Markt

14 april 2011

Markt

Het is een uur of vier, als ik in Tazzarine een markt ontdek. “Ach, laten we daar even overheen lopen,” vraag ik Henk.
Henk parkeert de auto en daar gaan we. Ik heb in ieder geval wat groente en fruit nodig, en misschien nog wat koekjes of snoepjes om uit te delen. Verder vind ik het altijd reuze interessant om te zien wat men zo allemaal te verhandelen heeft. Ik zie prachtige emmers die gemaakt zijn van oude autobanden maar kan geen reden bedenken om er een aan te schaffen.
We zien kraampjes met verse specerijen. “Hier, ruik, komijn”, roept de koopman. Hij wrijft wat komijn tussen zijn vingers fijn en geeft het aan mij. Het ruikt geweldig kruidig. “Hier, anijs.” Ik krijg er wat van in mijn andere hand. Ook dit ruikt geweldig. “Hier, peper, kaneel, hoeveel ons wil je hebben?” Helaas, ik kan ook geen goede reden bedenken om diverse zakjes met kruiden mee naar huis te nemen.
We lopen verder en ik kijk mijn ogen uit. Ik zoek bij de groentekraam wat groenten en fruit uit. “Combien?” vraag ik. De groenteman schrijft in zijn boekje: 230. Ik snap het niet, 230 Dirham is grofweg 20 euro. Dat is veel te veel. “Combien?”, vraag ik nog een keer. De man knikt richting boekje en zegt wat in het Berbers. Henk geeft hem een briefje van 20 Dirham en dan krijgt hij geld terug. Rekenen is nooit mijn sterkste punt geweest, maar nu begin ik echt aan mezelf te twijfelen. Maar goed, we kunnen vanavond weer koken, daar gaat het om.
Bij een kraam met sieraden en souvenirs worden we zeer resoluut staande gehouden door de marktkoopman. We moeten beslist even kijken, we hoeven niets te kopen. Heus, alleen kijken, zegt hij. Maar als we echt alleen maar kijken, wordt hij toch een beetje opdringeriger en duwt me van alles in mijn handen en zegt dat ik een prijs moet noemen. Ik besluit door te lopen, dit is niet de bedoeling. Henk staat nog bij de kraam en kijkt naar een sierlijk bewerkte dolk die volgens de koopman 2300 Dirham moet kosten. Wat? Zoveel? Ja, zegt hij en laat een andere dolk zien: die is van slechte kwaliteit, speciaal voor toeristen en kost 300 Dirham. Henk mag de echte oude en kwalitatief goede (en dus dure) dolk kopen. Daar trappen we dus niet in. Dan ziet Henk wel een aardig souvenir dat hij voor mij wil kopen en de koopman geeft aan: “Slechts 600 Dirham, echt zilver, dit kost in een winkel wel 1000.” Nee, dan is de lol er af, Henk loopt ook weg maar wordt achtervolgd door de koopman.
“500.”
“No”
“What is your price?”
“No”, zegt Henk resoluut.
We lopen richting auto, maar de marktkoopman blijft aanhouden: hij heeft vandaag nog niets verkocht en heeft geld nodig, zegt hij. Als we in de auto zitten is de prijs gezakt tot 100 Dirham, maar we rijden weg. Onderhandelen is leuk, maar belazerd worden voelt niet zo prettig.
Als we door Ouarzazate rijden en richting Skoura willen, blijkt een deel van de stad afgezet te zijn omdat er een actie gaande is van taxichauffeurs. We moeten terug, gebaart een vriendelijke politieagent. Ik vraag hem de route naar Skoura en hij legt me keurig uit hoe we moeten rijden: via de piste. Henk kiest echter een ander pad en zegt me: ”Wij hebben ook actie”. Wat hij daarmee bedoelt, begrijp ik pas als ik aan het eind van dit pad een vrachtwagen zie, die in de modder van de vrijwel droge rivier is blijven steken. Dat had ik nog niet opgemerkt. Henk echter wel en hij besloot om even te helpen, dat is voor ons een kleine moeite. We trekken de auto al snel weer los en vervolgen onze weg. We laten twee dankbare mannen achter. De ‘piste’ is een onverharde zandweg door de nieuwbouwwijken van de stad en na een flinke omweg komen we weer op onze geplande koers. Aan de rand van de stad ligt een meer, en daar slaan we ons bivak op.

15 april 2011

In de voetsporen van Hillary

Het leven zit vol verrassingen, ook vandaag weer. We zetten koers richting Ouzoud. We zoeken onze weg door de bergen, dat is wel off road maar veel korter en leuker dan via asfalt. Bovendien geeft de Garmin aan dat er een weg is, dus we zullen er vast wel komen. Na een flink stuk rijden komen we bij een dorpje. “Kijk eens wat een prachtig zandkasteel”, zeg ik als we de oude gebouwen zien, die gemaakt zijn van klei en stenen en vanuit de verte lijken op de zandkastelen op het strand. Ik ben weer reuze blij met mijn digitale camera. Als we het dorpje bijna uit zijn, zien we een man die in zijn tuin aan het werk is. Hij roept iets, wij stoppen om te vragen naar de naam van het dorp en zoals te verwachten was: een kwartiertje later zitten we met hem en zijn dochter aan de thee. De dochter spreekt wel een beetje Frans en kan vertalen, want vader spreekt alleen Berbers en Arabisch, zo begrijpen we. We horen dat Hillary Clinton hier is geweest. “Echt waar?” Ja, echt waar, knikt de man en dan worden er foto’s gehaald om het verhaal te bewijzen. De First lady van Amerika was hier om het plaatsje te bezoeken en heeft ook een rondleiding gekregen langs de prachtige ruines van de grote oude ‘Kashbah’, die ik zo oneerbiedig zandkasteel heb genoemd.
Dan mag ik toekijken hoe de dochter brood bakt in een stenen oven en we lunchen met Nederlandse vis uit blik, Franse kaas en Marokkaans brood.
Later die middag krijgen we van de dochter een rondleiding door het dorp, bij het ‘zandkasteel’, want dit is het ouderlijk huis van haar vader, vertelt ze. En zo lopen we dus in de voetsporen van Hillary.

We blijven ook nog voor de couscous die moeder voor ons heeft gemaakt en dan vertrekken we, tot teleurstelling van ieder een. Ze hadden gehoopt dat wij zouden blijven slapen. We worden uitgenodigd om terug te komen, als we weer in de buurt zijn. Dat zullen we dan zeker doen!

16 april 2011

Bezoek

“Henk, er komt iemand aan.”
Ik heb mijn woorden nog niet uitgesproken of er staat een vriendelijk ogende oude man in onze Bigfoot. Hij is ongeveer hooguit anderhalve meter lang en verdwijnt bijna in zijn grote laarzen. Hij begroet ons in het Arabisch. We schudden handen en Henk klopt uitnodigend op de zitplaats naast hem: gaat u maar zitten.
Ik zet thee voor onze gast en besluit dat op de Marokkaanse manier te doen: veel suiker in de theepot, sterke thee maken en dan de eerste drie keer een kopje volschenken en dit weer terug in de pot gieten. Dan hoef je ook niet te roeren, weet ik inmiddels uit ervaring. Ik schenk hem een kop thee en zet er een trommel Marokkaanse koekjes bij. Ik zie dat het onze gast wel smaakt. Hij spreekt geen Frans, kan niet lezen en schrijven, maar zag en hoorde ons, zo begrijpen we uit zijn gebaren. Hij legt zijn handen tegen elkaar, houdt zijn hoofd scheef en legt zijn wang op zijn handen. Of we hier geslapen hebben? Ja, inderdaad, knikken we. Ik maak een gebaar van eten en doe daarna alsof ik een stuur vasthoud. Brrroem, brroem, zeg ik. Het is voor iedereen duidelijk wat ik bedoel. We mogen foto’s van hem maken en Henk schenkt hem een tweede kopje in. Dan vindt onze gast het tijd om te vertrekken. We schudden weer handen, hij maakt een gebaar van ‘dank je wel’ en doet nog een greep in de koekjestrommel. Er verdwijnen een stuk of zes koekjes in zijn jaszak.
“Toe maar vadertje,” lach ik, “lekker voor straks.”
De man lacht ook, alsof hij verstaat wat ik zeg. Dan stapt hij ferm weer naar buiten. Het is kwart voor acht, ik was de ontbijtboel af en dan vertrekken we.