Geslinger

We hebben weer lucht dus we rijden weer. Gelukkig maar.
Ditmaal zetten we koers naar Pembrokeshire, in het zuidwesten van Wales. De smalle wegen omzoomd met heggen en muren bepalen ook hier het straatbeeld. Gelukkig hebben we een stuk hoofdweg genomen, al was ik daar niet direct zeker van. De grote weg naar beneden bestaat uit één dubbele rijbaan en is onoverzichtelijk, dus ik zeg tegen Henk:
“Dit kan toch niet? Kies ik voor de snelste route in de Tomtom, dan komt er dit. Dit is toch geen snelle route?”
Nadere inspectie van onder andere het wegnummer leert me dat dit toch wel de grote hoofdweg is, ondanks al het geslinger door dorpjes en steden. We zijn gewoon te groot voor dit stuk van de wereld, is mijn conclusie. Dat dat werkelijk zo is, ontdek ik ook weer in Newport. Daar vinden we gelukkig wel een passende parkeerplaats maar de historische bezienswaardigheden buiten het dorp zijn voor ons onbereikbaar. Die bevinden zich aan het eind van lange smalle slingerende paadjes, waar een klein personenwagentje nog net doorheen kan. Lopen kan ook niet, ten eerste is dat te ver en ten tweede is er geen voetpad. Goed, dan amuseren we ons wel met datgene wat we wel kunnen bereiken.

2 oktober
Het weer is schitterend, eigenlijk op een enkele bui na is de hele maand september goed geweest en ook nu in oktober is er volop zon. De herfst is nu wel aangebroken, dat is duidelijk te zien. De bladeren kleuren rood en geel en de avonden koelen snel af. Het lukt ons iedere keer weer om een bivak voor de nacht te vinden, zonder een camping aan te doen. Soms is het wel even zoeken, maar ach, dan heb je ook de hele nacht weer rust.

Waar we ook komen hier in het United Kindom, overal is het beeld vrijwel hetzelfde. Smalle slingerende wegen, heggen, muren, oude huisjes met grote schoorstenen. Soms lijkt het of de tijd hier heeft stilgestaan. De pubs zijn allemaal kleurrijk en gezellig ouderwets, met namen als ‘The White Hart’ of ‘Kings Head Inn’. Overal fish-and-chips te koop. De schoolgaande jeugd met schooluniformen: meisjes in rokken (soms extreem kort, óf extreem lang of geruite plooirokken), zwarte panty’s, witte bloezen, stropdasjes. Jongens met blazers en natuurlijk ook een stropdas. We zouden het in Nederland niet voor elkaar krijgen. Gele knipperbollen (ik ken ze nog van een halve eeuw geleden in Nederland) geven de oversteekplaatsen aan en hier en daar zie je nog flessen melk bezorgd worden aan de voordeur. De bekende rode telefooncel staat in ieder dorp en hij werkt nog ook. Engelsen zijn conservatief in veel dingen, en dat is ook te zien. We spreken ze weinig, ze zijn te beleefd om ons aan te spreken, denk ik. Ze kijken wel, een enkeling vraagt wat en bedankt ons dan uitvoerig voor de informatie, en laat weten ons niet langer te willen storen.

We bezoeken Neil Hopkinson en zijn vrouw Louise, die in Lutterworth wonen. We kennen ze van eerdere rondreizen, waar Neil onze gids was. Daarna rijden we richting kust, vanwaar we uiteindelijk naar de ferry in Newhaven zullen rijden voor de overtocht naar Frankrijk. We genieten, zonder extreme dingen te doen, van het weer, de uitzichten, de kroegjes, maar niet van de smalle wegen. Ik blijf er bij dat het hier in Engeland voor een Bigfoot levensgevaarlijk is. Opvallend is dat je op al die onoverzichtelijke smalle wegen 95 km per uur mag rijden, maar dat in iedere bocht (en dat zijn me er veel!) op het asfalt staat: SLOW. Inhalen is onbegonnen werk, zodat we regelmatig een hele sliert auto’s achter ons aan hebben rijden.

Verder geniet ik van het koken en bakken. Van de verse linzensoep en de havermoutbroden, die iedere keer nét weer anders zijn en iedere keer weer goed lukken. Henk laat het zich allemaal goed smaken, gelukkig.