Wat een bijzondere camper

Situatie 1:
We vertrekken rond een uur of 9 uit Cigoc en gaan richting Bosnië Herzegovina. Dat is niet zo ver meer, een kilometer of 100. Voor we bij de grens zijn willen we nog even wat boodschappen halen, we hebben nog 29 Kuna en wat centen (ongeveer 4 euro) en dat mag op. Ook hier in Kroatië vinden we weer een Lidl (er zijn volgens mij meer landen die een Lidl hebben dan de Euro) en daar gaan we shoppen: een pak cruesli van 14,99; een brood van 6,99 (nog warm!) en nog iets wat er erg lekker uitziet en nog warm is van 6,99. Even tellen, 15 en twee keer 7, precies genoeg! Bij de kassa aangekomen blijkt het brood één Kuna duurder, en zelfs als we alle centen bij elkaar rapen komen we nog wat te kort. We schijnen er hulpeloos uit te zien, want de caissière lacht, tikt in dat we 30 Kuna geven en we mogen onze boodschappen meenemen. Korting bij de Lidl, wie had dat gedacht?

Situatie 2:
We komen bij de grens tussen Kroatië en Bosnië Herzegovina. Omdat wij een camper zijn gaan we niet in de rij van de vrachtwagens staan: wij hebben geen lading, dus ook geen laadbrieven, we zijn gewoon camper! De douanier wijst met een driftig gebaar dat we verkeerd staan, maar Henk roept uit het raam: “Camper”. Ja ja, eerst zien en dan geloven, denkt de man waarschijnlijk, want hij wil zien of Henk de waarheid spreekt. De inspectie verloopt goed: we mogen verder, de brug over. Aan de overkant van de brug staat er weer douane, ditmaal de Bosnische kant. En weer hetzelfde verhaal: Henk roept “Camper”, de douanier wil naar binnen en we zijn weer goedgekeurd. Lachende gezichten, wat zinnen die ik niet kan verstaan maar klinken als: “Rare snijbonen, die Hollanders…, maar wel een prachtige wagen”.

Situatie 3:
We komen aan in Jajce, de bestemming die we in de Tomtom hadden aangegeven en waar we vandaag willen overnachten. Na een aantal nachten camping hebben we het plan om toch weer ergens ‘in het wild’ te gaan staan, al zagen we vlak voor de eindbestemming wel een aantal campings. Jajce ligt in een dal en we rijden op goed geluk de bergen in. De weg wordt smaller, we gaan steeds hoger maar we zien geen plek om te gaan staan. Dan wordt de weg wel erg smal en Henk besluit om om te draaien. Er stopt een auto, een vriendelijke man vraagt ons in gebrekkig Engels wat we zoeken. Henk zegt voor het gemak: “Camping” waarop de man besluit om de toeristen behulpzaam te zijn. Hij rijdt voor ons om de weg te wijzen, de weg die we zojuist gekomen zijn, en leidt ons naar een camping die we zojuist gepasseerd zijn. Ach ja, een douche, internet, en we zijn er nu toch…

Situatie 4:
De man bij de entree weet niet wat hij ziet, een vrachtwagen! Jemig, we zijn echt van harte welkom,zoiets heeft hij nog nooit op zijn camping gehad. Ik krijg het gevoel dat we hem een plezier doen door hier te komen overnachten. Er zijn plaatsen in overvloed, keurige veldjes in een keurige rij en Henk rijdt met de Bigfoot achterwaarts het gras op. Waarschijnlijk heeft het hier de afgelopen tijd veel geregend want de grond is vrij zacht en de grote achterwielen van de vrachtwagen slippen door de modder. Dan zit er dus niets anders op dan de sperren in te zetten en Henk moet het rode plakband van de knop afhalen, dat er nog steeds zit, sinds de auto van de dealer is gekomen (dit voor insiders). We gaan voor het éérst alle 4 de wielen via de sperren aan laten drijven. En dat op een drassige camping, dat hadden we ook van te voren niet kunnen bedenken.