Fietscomputer

Op onze reis door Frankrijk kwamen we al diverse rijstvelden tegen. We reden een aantal dagen terug door de Camargue en dat lijkt één grote ranch omgeven door rijstvelden. Allemachtig, wat hebben we daar veel ranches en paarden gezien. Maar wat ik niet wist, is dat ze er ook rijst verbouwen. En daarna in Italië zagen we ook al een groot gebied met vele rijstvelden. Ik dacht altijd dat rijst uit Indonesië of China kwam, en ook in Japan heb ik rijstvelden gezien,maar wat ik niet wist is dat er dichter bij huis ook rijst verbouwd kan worden.
Het Italiaanse landschap in de Povlakte, op weg naar het Gardameer, doet bijna Nederlands aan. Grote groene velden met graan, vele akkers met maïs en laantjes met grote rijen populieren. Maar waar aan de ene kant van de weg de boer op een tractor het hooi aan het schudden was, zagen we aan de andere kant van de weg de akkers onder water staan: de rijstvelden. En wat we in Nederland natuurlijk ook niet hebben zijn die reusachtige Alpen die we de hele tijd voor ons bleven zien. En sinds gisteren zitten we weer in die Alpen, met uitzicht op de hoge toppen waar de eeuwige sneeuw ligt. Van ruim 40 kilometer afstand die bergen al ziet liggen. Ik vind het enorm indrukwekkend, kan er ook heel erg van genieten.
Als je zo vroeg in het jaar naar het zuiden trekt, dan is alles nog heel erg groen. Nooit eerder was ik rond deze tijd in Frankrijk of Italië, en wat me opvalt zijn de grote hoeveelheden klaprozen die ik onderweg ben tegen gekomen. Soms wel hele velden vol en rood dat die klaprozen zijn! De kleur van de Nederlandse klaproos neigt naar oranje, maar Ik ben er van overtuigd dat de klaprozen nergens zo dieprood zijn als in Frankrijk.
Zoals ik gisteren al riep: we zitten aan het Gardameer! Hordes volksstammen zijn al naar het Gardameer geweest en zullen het niet zo bijzonder vinden , maar voor ons beiden is het de eerste keer. En het is schitterend hier. Ik kan me wel voorstellen dat het in de zomer, in het hoogseizoen, niet meer zo prettig is door de massa’s toeristen maar momenteel lijkt het bijna uitgestorven. Slechts een enkele toerist zit rustig voor zijn caravan te genieten van de rust, de zon en het schitterende uitzicht of maakt een wandelingetje langs het meer. We staan op een camping, hebben internet, douches met warm water en de hele camping bijna voor ons alleen. Ik heb vanmorgen eerst de handwas gedaan, die daarna vrolijk aan een lijntje in de ochtendzon te drogen hing. En daarna zouden we gaan fietsen. In Nederland hadden we een goedkoop fietscomputertje gekocht en vandaag voor vertrek wilde ik dat graag op de fiets hebben. De gebruiksaanwijzing leek wel helder en het ding zat al snel op mijn fiets gemonteerd. Maar wat ik daarna ook probeerde, er kwam geen snelheid of gereden kilometer te voorschijn. Enkel de tijd werkte, maar aangezien ik die instelling niet op de juiste tijd had gezet, stelde dat niets voor. Het ging mij om de afstand die we zouden afleggen. Even dacht ik nog dat ik het beter wist dan Henk en monteerde het magneetje op een andere manier op de spaak dan Henk had gedaan, maar zonder resultaat. Helaas, jammer dan.
Maar Henk zou Henk niet zijn als hij daar niet een oplossing voor had: de Garmin ging mee, achter in de fietstas. Alle standen op nul, en rijden maar. En bij terugkomst op de camping kon hij me melden dat we 11,9 km hadden gereden, dat de gemiddelde tijd dat we hebben bewogen 1 uur e n 41 minuten was en dat we 1 uur en 39 minuten hadden stil gestaan. De gemiddelde snelheid was 3, 1 km, de pauzes meegerekend. Reken je de pauzes niet mee, dan haalden we een gemiddelde snelheid van 7,8 km per uur. We zitten hier op de camping op een hoogte van 77 meter maar we zijn zojuist ook op 158 meter boven de zeespiegel geweest. Hoezo geen fietscomputer? Wij hebben zeer geavanceerde apparatuur bij ons.