Lokad
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
27 Mei 2013 | IJsland, Vopnafjörður
27 mei
Henk wil vanaf Tórshöfn naar beneden rijden en dan via rondweg nummer een zuidwaarts naar de Dettifoss, de beroemde waterval die we nog niet gezien hebben. Op onze weg naar de noordelijkste plek was er wel een afslag, maar die weg was onbegaanbaar, liet een bord ons weten.
Als we in Vopnafjördur zijn, wil ik eerst naar een winkel. Ik heb namelijk gezien dat er onderweg niet veel grote plaatsen meer zijn. Dat betekent dan ook geen winkels. Elga, een kennis die eerder hier is geweest, tipte me om vooral voldoende voedsel mee te nemen, in ieder geval voor enkele dagen. Die tip heb ik steeds in gedachten gehouden en na bestudering van de kaart lijkt me dat hier ook wel nodig.
Ze verkopen trouwens in de winkels op IJsland halve komkommers en bleekselderij gaat per 6 stengels in een bakje. Verder is de groenteafdeling erg beperkt. Ik vul onze voorraad koekjes aan en moet ook melk hebben voor ons Brinta-ontbijt. Daarna bezoeken we het toeristenbureau omdat ze er internet hebben en gaat mijn laatste verhaal on line. Henk kijkt naar de site die aangeeft welke wegen op IJsland begaanbaar zijn. Onze route is groen: makkelijk te berijden.
Met voldoende proviand in de koelkast gaan we op pad. Het regent pijpenstelen en het waait flink.
Weg nummer 85 (bij Vopnafjördur) komt uit op rondweg nummer een. Als we halverwege zijn vinden we een bord dat onze weg verspert: lokad, oftewel: gesloten. Gezien de werktuigen die langs de weg staan en het nieuwe asfalt, lijkt het of er wegwerkzaamheden zijn. Jammer, maar helaas. We draaien om en Henk ziet een andere afslag die hij wil proberen.
Ik ben sinds het begin van deze reis al de oppernavigator, dus ik zeg: “Gaat niet lukken, dan gaan we terug.”
“Dat geloof ik niet, we gaan hier de rivier over dus de andere kant op.”
“Jawel, ik heb toch de kaart, dan rijden we parallel aan weg 85 weer terug.”
“Maar we moeten toch die kant op kunnen?”
“Stop nou even, dan laat ik het je zien op de kaart en op de Garmin.”
Een beetje onwillig zet Henk de auto aan de kant. Hij luistert naar mijn uitleg, maar wil dan toch de parallelweg uitproberen. Prima, ik maak me er niet druk om, ik heb hem uitgelegd dat we dan terugrijden. Als we bijna terug zijn bij Vopnafjördur kunnen we de afslag naar weg 917 nemen, die langs de kust gaat. Uiteindelijk komt die ook weer op rondweg nummer een uit. Ach, het is wel een hele omweg, maar we hebben tijd zat. Bovendien regent het nog steeds en wij zitten droog.
We zijn ongeveer een half uur verder, als de weg begint te stijgen en het zicht slechter wordt. Het lijkt wel mistig. Vijf minuten later verandert de situatie weer. De regen, die zo gezellig tegen de ramen klettert, verandert in sneeuw. Nog geen honderd meter verder wordt de weg wit, we rijden op een weg die in de winter niet geruimd wordt en er ligt nog anderhalve meter sneeuw. Henk besluit om te draaien, we gaan niet de sneeuw in met onze Bigfoot. Dan maar weer richting Vopnafjördur.
“We moeten toch op weg nummer een kunnen komen,” verzucht Henk. “We proberen gewoon of we langs die wegwerkzaamheden kunnen. Er stond wel een bord gesloten, maar niet dat het onbegaanbaar was.”
Vlak bij Vopnafjördur nemen we weer de afslag richting weg 85. Als we bij het bord ‘Lokad’ zijn, lijkt de weg prima berijdbaar. We rijden het bord voorbij.
“Kijk, ze zijn een nieuwe weg aan het aanleggen,” zegt Henk. Even later gaat de nieuwe weg over in de oude bestaande weg nummer 85. Geen wegwerkzaamheden meer, we kunnen gewoon door.
We rijden langzaam de bergen in.
“Hoe hoog zitten we hier?” vraagt Henk.
Ik check de kaart en de Garmin en rapporteer: “Nu op 350 meter, maar het stijgt nog naar 500 meter.” Ik snap waarom Henk dit vraagt. Het zicht wordt weer slechter, een dikke mist belemmert het zicht en we moeten heel voorzichtig rijden. Gelukkig is er niemand op de weg, we hebben het laatste uur geen auto meer gezien. Het regent nog steeds en de wind is er ook nog.
“Wat doen we?”
“Tja, ik kan alleen maar op de kaart kijken, geen idee hoe het hoger zal zijn.”
“We kunnen altijd draaien.”
Henk rijdt nog een stukje verder maar als de weg deels weggespoeld is, besluit hij te stoppen en polshoogte te gaan nemen. Ik zie hem vooruit lopen, hij verdwijnt in de mist.
Rillend komt hij terug en zegt opgewekt: “Hier verderop is het vlakker en wordt de weg breder.”
We zitten inmiddels op de 500 meter hoogte, dus het kan niet slechter worden, denk ik.
We rijden weer stapvoets verder. Dan opeens ligt er sneeuw op de weg. We hoeven zelf niet meer te beslissen, dit gaat het dus niet worden. We gaan niet de sneeuw in. Nu moeten we dus draaien. Dat is nog niet zo eenvoudig op een weg die 12% helling heeft en geen harde berm. Henk manoeuvreert de Bigfoot achteruit, zo ongeveer 800 meter, voor hij een plek ontdekt die breed genoeg is om te draaien. Ik zeg niets, ik zucht een keer diep en hoop er het beste van. Maar ach, ik heb wel vertrouwen in mijn echtgenoot. En ja hoor, hij draait de auto veilig om en we kunnen weer met de neus vooruit naar beneden.
“Weet je, we moeten terug naar Vopnafjördur. Waarschijnlijk moeten we van daaruit omhoog, een heel stuk route terugrijden tot het meer Myvath en daar de rondweg nummer een nemen.” Ik zeg het heel voorzichtig. Het kan toch niet waar zijn? We hebben vanmorgen de route nog bekeken op internet en het was code groen.
We rijden terug. Als we wéér in Vopnafjördur zijn, zoeken we de parkeerplaats weer op bij de VVV. We bekijken de internetsite nogmaals en zien inderdaad code groen staan bij de route, die we zojuist moesten afbreken. Weg 917 had code rood, maar die wilden we ook in eerste instantie niet nemen.
Morgen maar eens informeren bij de plaatselijke VVV, waar we vanmorgen waren, hoe we bij de boot moeten komen. De Dettifoss zal ik wel niet meer zien. Tijd zat? Misschien wel tijd te kort.
Henk wil vanaf Tórshöfn naar beneden rijden en dan via rondweg nummer een zuidwaarts naar de Dettifoss, de beroemde waterval die we nog niet gezien hebben. Op onze weg naar de noordelijkste plek was er wel een afslag, maar die weg was onbegaanbaar, liet een bord ons weten.
Als we in Vopnafjördur zijn, wil ik eerst naar een winkel. Ik heb namelijk gezien dat er onderweg niet veel grote plaatsen meer zijn. Dat betekent dan ook geen winkels. Elga, een kennis die eerder hier is geweest, tipte me om vooral voldoende voedsel mee te nemen, in ieder geval voor enkele dagen. Die tip heb ik steeds in gedachten gehouden en na bestudering van de kaart lijkt me dat hier ook wel nodig.
Ze verkopen trouwens in de winkels op IJsland halve komkommers en bleekselderij gaat per 6 stengels in een bakje. Verder is de groenteafdeling erg beperkt. Ik vul onze voorraad koekjes aan en moet ook melk hebben voor ons Brinta-ontbijt. Daarna bezoeken we het toeristenbureau omdat ze er internet hebben en gaat mijn laatste verhaal on line. Henk kijkt naar de site die aangeeft welke wegen op IJsland begaanbaar zijn. Onze route is groen: makkelijk te berijden.
Met voldoende proviand in de koelkast gaan we op pad. Het regent pijpenstelen en het waait flink.
Weg nummer 85 (bij Vopnafjördur) komt uit op rondweg nummer een. Als we halverwege zijn vinden we een bord dat onze weg verspert: lokad, oftewel: gesloten. Gezien de werktuigen die langs de weg staan en het nieuwe asfalt, lijkt het of er wegwerkzaamheden zijn. Jammer, maar helaas. We draaien om en Henk ziet een andere afslag die hij wil proberen.
Ik ben sinds het begin van deze reis al de oppernavigator, dus ik zeg: “Gaat niet lukken, dan gaan we terug.”
“Dat geloof ik niet, we gaan hier de rivier over dus de andere kant op.”
“Jawel, ik heb toch de kaart, dan rijden we parallel aan weg 85 weer terug.”
“Maar we moeten toch die kant op kunnen?”
“Stop nou even, dan laat ik het je zien op de kaart en op de Garmin.”
Een beetje onwillig zet Henk de auto aan de kant. Hij luistert naar mijn uitleg, maar wil dan toch de parallelweg uitproberen. Prima, ik maak me er niet druk om, ik heb hem uitgelegd dat we dan terugrijden. Als we bijna terug zijn bij Vopnafjördur kunnen we de afslag naar weg 917 nemen, die langs de kust gaat. Uiteindelijk komt die ook weer op rondweg nummer een uit. Ach, het is wel een hele omweg, maar we hebben tijd zat. Bovendien regent het nog steeds en wij zitten droog.
We zijn ongeveer een half uur verder, als de weg begint te stijgen en het zicht slechter wordt. Het lijkt wel mistig. Vijf minuten later verandert de situatie weer. De regen, die zo gezellig tegen de ramen klettert, verandert in sneeuw. Nog geen honderd meter verder wordt de weg wit, we rijden op een weg die in de winter niet geruimd wordt en er ligt nog anderhalve meter sneeuw. Henk besluit om te draaien, we gaan niet de sneeuw in met onze Bigfoot. Dan maar weer richting Vopnafjördur.
“We moeten toch op weg nummer een kunnen komen,” verzucht Henk. “We proberen gewoon of we langs die wegwerkzaamheden kunnen. Er stond wel een bord gesloten, maar niet dat het onbegaanbaar was.”
Vlak bij Vopnafjördur nemen we weer de afslag richting weg 85. Als we bij het bord ‘Lokad’ zijn, lijkt de weg prima berijdbaar. We rijden het bord voorbij.
“Kijk, ze zijn een nieuwe weg aan het aanleggen,” zegt Henk. Even later gaat de nieuwe weg over in de oude bestaande weg nummer 85. Geen wegwerkzaamheden meer, we kunnen gewoon door.
We rijden langzaam de bergen in.
“Hoe hoog zitten we hier?” vraagt Henk.
Ik check de kaart en de Garmin en rapporteer: “Nu op 350 meter, maar het stijgt nog naar 500 meter.” Ik snap waarom Henk dit vraagt. Het zicht wordt weer slechter, een dikke mist belemmert het zicht en we moeten heel voorzichtig rijden. Gelukkig is er niemand op de weg, we hebben het laatste uur geen auto meer gezien. Het regent nog steeds en de wind is er ook nog.
“Wat doen we?”
“Tja, ik kan alleen maar op de kaart kijken, geen idee hoe het hoger zal zijn.”
“We kunnen altijd draaien.”
Henk rijdt nog een stukje verder maar als de weg deels weggespoeld is, besluit hij te stoppen en polshoogte te gaan nemen. Ik zie hem vooruit lopen, hij verdwijnt in de mist.
Rillend komt hij terug en zegt opgewekt: “Hier verderop is het vlakker en wordt de weg breder.”
We zitten inmiddels op de 500 meter hoogte, dus het kan niet slechter worden, denk ik.
We rijden weer stapvoets verder. Dan opeens ligt er sneeuw op de weg. We hoeven zelf niet meer te beslissen, dit gaat het dus niet worden. We gaan niet de sneeuw in. Nu moeten we dus draaien. Dat is nog niet zo eenvoudig op een weg die 12% helling heeft en geen harde berm. Henk manoeuvreert de Bigfoot achteruit, zo ongeveer 800 meter, voor hij een plek ontdekt die breed genoeg is om te draaien. Ik zeg niets, ik zucht een keer diep en hoop er het beste van. Maar ach, ik heb wel vertrouwen in mijn echtgenoot. En ja hoor, hij draait de auto veilig om en we kunnen weer met de neus vooruit naar beneden.
“Weet je, we moeten terug naar Vopnafjördur. Waarschijnlijk moeten we van daaruit omhoog, een heel stuk route terugrijden tot het meer Myvath en daar de rondweg nummer een nemen.” Ik zeg het heel voorzichtig. Het kan toch niet waar zijn? We hebben vanmorgen de route nog bekeken op internet en het was code groen.
We rijden terug. Als we wéér in Vopnafjördur zijn, zoeken we de parkeerplaats weer op bij de VVV. We bekijken de internetsite nogmaals en zien inderdaad code groen staan bij de route, die we zojuist moesten afbreken. Weg 917 had code rood, maar die wilden we ook in eerste instantie niet nemen.
Morgen maar eens informeren bij de plaatselijke VVV, waar we vanmorgen waren, hoe we bij de boot moeten komen. De Dettifoss zal ik wel niet meer zien. Tijd zat? Misschien wel tijd te kort.
-
28 Mei 2013 - 08:42
Ans:
Hoi Henk & Hetty,
Wat een prachtig land, alleen zo winters en mistig. Goed om te mediteren!
Gisteren was het hier een prachtige zonnige dag, echt van genoten.
Ik heb Henk een mail gestuurd die niet 'en public' hoefde. Ik hoop snel van jullie te horen........
Nog veel plezier en een goede reis.
Hartelijke groet,
Ans -
28 Mei 2013 - 10:25
Moniek:
Hoi Hetty en Henk,
Het zal mij het meest verbazen wanneer jullie een weggetje naar de haven niet zullen vinden.!
Jullie hebben opnieuw weer prachtige verhalen en mooie foto's!
Ik heb er weer van genoten,wat is IJsland ondanks de kou toch een mooi land. Ik wens jullie een goede terug reis.En Hetty vooral voor jou een hele rustige zee.
Zonnige groeten Moniek. -
28 Mei 2013 - 11:33
Hetty:
Jammer dat de Dettifoss niet bereikbaar was. Reden om een keer terug te gaan in een iets later seizoen?
Ik heb weer genoten van jullie verhalen en belevenissen en wens jullie een voorspoedige terugreis toe! Met zo min mogelijk maagroerselen voor Hetty...
Groetjes Hetty -
28 Mei 2013 - 16:58
Erny:
Ha,
Hoop dat jullie het allemaal nog op tijd gehaald hebben. Ben een beetje laat met mijn reactie. Wens jullie een goede terugreis toe en bij aankomst in Nederland heel veel zon! (dan hebben wij het ook!)
groetjes Erny -
28 Mei 2013 - 19:38
Johan V.:
Hoi ijsheiligen,
wat zoeken jullie daar toch in de sneeuw??????
een veilige terugreis toegewenst ook namens Mieke!
Groetjes, Johan
-
28 Mei 2013 - 21:57
Trudy:
Hallo globetrotters,
ik kan begrijpen dat je niet van temperaturen rond de 30 graden houd maar om dan in deze vreselijke kou te gaan bivakkeren is wel het andere uiterste hoor. Prachtige foto's van een bijzonder land, heb genoten van je verslag en vind het ruimschoots voldoende om te beslissen niet naar Ijzig Ijsland te gaan. Ben vandaag ingevlogen in Weeze en het is hier zelfs warm te noemen, goede terugreis en hoop jullie na terugkomst te ontmoeten,
dikke knuffels,
groeten Trudy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
