Wegen te klein of Bigfoot te groot?

Soms komt het er niet van om vóór donker bivak te maken. Dan moet je dus in het donker je stekje zoeken. Ik heb de tomtom aangezet, richting volgende bestemming. In ieder geval de stad uit. Al snel rijden we op een erg smal weggetje en als we dan ook nog rechtsaf moeten is het helemaal kruipen met de Bigfoot.
De weg stijgt hier flink. Aan twee kanten zwiepen de bomen en struiken langs de ramen. Bovendien regent het. Het is naar weer, vind ik. Ik heb het idee dat de weg steeds smaller wordt en riep bij de eerstvolgende inrit naar een woning naar Henk of het niet betere is om hier te draaien. Volgens mij kunnen we beter terug en dan een andere weg zoeken. Maar goed, draaien is makkelijker gezegd dan gedaan. We blijven haken in de takken van een boom en de spiegel klapt om. Geen probleem, die klap ik wel weer recht, maar het toont wel aan hoe smal het hier is. Gelukkig komt er geen tegenligger. Dan had ik het echt niet meer geweten. Ik weet het toch al niet zo goed, nu. Hoe kan de tomtom toch zo’n idioot smal weggetje aangeven vanuit het centrum van de stad? Eindelijk zijn we gedraaid, na een aantal keren heen en weer steken. Nu terug, maar welke weg hadden we ook al weer? Alles is smal, welke kant we ook heen willen. Ik toets een nieuwe eindbestemming in, een plaats verderop, maar we komen maar niet op een hoofdweg uit. Het regent stevig. Ik stel voor terug te rijden naar de stad, waar we vandaan komen, maar dat is Henk te gortig.
“We moeten toch een normale weg kunnen vinden, wat is dat nou?”
Ik zucht en weet het niet meer. Alles blijft even smal. Henk is echter een doorzetter en na wat onlogische bochten (voor mijn gevoel dan) is er dan toch gelukkig weer een bredere weg. In ieder geval eentje waar een tegenligger zonder al te veel problemen kan passeren. Ik haal maar eens diep adem. Wat een gedoe hier. We komen in een soort nieuwbouwwijkje en daar parkeert Henk de Bigfoot, vlak naast een onbebouwde kavel. Geen mens die ons zal storen, lijkt me. Genoeg gezoek voor vanavond. Morgen is het weer licht…

We bezoeken de Stone Circle in het Bonane Heritage Park. Want zo’n stenen cirkel lijkt me toch wel interessant en er zijn er diverse van in Ierland. Deze komen we toevallig tegen. Het regent. Gewapend met paraplu’s klimmen we omhoog, de berg op via het keurige pad, de bordjes volgend op weg naar de beroemde stenen. Soms valt iets een beetje tegen als je er te veel van verwacht. Dat gevoel heb ik nu ook. Tja, gelukkig geven de infoborden nog wat details over de stand van de zon en de maan en corresponderende punten op de bergen voor ons, maar hier in de druilerige regen maakt het op mij in ieder geval weinig indruk. Ook de Fulacht Fiadh, de kookplaats uit het stenen tijdperk, is iets waar ik zonder bordje gewoon aan voorbij was gelopen. Wat stenen, wat gras. Het bord vertelt hoe het er waarschijnlijk uit heeft gezien en er staat een simpele tekening bij. De standing stone, het mysterieuze megalithische monument, lijkt om te vallen en ik krijg de indruk dat hij er recent is neergezet. Vooral omdat de aarde er omheen is weggespoeld door de regen. Ach, ik vermoed dat mijn humeur een beetje is als het weer: druilerig. Al moet ik zeggen dat de rode paraplu’s wel zorgen voor vrolijke foto’s.

Cork. Grote stad. Bijna lunchtijd. McDonalds. Internet. In die volgorde zo ongeveer. De parkeerplaats is smal en langwerpig van vorm, normaal een Bigfoot wegzetten is er niet bij dus Henk besluit dwars te gaan staan. Op die manier belemmeren we de doorgang niet, al nemen we wel vier plaatsen in beslag. Maar goed, het is niet druk dus dat moet geen probleem zijn. We parkeren dus en lopen naar binnen. We zitten midden in de nieuwe mededelingen op Facebook als een medewerker komt vragen of die grote auto daar van ons is. We knikken bevestigend. Nou, we nemen te veel plaats in en of we zo vriendelijk willen zijn weer te vertrekken. Het is immers bijna lunchtijd en ze verwachten wel veel mensen. Oké, we zijn al weer weg. Maar nu? Parkeren in Cork is onmogelijk, dus dan maar weer de stad uit.