Knoppen tellen

In de Bigfoot hebben we vele laden, om onze spullen in op te bergen. Deze laden zijn voorzien van knoppen, die je in moet drukken om de lade te vergrendelen. De knoppen liggen dan verzonken. Druk je er nog een keer op, dan komt de knop naar buiten en kun je de lade openen. Vóór je gaat rijden moet je er voor zorgen dat alle knoppen ingedrukt, dus vergrendeld zijn. Doe je dat niet, dan valt de lade uit de kast. Ik weet het helaas uit ervaring. Dan is de kans groot dat je schade hebt, ofwel aan de lade (dat is het ergste), ofwel aan de inhoud van de lade. Het is ons deze reis al diverse keren overkomen. Ik heb er dus een gewoonte van gemaakt om knoppen te tellen voor we gaan rijden. Het zijn er 29 in totaal. Zitten ze allemaal dicht, dan kan ons niets meer overkomen.
Dat spreekwoord van die ezel en die steen, dat telt niet voor mij. Vandaag kwamen we uit de supermarkt met een tas vol verse groenten en fruit, brood en nog wat zaken. Ik dacht: laat ik dat snel even opruimen voor we gaan rijden. En waar laat je nou zo’n lange prei? In een laatje? Past niet, maar waar dan? Koelkast? Ach, die laat maar even op het aanrecht liggen, denk ik dan. Henk moet lachen om mijn besluiteloosheid. Ik lach met hem mee, ben daardoor afgeleid, rijden maar. Als we op de plek staan waar we willen overnachten weet ik het direct als de deur niet open wil…ik heb de knoppen niet geteld voor vertrek. Twee knoppen staan nog uit, omdat ik in die laden het brood en het fruit heb gelegd. Twee laden liggen op de vloer, vóór de deur, die daardoor gebarricadeerd is. Ik voel me stom, zo stom! Gelukkig is de schade beperkt gebleven tot een deuk in een blik erwten en een paar beurse appels. Volgens Henk overkomt het me deze reis niet meer, omdat ik me zo enorm stom voel. Ik help het hem hopen. Ik ga een briefje op de deur hangen, een knoop in mijn zakdoek leggen, een kruis met balpen op mijn hand zetten. Ik laat me niet meer afleiden. Hoop ik….
We zitten inmiddels in Riez, een oud stadje vlak bij de Gorges du Verdon. Gisteravond sliepen we naast een wijngaard op een heuvel, vandaag staan we op een veldje met een stuk of 15 campers, aan de rand van Riez. We vinden tot nu toe iedere keer wel weer een leuk plaatsje om de Bigfoot neer te zetten. We hebben vanavond na het eten een wandeling gemaakt om te kijken of we een internetcafé konden vinden, maar helaas. Ik denk dat we morgen toch maar op een camping moeten overnachten, in de hoop dat we daar een keer kunnen inloggen op het world wide web. Ik weet dat veel mensen ons willen volgen, dus ik voel me een beetje verplicht om regelmatig berichten op onze site te plaatsen. Bovendien wil Henk graag zijn Hotmail lezen, omdat we hopen dat de camperbouwer een handleiding heeft gestuurd van de kachel die in de Bigfoot zit. Die heeft namelijk geen zin meer om te branden en geeft middels een aantal knipperende lampjes aan dat er geen brandstoftoevoer is. De tank zit echter vol en we hebben geen idee hoe de storing te verhelpen. Maar we hebben de kachel niet meer echt nodig: het weer is stukken beter geworden. De temperatuur is hoger dan een paar dagen terug, het is droog, zonnig, maar nog wel erg winderig. We hebben door de storing ook geen warm water voor de afwas, maar dat is te verhelpen met een fluitketel en een gaskookplaat. Douchen is het enige probleem, maar ach, een bakje warm water kan het ergste vuil ook wel verwijderen. We redden ons tot nu toe prima. We hebben het gezellig samen, en dat is het belangrijkste.