Lammertijd!

16 mei

We rijden dezelfde weg weer terug, van ‘het eind van de wereld’ naar het vervolg van onze route. De tweede plaats die Runa ons heeft aanbevolen (Drangsnes) vinden we met gemak, maar helaas is het zwembad gesloten en is ook het restaurant nog dicht. Dan maar koffie in onze Bigfoot.

Ik voer de plaats ‘Bordeyri’ in die verder op de geplande route ligt en onze Garmin stippelt de route uit. Mooi, dat is geregeld. Hoef ik niet meer op te letten, denk ik. Ik sukkel in slaap. Dat overkomt me wel vaker, even een hazenslaapje omdat alle nieuwe indrukken die we opdoen, toch vaak vermoeiend zijn. Helaas zit ik niet alleen letterlijk te slapen, maar ook figuurlijk. Als ik wakker word, kan ik zo snel niet ontdekken waar we zijn. Henk heeft de weg gevolgd die het systeem aangeeft, hij vertrouwt volledig op mijn navigatiekunsten maar dit keer heeft de Garmin zijn eigen plan getrokken. In plaats van rechts om de berg te gaan, zoals gepland, rijden we nu links om de berg. Ik heb al eens eerder gezegd: er zijn bij dit soort reizen geen foute routes, alleen ándere routes. En deze andere route brengt ons naar Laugar, naar een heerlijk warm bad, dat we wederom helemaal voor ons zelf alleen hebben.

17 mei

Vanuit Laugar vertrekken we richting Bordeyri en dan weer omhoog, naar het noordelijk deel van IJsland. De Westfjords laten we nu achter ons. Omdat we nog genoeg tijd hebben voor we bij de boot moeten zijn, proberen we onderweg zoveel mogelijk bezienswaardigheden te bekijken. De ene keer is dat een prachtig uitkijkpunt, de andere keer een bijzonder kerkje of een interessant museum. Soms is zo’n bezienswaardigheid nog gesloten, helaas, maar er zijn ook weer van die verrassingen zoals het museum van vandaag in de buurt van Hvammstangi. Het is een museum over het leven en werken in vroeger tijden in deze regio. Dat vinden we beiden wel leuk. We hebben tijdens deze reis al vaker tegen elkaar gezegd: “Hoe zou dat toch geweest zijn vroeger, dat leven hier? Dat is vast niet makkelijk geweest.” En dan vinden we hier een redelijk uitgebreid museum dat ons antwoord geeft op veel van die vragen. Er zijn veel gebruiksvoorwerpen van een halve eeuw tot een eeuw geleden geleden, zowel van de walvisvangst als van het gewone gezinsleven.

Henk zegt: “Ik zou ook wel eens willen zien hoe mensen nú hier leven, op een boerderij. Dat lijkt me interessant.”
De afgelopen twee weken leken de boerderijen, die we vanuit de auto zagen, vrijwel uitgestorven. Vandaag valt het ons op dat in het gebied waar we nu rijden vrij veel schapen en lammeren buiten zijn. Ook zien we paarden in de wei lopen. Ik vermoed dat de schapen na het lammeren pas naar buiten komen en ook de temperatuur zal wel een rol spelen.
“We gaan vanavond gewoon bij een boerderij staan,” oppert Henk. “We bellen aan en vragen of we op het erf mogen overnachten.”
Ik denk er het mijne van. Dat kun je toch niet maken? De boerderijen hier staan redelijk ver van de doorgaande weg af en de toegangsweg is altijd afgesloten middels een hek. Vaak is dat hek niet op slot, maar om die poort nu open te maken en er zo maar aan te bellen…
Ik ontdek weer een bord met het symbool van een bezienswaardigheid langs de weg.
“Hier naar rechts, bezienswaardigheid, ” roep ik naar Henk. “Volgens mij gaat het om een kerk.”
We wijken van onze route af, op zoek naar de kerk. Dan zien we op de nieuwe route een bord dat aangeeft dat er een guesthouse is.
“Hier gaan we eens kijken of we een plekje voor de nacht kunnen krijgen,” besluit Henk. “Het is mooi geweest voor vandaag.” We hebben inderdaad al een groot deel van de dag gereden, het is rond vijf uur en tijd om bivak te maken.

We draaien het erf op van een boerderij met guesthouse. Als ik in het Engels vraag of we hier met onze auto mogen staan, zegt de vrouw tot mijn verbazing: “Je kunt Nederlands spreken hoor.”
De vrouw heet Eline en is een Nederlandse vrouw die sinds 1995 op IJsland woont. Ze is getrouwd met een IJslandse man en samen hebben ze twee dochters. Ze hebben een boerderij met 700 schapen en60 paarden en ze verhuren kamers.
“Welkom, zet je auto maar ergens neer, plaats zat.”
Wat een geweldige plek om te zijn. Wat een genot om in het Nederlands allerlei vragen te kunnen stellen over het boerenleven en hoe het is om op IJsland te wonen.
We installeren ons en na het eten komt een van de dochters roepen dat Eline naar de schapenstal gaat; het is lammertijd. Of we interesse hebben?
Een kwartier later zie ik een lammetje geboren worden. Een half uur later zal er nog een komen, wordt me verteld.
“Dit hadden we vanmorgen niet kunnen bedenken,” lacht Henk.
Nee, inderdaad. Dit is weer een reis vol aangename verrassingen.

Kijk voor de schapen naar :
http://www.youtube.com/watch?v=vpNgv_roiHw&feature=share&list=UU1wi2qmDAVX7GnUBJZ4ZfPA