaien dus om, terug naar de autoroute N16 die langs de Noordkust loopt.

We vertrekken morgen met de boot, dus vandaag gaan we nog even onze laatste dirhams uitgeven. Dat doe ik voornamelijk in de kleine kruidenierswinkeltjes en bij de groenteboer. In een van de kleine winkeltjes hebben ze zo’n streepjescode scanner. Hoe modern!
Ik zoek mijn boodschappen bij elkaar en neem ook nog wat extra’s mee: koffie, eieren, melk, echte kaas (niet die smeerkaas die ze hier zo veel verkopen) en een pot chocopasta. Een oude man staat achter de toonbank en hij spreekt helaas geen Frans. Zijn kleinzoon ook niet, maar die is zeer behendig met de streepjesscanner. Bliep, bliep, handig scant hij alle boodschappen die we op de toonbank zetten. Hij zegt daarbij wat tegen opa, die op zijn beurt de genoemde prijs noteert op een vodje papier.
Daarna wordt alles keurig ouderwets opgeteld, zoals ik vroeger leerde: 8 noteren en 2 onthouden. Ik betaal met een briefje van 200 dirham en krijg 42 dirham wisselgeld. Voor de zekerheid wordt het wisselgeld nog even bij de kosten opgeteld en ja hoor, het klopt, samen is het 200. Opa knikt tevreden, ik zeg ‘sjukran’ en verbaas me wederom over de gang van zaken van sommige dingen in Marokko.