What are you doing on my land?

25 mei

Over drie dagen gaan we weer de boot op. Het einde van de vakantie is in zicht. Ik vind het niet erg. Onwillekeurig gaan mijn gedachten steeds vaker naar huis. Henk roept dat ik “IJslandmoe” ben. Ik ben de wind en de kou een beetje zat.
We bezoeken vandaag het walvismuseum in Husavik. Daarna gaan we rijden. We komen langs een waterval die verborgen is in een diepe kloof en dan loop ik opeens in de sneeuw. Wonderlijk land.
Onze route nadert zijn einde. Nog een halve dag rijden tot de boot, als we dat zouden willen. Niet dat we dat doen, we rijden gewoon nog een stuk omhoog, tot het meest noordelijke puntje van IJsland. “Daar moet je niet heen, daar is niks aan, dat is het alleen maar vlak,” zeiden diverse mensen tegen ons. Nou, dat moet je niet tegen twee Vollenbroeken zeggen.

26 mei

De nacht doorgebracht in Hvoll, een paar huizen bij elkaar, het lijkt uitgestorven. Na het ontbijt gaan we verder, richting Hraunhafnartangi. Deze naam staat bij een vuurtoren op de kaart. Het is me niet duidelijk of de naam bij een dorp of bij deze vuurtoren hoort. Het is in ieder geval noordelijker dan Noord. Daar willen we geweest zijn.

Ik zie in de verte de vuurtoren die volgens mij het meest noordelijk staat en ik zoek de weg daar naar toe. De weg op de Garmin gaat echter pas 100 meter ná de vuurtoren naar links. De weg is erg slecht, het verbaast me dat de navigatie hem kent. Het gebied is prachtig. Ruig, stil, vol keien en aangespoeld hout uit Siberië. Het nodigt uit tot strandjutten. De vuurtoren kunnen we echter niet bereiken.
Als we rondlopen, vliegen vogels (als merels zo groot) boven ons hoofd en krijsen luidruchtig, alsof ze ons willen verjagen. Henk sjouwt met boomstammen.

We zitten in de Bigfoot, als we horen kloppen. Henk gaat kijken.
“What are you doing on my land?” hoor ik een vrouw vragen.
“We are having lunch,” is het antwoord van Henk. “Please come in.”
“But what are you doing on my land?”
Ik hoor dat het gesprek niet naar tevredenheid van de gast is. Ik ga me er mee bemoeien, Henk laat dit soort gesprekken altijd graag aan mij over.
Ik leg de vrouw uit dat het me zo leuk leek om op het meest noordelijke puntje van IJsland te zijn en dat we daarom hier terecht zijn gekomen. Dat de weg op de Garmin staat, verbaast haar. Dat zou niet zo moeten zijn, het is een privé weg die vroeger diende om zand en stenen te halen voor het aanleggen van de doorgaande weg. Er ontwikkelt zich een leuk gesprek waarin ze uitlegt dat we op haar land zijn. Ze heeft hier een zomerhuisje en komt in de zomermaanden om dons te verzamelen van de eenden, die hier broeden. Zodra een eend gaat broeden, veranderen de hormonen en laat het dons op de borst los. Met dit dons wordt een nest bekleed. De nesten worden door de vrouw gemarkeerd met een stok, die ze in de grond prikt. Na het broedseizoen, als de nesten verlaten zijn, gaat ze het dons verzamelen. Dit dons is erg kostbaar, vertelt ze. Het wordt gebruikt als vulling voor jassen of dekbedden. Ik vind het een prachtig verhaal. We maken wat foto’s van dons (van vorig broedseizoen) dat ze vandaag gevonden heeft en we nemen afscheid.

Als we later terug rijden, zien we haar weer lopen. Ze houdt ons aan en nodigt ons uit om bij haar thuis thee te komen drinken. Die uitnodiging nemen we graag aan. Daarom zitten we later in het huis, dat al vele jaren in de familie is. Haar grootouders hebben het gebouwd, haar opa is geboren in het turfhuis, waarvan we de resten al zagen toen we het erf op kwamen. Er is in de loop der jaren niet veel veranderd, het is gezellig knus en ouderwets en het is aan alle kanten scheef, wat echter ook z’n charme heeft.
Als we na anderhalf uur afscheid nemen, kijken Henk en ik elkaar veelbetekenend aan. Dat is de blik die we altijd uitwisselen als we bedoelen: “Dat was weer een mooie ervaring.”
Wij zijn op het meest noordelijke puntje geweest dat je met de auto kunt bereiken! Coördinaten: N66’31.762 en W016’00.893.
Het is maar goed dat we niet naar de mensen hebben geluisterd die ons vertelden: “Daar moet je niet heen, daar is niks aan, dat is het alleen maar vlak.”