Achterhoeks

We kijken ‘De rijdende rechter’ op de tablet. Ik verbaas me over een ruzie over de erfafscheiding. Bomen die te dicht op de erfgrens staan. Ja, kan gebeuren. Het gaat geloof ik om nog geen 30 centimeter.

Het valt ons op dat er hier in Scandinavië helemaal geen erfafscheidingen zijn. De huizen staan in dorpen wel bij elkaar in de buurt, maar waar de grond van de een ophoudt en het bezit van de ander begint, dat is niet te zien. Er staat geen hek of haag om de tuinen. Nou ja, tuin, het is meer een stuk grond waar gras op groeit. Wat me ook is opgevallen, is dat er lampen voor de ramen hangen. Via internet leer ik dat dat typisch Scandinavisch is.

Via de telefoon vertaal ik de woorden die ik wil begrijpen. Nou is Noors niet zo moeilijk, vind ik. Veel woorden die je direct snapt, vooral als je ze hardop leest. Wat denk je van: polcirkeln, tunnelen, indgang en utgang of het muljøstasjon for farlig avfall. Een sykenhus is een ziekenhuis. Ziekenhuus, dat zeggen ze bij ons in de achterhoek ook.
Het weerbericht voorspelt voor de komende dagen veel regen, in het gebied waar we naar toe willen rijden. “Zeker 5 dagen regen”, zegt Henk en hij kijkt me vragend aan.
“Dat is niet best,” concludeer ik. We besluiten een andere koers aan te houden en slaan af, richting Zweden.

Via een soort niemandsland met elanden en rendieren op ons pad (hoe leuk), passeren we de grens. Omdat we niets aan te geven hebben, rijden we door. De grenspost lijkt verlaten, maar we worden toch gespot en na een kilometer of 2 worden we al aangehouden door de douane. Of ze even onze auto mogen inspecteren. De vrouwelijke beambte wil ook graag even binnen kijken. Dat mag, we hebben niets te verbergen. Ze trekt van die blauwe plastic zweemnadslofjes aan voor ze naar binnen stapt. Henk opent alle luiken, kastjes en kleppen waar ze in wil kijken. “Nee, we hebben geen verse vis bij ons,” antwoord hij desgevraagd. “En ook geen drugs of wapens.”
We mogen verder.

Die avond staan we aan een groot mooi meer, ver van de weg. Her en der plekken met sneeuw die nog niet gesmolten is, volop zon tot heel laat in de avond. Er staan wat trekkershutten en vakantiehuisjes, maar er is geen mens te bekennen.
Zelfs geen eland, concludeer ik als ik weer met de deur open op het toilet zit.