De techniek staat voor niets

3 april: De techniek staat voor niks…
Gisteren zijn we bij kennissen geweest die vlak Toulouse wonen. We hebben daar gezellig zitten kletsen en voortreffelijk gegeten. Vandaag reden we de Spaanse grens over en nu staan we ergens bij een boomgaard vol appelbomen. Alle bomen staan volop in de bloesem, een prachtig gezicht. Hier brengen we de nacht door, we staan op een goede plek. Henk is chagrijnig. Wat daar de reden van is?
We zijn erg technisch uitgerust. We hebben enorm veel moderne apparatuur bij ons, vind ik. Naast mobiele telefoon hebben we ook een satelliet telefoon bij ons, voor in de woestijn, als je ergens geen verbinding ons. We hebben onze Truus (=Tomtom) bij ons en naast Truus zit ook ‘de Koningin’ ingebouwd in onze vrachtwagen. De koningin is de routeplanner van de MAN, die haar bijnaam dankt aan haar hautaine manier van spreken. Wel komisch is, dat ze iedere keer bij het afsluiten heel bekakt zegt: “de ballen”. Al gaat dat op den duur toch ook weer vervelen, maar dat erzijde. Dan is er nog de Garmin, ook een routeplanner die we sinds vorige week kunnen aansluiten op de laptop, zodat we de Marokko-kaart op groot scherm kunnen zien. Gelukkig zit daar geen stem bij, want Truus en de Koningin roepen soms al door elkaar. Ik heb uitgebreide instructies gekregen van Kaj hoe ik dat allemaal op moet starten met die Garmin, en nu maar hopen dat ik het nog weet als we eenmaal in Marokko zijn.
Ook hebben we een televisie in ons mobiel huis en onlangs kwam daar ook nog internet bij. Dat internet bestaat uit een soort van halve bol die Henk op het dak heeft bevestigd met kabels naar binnen naar de ontvanger en die we via allerlei technische hoogstandjes kunnen opstarten (ik weet vast nog wel hoe het moet) voor als we heel dringend ergens on line moeten. Dat internet hebben we trouwens in bruikleen van de man van de telefoonkaart van de satelliet telefoon en is helemaal gratis, behalve het ontvangen en versturen van data dan. Tja, de techniek staat voor niks.
En nu hebben we geen ontvangst meer van de TV. Henk baalt als een stekker, hij kan het niet uitstaan iets wat het steeds heeft gedaan het nu niet meer doet. Dat begon al thuis, voor dat we weg gingen, met af en toe storing maar nu hebben we al 3 dagen helemaal geen ontvangst. Hij heeft zich al drie dagen suf gepiekerd hoe dat kan, hij heeft alle kabels gecontroleerd, alle verbindingen schoongemaakt, opnieuw aangesloten, maar helaas zonder resultaat.
Henk doet de gordijnen dicht en we gaan maar een potje Rummicub spelen. Tja, de techniek staat voor niks, maar op dit moment is het even niks.


5 april 2011
We staan zo ongeveer op het zuidelijkste puntje van Europa, te wachten op de boot naar Afrika. De reis is tot nu toe voorspoedig verlopen. We doen rustig aan,we gaan naar bed als we moe zijn, wat meestal vrij vroeg is, en staan op als we uitgeslapen zijn. Het weer is wat betrokken, dat maakt dat de wereld er wat somber en grijs uitziet.
Henk weet dat er onderweg bij diverse benzinestations al kaarten te koop zijn voor de boot naar Marokko. De eerste 2 verkooppunten zijn gesloten, maar drie keer is scheepsrecht, ook ditmaal. Van tevoren had Henk op internet gezocht naar de kosten van een overtocht. Hij kwam uit op een prijs van 431 euro voor een retour Algeciras – Ceuta voor een camper. Omdat het soms niet duidelijk is of we het een of het ander zijn, heeft hij ook de prijs voor vrachtwagens opgezocht en dan kost een enkele reis 372 euro. Echter bij het loketje zegt de vriendelijke Spaanse schone dat we 230 euro kwijt zijn voor een retourtje met onze MAN. Dat scheelt veel geld, wat goed dat we de kaartjes niet via internet hebben besteld!
Eenmaal in de haven bij het juiste punt aangekomen moeten we een aantal uren wachten op de volgende boot. Het is rustig hier. Er komt direct al een man aangelopen, die Henk duidelijk maakt dat hij 80 euro extra moet betalen omdat we zo groot zijn. Het verbaast me niets, ik vond het al verdacht dat de tickets zo goedkoop waren en de juffrouw die ze ons verkocht was ook nog erg jong, die was vast niet zo goed op de hoogte. Henk houdt zich van de domme, niks extra betalen, eerst maar het loket bij de haven open en dan horen hoe het zit. “Nee ,“ zegt de man, “dat is allemaal extra tijd, nu vast betalen, dat is heel normaal.” Maar Henk houdt voet bij stuk.
“Denk je dat het een oplichter is?” Ik krijg opeens een vermoeden. “Het zou me niets verbazen,” zegt Henk, “hij heeft volgens mij gewoon neppapieren bij zich”. Ik moet bekennen dat ik er ingetrapt zou zijn. Ik zou die 80 euro betaald hebben. Maar goed dat ik zo’n ervaren en argwanende man bij me heb.
Dan eerst maar eens een warme maaltijd maken en wachten op de volgende boot. Als het loket eenmaal open gaat, zal blijken of hij ons in de boot wilde nemen terwijl we nog gewoon op de kade stonden…
NB:
Geen man meer gezien, gewoon met onze goedkope tickets via de officiële weg naar de overkant gevaren! De boot was trouwens een uur te laat, omdat het zwaar weer was op zee. Het laden van zo’n enorme veerboot is trouwens erg interessant om te zien. Stoere mannen die in de weer zijn om enorme containers met uiterste precisie op hun plaats te manoeuvreren. Andere stoere mannen die deze containers dan weer vastzetten met zware kettingen aan de ankerpunten op de vloer. Het gerammel van de kettingen in de nacht maakt indruk op mij. Ook op Henk, begrijp ik: “Nou, dat is de eerste keer dat ik dit zie, dan moet het echt wel zwaar weer zijn.” Deze opmerking doet me besluiten om voor de zekerheid een reistabletje in te nemen. Hij is al zeker vijf keer naar Marokko gevaren, dan zal het wel een heftige overtocht worden.
Rond half 2 ’s nachts varen we dan eindelijk weg, alles valt toch gelukkig mee en ook de douane kan vlot gepasseerd worden. Het is al half 5, als we een parkeerplaats opdraaien en ons bed kunnen opmaken. Het bulderen van de woeste zee, het janken van een hond, ik hoor het niet meer. We zijn bekaf, we slapen al voordat we ons hoofd op het kussen leggen.

6 april: Kustweg van Tetouan naar El Jebha

Het klinkt zo mooi, over de kustweg langs de middellandse zee rijden. Het zou ook heel mooi kunnen zijn: een route over hoge en smalle bergpaden, onder ons een prachtige azuurblauwe zee en een schitterend uitzicht. De werkelijkheid is anders: het weer is grijs en somber. De zon laat zich niet zien, regelmatig rijden we door vlagen mist en is het zicht is een enkele keer slechts 30 meter. De weg is overal opgebroken, we rijden kilometers lang over zandpaden en om de 2 kilometer zien we ploegjes mannen aan het werk. Ze maken een nieuwe brug of hebben een andere route in de bergwand uitgehakt. Overal bouwkranen, vrachtwagens, zand en stenen. Overal bedrijvigheid, en dat zeker 100 kilometer lang. Wel leuk om te zien hoe ze ons groeten. Vrijwel iedereen kijkt eerst verrast naar onze auto en dan begint men te lachen en de zwaaien. Of ze steken een duim op, dat gebeurt ook. Daarbij roepen ze ook vaak iets, wat we natuurlijk niet kunnen verstaan. Auto’s claxonneren naar ons, maar dat is ook om te groeten. Volgens mij laten we heel wat van die mannen kwijlend achter.
We parkeren op een plaats langs deze route waar ze overtollige stenen tijdelijk deponeren, zo vermoeden we. We staan uit het zicht, met uitzicht (nou ja, als het weer even iets helderder wordt) op zee en we gaan ons bivak maken.

7 april Beni Hafida
Reizen kan vermoeiend zijn. Een tocht langs kronkelende onverharde bergpaden in een schommelende cabine is vermoeiend, zelfs als je niet hoeft te rijden.
Onderweg stoppen we in een klein dorpje. Van afstand zien de witte gebouwtjes er prachtig uit, maar als je eenmaal dichtbij bent zie je hoe vervallen en aftands alles er uitziet. De doorgaande weg door het dorp is onverhard en modderig. Auto’s rijden af en aan door deze blubber en het ziet er allemaal troosteloos uit. “Je gaat hier niet voor je lol op een terrasje zitten”, zeg ik tegen Henk. We lopen een winkeltje binnen en kopen twee broden. De platte ronde broden zien er lekker uit, die zullen prima smaken met onze Hollandse kaas. Wanneer we nog wat verder lopen zegt Henk: “Lust je koffie?” en even later zitten we op zo’n troosteloos terrasje, op vuile plastic stoeltjes tussen de plaatselijke mannelijke bevolking. Op de grond ligt grof zaagsel, waarschijnlijk om de modder de baas te blijven. De koffie is echter heerlijk en goed warm. De Marokkaanse mannen proberen met ons een praatje te maken, maar met mijn schoolfrans en hun Marokkaanse Frans komen we niet zo ver. Er steekt een man een pijp op. Het is een lange dunne steel met een pijpenkop zo groot als een vingerhoedje. “Hasjiesj”, knikt de man en hij maakt een gebaar alsof hij zeggen wil: ‘je moet wat met zulk troosteloos weer’. Henk krijgt de pijp aangereikt, en ik moet bij voorbaat al lachen: we roken niet, dus dat wordt hoesten. Iedereen lacht mee, ook Henk, en we hebben nieuwe vrienden. We bestellen nog een koffie, gebakken eieren erbij en het brood hebben we zelf al. Dan gaat de zon zowaar schijnen. Hoe anders ziet het leven er opeens uit!

Na nog een uur of wat langs kronkelige wegen te hebben gehobbeld stoppen we weer in een dorp. Ik ben moe, wil eigenlijk wel bivak maken maar we hebben nog geen geschikte plaats gezien. Het ruikt hier goed, we gaan onze neus achterna en komen bij een man die boven zijn winkeldeur een bord heeft met de tekst: ‘Fijn, het is weer tijd voor barbecue’. “Meegebracht uit Holland,” verklaart hij desgevraagd. En als we iets willen eten loopt hij naar de buurman, de slager, snijdt ter plekke een mooi stukje vlees voor ons af en gooit dat op zijn eigen barbecue. Ik maak van dit alles prachtige foto’s en het smaakt ons prima.
Dan vinden we al snel een plek voor de nacht, tenminste, dat hopen we, want in een mum van tijd zien we al diverse kinderen op ons af komen. Ach, laten we hier eerst maar eens ons reisverslag gaan bijwerken en kijken of onze techniek het wil doen. Als ik op internet kan, dan kan ik in ieder geval het verslag plaatsen. De foto’s komen dan later wel, als we ergens een internetcafé hebben gevonden. En dan maar afwachten hoe druk het blijft rond onze Bigfoot. Anders moeten we toch nog een ander plekje zoeken waar we ongestoord kunnen slapen.
En omdat u dit nu kunt lezen, heeft onze techniek niet gefaald!