Venetie

Venetië! Tijdens het plannen van onze reis zag ik dat we daar vlak in de buurt kwamen en dan kun je er eigenlijk niet omheen, daar moet je een keer geweest zijn. Tenminste, dat vond ik. En dus stuurde Henk de Bigfoot richting camping in de buurt, vanwaar we de volgende dag met de boot naar Venetië gingen.
Nou moet ik je bekennen dat ik een erg romantisch beeld had van deze stad. Venetië komt vaak in films voor, in verhalen, en welke beroemdheden zijn hier ook al weer in het huwelijk getreden? Was dat Marco Borsato niet? Ik herinner me ook een scene uit ‘All you need is love’ waar een romantisch samenzijn tussen twee geliefden werd gearrangeerd in deze fantastische stad. En een van mijn vriendinnen is in Venetië ten huwelijk gevraagd!
Ik hoop niet dat ik met iemand ruzie krijg als ik beken dat het me allemaal een beetje tegenviel. In eerste instantie niet hoor, in eerste instantie vond ik het prachtig. Daar aangekomen hebben we een plattegrond gekocht om ons met deze kaart in de hand een weg te banen door de vele nauwe steegjes. Al die steegjes, bruggetjes, al die gondels met toeristen die door de nauwe straatjes een rondvaart maakten. Al die leuke winkeltjes met sieraden, tassen, glaswerk, maskers, al die restaurantjes , het zag er werkelijk schattig uit. Het San Marcoplein was indrukwekkend en daarna volgden weer vele steegjes en bruggetjes en winkeltjes. We zagen de ene kerk na de andere, allen even rijkelijk gedecoreerd, imposante gebouwen met zuilen, beelden, versierselen, weer steegjes en gondels, nog meer van dezelfde souvenirwinkels, nog meer kerken, nog meer indrukwekkende gebouwen… maar het leek allemaal op elkaar. Ik voelde me alsof ik in een doolhof liep en steeds weer op hetzelfde punt terecht kwam. Dit was natuurlijk niet zo, maar op de plattegrond was ik de weg kwijt en ik had het gevoel dat het in werkelijkheid ook zo was. De enge straatjes gingen me benauwen, ik kon geen souvenirwinkel meer zien en ik wilde weg uit die menigte mensen die ook allemaal Venetië wilden zien.
Henk vond het geen probleem om terug te lopen naar het punt waar we weer op de boot konden stappen. Maar hoe kwamen we daar? Nou, gewoon goed op de kaart kijken en weer langs al die winkeltjes met maskers, glaswerk, tassen, sjaaltjes, langs alle restaurantjes, kerken en imposante gebouwen waarvan Henk dan hoopvol riep: ‘die zag ik straks ook, we zijn op de goede weg’ maar dat kon helemaal niet want we liepen een andere route terug. Weer een bruggetje over, weer diezelfde bedelaar op de trap van de kerk – dat kon natuurlijk ook niet maar het leek wel zo, hier leek alles op elkaar.
Ik was blij dat we weer op de boot terug waren. Ik heb Venetië gezien.