Weer de boot in!

12 mei

We staan recht tegenover de ingang van het zwembad van Stykkisholmur en we gaan eens kijken hoe dat hier werkt. Handdoeken mee, shampoo, badslippers, lekker badderen. Het bad gaat om 10 uur open vandaag, het is al kwart over 10. Kleedkamers voor dames en heren zijn apart, twee grote ruimten. Die ruimte is weer verdeeld in een kleedkamer en een doucheruimte. Het is verplicht om zonder badkleding te douchen, voordat je gaat zwemmen. Dat is wel een gedoe, want als je nat bent is het niet makkelijk om een badpak aan te trekken, dan moet je je eigenlijk weer eerst afdrogen. Dat moet je dan in de doucheruimte doen, want de omkleedruimte moet droog blijven, staat er op een bordje. Ik sta heel kort te twijfelen hoe ik dit ga aanpakken. Dan zie ik een volwassen vrouw mét zwempak onder de douche staan. Ik weet direct hoe ik het ga doen…
Er is een klein binnenbad, het buitenbad is veel groter.
“Kom, naar buiten”, gebaart Henk als hij ziet dat ik, koukleum als ik ben, het binnenbad in wil duiken.
Ik raap mijn moed bij elkaar en volg hem. Snel het warme water in, het valt me toch mee. Als je eenmaal in het water bent, is het heerlijk. Net zoals op veel andere plaatsen komt ook hier het warme water uit de grond en daarmee wordt het zwembadwater verwarmd. Naast het zwembad hebben ze nog een apart bubbelbad van 40’C. Dat water komt rechtstreeks uit de grond en zit boordevol mineralen.
“Zullen we?” gebaart Henk, en hup, daar gaan we, het hete bad in. Gloeiend, wat heet, wat lekker is dit! Gek idee dat dit water zo maar uit de grond komt. Sterker nog, het is al een heel eind afgekoeld. We maken in het bad een praatje met een IJslandse dame die goed Engels spreekt. Ze blijkt twee jaar in Nederland gestudeerd te hebben en haar broer woont in de buurt van Rotterdam. Volgende maand gaat ze hem opzoeken. We praten over van alles en nog wat en ze beantwoord geduldig onze vragen. Ze vindt het een geweldig idee dat we vier weken hier rondrijden. “De meeste toeristen denken dat ze in één week heel IJsland kunnen zien,” zegt ze verontwaardigd. “Wat jullie doen is veel leuker. En jullie willen nu naar de Westfjords? Daar is het helemaal schitterend,” zegt ze.
Henk wil graag foto’s maken van onze zwemactiviteit maar helaas ligt de camera nog in de Bigfoot. Geen probleem voor Henk… die regelt met de dame aan de ingang dat hij even naar buiten kan, in zwembroek, badslippers en een winterjas aan. Camera gehaald en daar staat hij weer voor onze neus, met camera en mét juffrouw van de ingang, die ons zal fotograferen. We maken ook nog een foto van de vriendelijke IJslandse dame en haar kinderen en dan gaan we ons weer aankleden.

“Wat doen we?”
We zitten opgefrist en schoon weer in onze Bigfoot, we hebben brood en soep gegeten en we kijken elkaar eens aan.
“Rijden?”
“Oké! Rijden.”
“Of varen?”
Oké, varen.”
Ik klik alle kasten en lades weer op slot, ruim de losliggende spullen op en daar gaan we richting haven. We hebben al gezien dat er een boot gaat van Stykkisholmur naar Brjanslaekur en de site van deze plaats vermeldt dat de ferry om drie uur vertrekt. Dat kunnen we halen, dat is over een uur. In de haven aangekomen horen we dat de overtocht (ongeveer 70 km) inclusief auto, honderd euro kost. Als we naar dezelfde plaatst zouden rijden, dan zou de afstand zeker 250 km zijn, vanwege de grillige kustlijn. Om kwart over twee hebben we kaartjes gekocht en om tien voor half drie neem ik mijn reispil in. Ga ik toch alweer de boot in….

We varen met de boot van Oost-Vlieland en Terschelling. Ja heus, geen gekheid, het is een Nederlandse boot die tussen de eilanden heeft gevaren. Nadat we boven op het dek hebben gekeken hoe we de haven uitvaren, zoeken we de warmte op. Er is een ruime zitgelegenheid en er is zelfs een soort bioscoopzaal met luxe stoelen. Die gaan we uitproberen en als ik daar eenmaal zit doe ik mijn ogen dicht. De reispil werkt wel maar de boot gaat voor mijn gevoel toch aardig op en neer….als ik weer wakker word is de misselijkheid verdwenen en roept de kapitein dat we bij Flatey zijn, een klein eilandje op driekwart van de afstand waar we een tussenstop maken.
Weer aan wal rijden we naar Patreksfjördur, waar we de nacht doorbrengen met zicht op zee.

13 mei

Wat een ruimte hier. Je kunt hele stukken rijden zonder een mens te zien. Geen huis, geen auto, geen dieren behalve wat vogels. Geen bomen, er groeit hier niets behalve mossen en wat klein struikgewas. Ik zie op de kaart dat we weg verandert van rood (goede weg) naar oranje (gravelweg). Ook constateer ik dat het lichtelijk is gaan sneeuwen.
“Wat doen we?” vraag ik Henk. “Nemen we de oranje weg naar het Noorden of toch liever naar de rode weg die aan de zuidkant van de Westfjords ligt?”
“We kunnen kijken wat het weer doet, omdraaien kan altijd nog,” zegt Henk. Dat klopt, we gaan gewoon kijken wat we tegen komen. Het eerste stuk rijdt prima. Dan begint het harder te sneeuwen en wordt de weg natter. We gaan hoger de bergen in en na verloop van tijd zitten we volop in de sneeuw, al is de weg nog steeds sneeuwvrij en goed begaanbaar. Zo te zien is hier de weg pas door een sneeuwschuiver bewerkt. Henk rijdt erg voorzichtig en veilig, al geeft de temperatuurmeter aan dat het niet vriest. We worden constant verrast door schitterende vergezichten. Wat een omgeving, wat prachtig. Opeens zien we een zwembad. We stoppen.
“Ik zag al een symbool voor zwembad op de kaart staan”, zeg ik tegen Henk, “maar ik dacht dat dat een vergissing was.”
Hier, in niemandsland, ligt een zwembad. Gratis te gebruiken, zegt het bordje dat met punaises aan de houten omkleedruimte is bevestigd. Het water is warm…..
Wederom warm water uit de grond, dat via een buis het zwembad wordt ingeleid en er aan de andere kant weer uitstroomt. Het water is helder en Henk gaat een duik nemen. Ik niet, koukleum als ik ben, ik maak wel foto’s van mijn blote echtgenoot om op internet te zetten.
Een stuk verder staat een symbool voor een waterval op de kaart. Fjallfos, heet dit gebied. Nu zijn we al watervallen tegengekomen die ons wat tegenvielen, maar deze is formidabel. Allemachtig, wat een watergeweld komt hier naar beneden. Als het water eenmaal de eerste val naar beneden heeft genomen, lijkt de waterval zich te splitsen in meerdere watervallen, die allemaal hun eigen weg gaan. Er is een wandelpad en naar boven lopende zien we dat iedere waterval zijn eigen naam heeft. Boven aangekomen zie ik dat er nog sneeuw over de waterval ligt. Hoe dat kan weet ik niet, Henk vermoed dat er stenen liggen waar de sneeuw op is blijven liggen. In ieder geval stroomt het water onder de sneeuw door. Ik weet niet of het te zien is op de foto’s maar het is een wonderlijk gezicht. “Eigenlijk vind ik dit indrukwekkender dan de Gullfos,” zegt Henk. “Dit is nog puur natuur, hier zit geen toeristische poespas omheen.”
Ik ben het helemaal met hem eens.
We rijden verder en eindigen de tocht van vandaag in Pingeyri.