Aan het eind van de wereld

14 mei

Runa, de eigenaresse van het koffiehuis, runt ook het Arctic Fox Center. Ze vertelt ons enthousiast over dit huis, dat sinds 1995 helemaal gerenoveerd is. In dit huis hebben haar grootouders gewoond en hier is haar moeder geboren. Nu heeft ze hier haar eigen koffiehuis. We horen dat ze getrouwd is met een vrij bekende IJslandse muzikant en dat ze ook zangeres is. We vallen vandaag van de ene verbazing in de andere.
Eric vertelt haar dat wij graag koekjes bij de koffie hadden gewild. Hier op IJsland krijg je eigenlijk nergens iets bij de koffie, tenminste niet waar wij zijn geweest, op één keer een chocolaatje na. Je kunt wel enorme grote stukken gebak bestellen, de IJslanders houden wel van snoepen. Lachend vertellen we dat we daarom onze eigen koekjes uit de vrachtwagen hebben gehaald. Runa kan er ook wel om lachen. Haar gedrag maakt dat we ons hier thuis voelen, bijna als vrienden en niet als gasten. Waarschijnlijk komt dat ook omdat het toeristenseizoen nog niet begonnen is. Iedere gast is een onderbreking van de lange dag.

We eten vissoep, door Eric gemaakt, we bewonderen de nieuwe hengel, die Runa voor haar zoon heeft gekocht en we bekijken het museum waar we meer te weten komen over het leven (en de dood) van de poolvos. Als we willen afrekenen, hoeven we alleen de consumpties te betalen, de kosten voor het museum á 800 kroon per persoon (ongeveer 5,30 euro) hoeven we niet te betalen omdat we er al zo lang zijn. Die redenatie kan ik niet volgen, maar dat maakt niet uit, gastvrij is het wel!
Ik nodig Runa en Eric uit om ook eens bij ons in de Bigfoot te komen kijken. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd, beiden zijn erg enthousiast en al snel hebben wij visite. De kaart van IJsland komt er bij en Runa geeft ons wat tips voor het vervolg van de reis.
“Dit stukje is erg mooi om te rijden, dáár is de natuur erg mooi en bij dát dorp is een heerlijke hottub”, zegt ze en wij noteren alles op de kaart.
Als het dan toch tijd is om afscheid te nemen, heb ik beloofd om vrienden te worden via Facebook en zal Eric een foto van ons bij de Bigfoot op FB zetten. We krijgen een CD met hun eigen muziek cadeau en Henk geeft twee kanonnen weg.

Later die dag zijn we bij het eerste punt aangekomen: de hottub in Reykjanes. Het is een prachtig bad, bij een groot hotel. Er is niet veel te doen, het is nog te vroeg in het seizoen.
“Zoek maar een plaatsje uit voor jullie auto, kost niets”, geeft de beheerder aan.
Als we dat gedaan hebben, gaan we in bad. Er is een verwarmde omkleedruimte bij waardoor ik me makkelijk laat overhalen om mee te gaan. Na het bad eten we in het restaurant. Tja, als het niet druk is kun je natuurlijk geen uitgebreide kaart verwachten maar de friet en gebakken vis die we voorgeschoteld krijgen, vallen Henk wat zwaar op de maag. We maken vroeg het bed klaar en heerlijk liggend op bed kijken we naar een spannende film op DVD.

15 mei

Van Reykjanes gaat de tocht vanmorgen naar Laugarhol Bakki, de volgende plek die Runa ons heeft aanbevolen. Weer een warm bad bij een hotel, maar niet zo lekker als die van gisteren. Er is wel een natuurlijke hottub bij. Ik laat Henk de boel verkennen terwijl ik zelf wat baantjes trek. Als ik na verloop van tijd over de rand van het zwembad kijk, zie ik hem in de hottub zitten, het is ondiep en gloeiend heet, wel 42’C. Voorzichtig giet hij wat warm water over zijn bovenlijf.
“Heet”, roept hij ten overvloede.
Nee, mij niet gezien, op de glibberige stenen alleen met je billen in het water en je bovenkant in de kou.

We maken later een praatje met de uitbater van het hotel. Als hij hoort dat we nog volop tijd hebben, adviseert hij ons om toch vooral nog een stukje noordwaarts te rijden.
“De weg is daar goed, de natuur is schitterend alleen de weg loopt na ongeveer 80 kilometer dood. Daar is het eind, daar kun je alleen nog te voet verder. Maar het is écht de moeite waard,” verzekert hij ons.
“Helaas hadden we een slechte winter en een slecht voorjaar, daarom zijn veel wegen nog zo onbegaanbaar,” legt hij uit als ik vertel dat we het jammer vinden dat we niet het binnenland in kunnen.
“Normaal gesproken is het in mei al beter, maar jullie moeten vooral iedere keer informeren naar de toestand van de wegen.”

Het is natuurlijk prima om je route via een boekje uit te stippelen, maar wat is er nou mooier dan de tips van de plaatselijke bevolking op te volgen? We waren helemaal niet van plan om vanaf dit punt weer noordelijker te rijden, maar wat maakt het uit?

Als we vertrekken, is het gaan sneeuwen. Fijne lichte sneeuw, het is 2 graden boven nul en de wind is guur. Hoera, IJsland in mei.
We rijden langs de kustlijn over een redelijke gravelweg. De temperatuur zakt langzaam onder het vriespunt als we hoger komen en het blijft lichtjes sneeuwen. Geen uitnodigend weer om eens te stoppen en wat rond te lopen, wel prachtige vergezichten.

Als we uiteindelijk op het eindpunt zijn aangekomen vinden we een gesloten winkel, een pompstation met zelfbedieningssysteem en een verlaten haventje. Henk wil tanken en ik zal de creditkaart in het apparaat doen. Rillend toets ik de code in, jakkes, de gure wind komt zelfs door mijn winterjas geblazen. Ik pak snel de bodywarmer van Henk en doe die over de winterjas. Gelukkig, dat scheelt. Pet op, handschoenen aan en dan op zoek naar water om onze watertank weer te vullen. In het kleine haventje vinden we een kraan met waterslang, waarschijnlijk om de bakken met vis af te spoelen. Voordat we met de Bigfoot bij de kraan kunnen komen, moet Henk eerst een vorkheftruc en een aantal bakken vis verplaatsen. In zo’n ver verlaten oord zitten de sleutels natuurlijk gewoon in de vorkheftruc en aangezien mijn man in de bouw heeft gezeten zet hij heel behendig de bakken vis op de vorkheftruc, rijdt naar achteren en maakt zo plaats voor de Bigfoot. Van alle markten thuis, zo blijkt maar weer, ook van de vismarkt.

Gelukkig sneeuwt het niet meer. We blijven hier vannacht staan en ik moet er niet aan denken dat er morgen zo’n enorm pak sneeuw zou liggen dat we niet terug zouden kunnen rijden. Dan zouden we hier ingesneeuwd zitten, aan het eind van de bewoonde wereld. Maar ach, voordeel is wel dat morgen de winkel weer open is. En we hebben weer onbeveiligd internet!