Niet zo feministisch

We zijn vandaag door de Grand Canyon du Verdon gereden. Wat een schitterend gebied is dit. Het is met recht een Grand Canyon, machtig, indrukwekkend, schitterende uitzichten, haarspeldbochten, ik wist niet dat Frankrijk zo mooi is. Complimenten voor Henk, die met uiterste precisie door de nauwe straatjes manoeuvreerde. Soms was een weg zo smal dat ik vreesde dat de tegenligger klem zou komen te zitten tussen ons en de rotswand. De wegen zijn erg onoverzichtelijk door de vele scherpe bochten en we hebben regelmatig de zware hoorn van de vrachtwagen laten horen als waarschuwing dat we er aan kwamen. Ik voelde regelmatig een vreemd gevoel in mijn onderbuik als we weer eens langs een afgrond kwamen. Maar als een volleerd chauffeur draaide Henk zijn truck door alle bochten en langs alle afgronden. Het weer is schitterend. De zon schijnt volop, de lucht is helderblauw met gezellige witte wolken en de temperatuur is erg aangenaam. Als we trek krijgen pauzeren we en ik zet thee, bak eieren, was de aardbeien, snijd het brood en zorg voor een royale en gezellige maaltijd. Na afloop was ik af en ruim ik alles weer op, onder toeziend oog van Henk. “Ik zal je maar niet in de weg lopen”, zegt hij, als excuus dat hij niet komt afdrogen. “Nee”, zeg ik, “mijn recht is het aanrecht, ik ben de keukenprinses dus blijf maar lekker zitten. “ Ik vrees dat bij de feministen onder de lezersbij deze uitspraak de haren recht overeind gaan staan, maar ach, wij hebben de taken verdeeld en ik ben een keukenprinses mét chauffeur. En dat kan toch niet iedereen zeggen, nietwaar?