Zand!

12 april 2011

We rijden het dorpje Merzouga in. Hier begint het allemaal. Het is ook wel te zien, overal hotels, campings, restaurantjes, heel toeristisch allemaal. Hier kom je ook iedereen tegen die ‘het zand’ in wil. Opeens toetert er een auto naast ons en de chauffeur roept: ‘Hee, halten sie mal, wir kennen uns’. Het blijkt een oude bekende van Henk, een Duitser, die al eerder een stuk samen met Henk heeft gereden. We drinken samen koffie, bespreken de wederzijdse plannen en we spreken af om elkaar morgen ergens te ontmoeten en een dag samen op te rijden.
Dan worden we ook nog aangesproken door een man, die zich voorstelt als “Hallo, ik ben Kees, ik woon hier, en ik volg jullie reisverslag”. Stomverbaasd kijken we hem aan. We kennen Kees niet, maar hij ons blijkbaar wel. Hoe hij dan weet van ons reisverslag? “Nou, gehoord van Annie uit Limburg.” Van wie? Henk graaft diep in zijn geheugen, maar het kwartje valt nog even niet. Annie, als je dit leest, help Henk dan even!
Dan gaan ook wij het zand in, gewoon even uitproberen hoe dat gaat met onze MAN. Henk draait voorzichtig van het asfalt af, richting duinen. Hier loopt nog een verhard pad, maar zodra dit eindigt, eindigt echter ook ons zand-avontuur. De zware machine graaft zich als het ware in het mulle woestijnzand en dan staan we stil. Henk probeert nog even om de sperren in te zetten in deze strijd, maar dat mag niet baten. Eerst moet er lucht uit de banden. In de banden zat 8 atmosfeer druk, maar Henk laat dat eerst aflopen tot 3,5 atmosfeer. Als dat nog niet helpt, gaat er nog meer lucht uit en dan zitten we op 2 atmosfeer. Dat is al met al nog een tijdrovend klusje, en in de tijd die dat in beslag neemt, krijgen we toeschouwers. Al snel zitten er twee mannen toe te kijken. Mijn stoere woestijnridder pakt de schop, om wat zand rond de wielen weg te graven en dan hebben we 5 toeschouwers. Voordat de klus is geklaard zitten er 7 mannen rond de auto, ze geven af en toe wat commentaar en twee van hen proberen mij sieraden en fossielen te verkopen. Ik schud beleefd van nee, fotografeer de hele situatie en zie dan hoe het Henk eindelijk lukt om ons huis weer uit de woestijn te manoeuvreren. Dat weten we dan ook weer.
Verder gaat de tocht, nog verder het zand in, maar wel over asfalt. Aan het eind van dit asfalt ligt nog een klein dorpje: Taouz, waar we uitstappen voor de inmiddels gebruikelijke theepauze. We praten weer wat met de locale bevolking die hier ook op het terras zit. Henk vertelt dat hij hier al vaker is geweest en laat het boek zien van de reis van 2009. De ober herkent op een van de foto’s de gids die toen met de groep is mee geweest: “This is my friend”,roept hij.
En geloof het of niet: wie komt daar aanrijden met zijn auto? Het is Said, de bewuste gids. Dit is de tweede oude bekende van vandaag. Het is een leuk weerzien, we kletsen wat over de reis van toen en de nieuwe plannen en wisselen telefoonnummers en mailadressen uit. Ik zei het al: hier kom je iedereen tegen die het zand in wil.

13 april 2011
Té veel van het goede

Als we wakker worden zit er een man op de grond op ongeveer 50 meter afstand van onze Bigfoot. We staan ergens in the middle of nowhere, geen teken van leven in de verre omtrek en toch zit daar zomaar een man op de grond. Hij groet vriendelijk als Henk even buiten komt kijken en na het ontbijt zit hij er nog. Omdat ik Frans spreek, besluit ik maar even een praatje te gaan maken. Hij vertelt me dat hij van de stilte houdt. Hij houdt van het uitzicht, van de rust, in de stad is het hem té druk. Ik beaam dat en dan vertelt hij dat hij me iets wil laten zien: fossielen. Ik vertel dat ik al genoeg fossielen heb gezien in de vele winkeltjes hier in de omgeving en dat ik niets wil kopen.
“Nee, dat is het niet, ik wil je hier verderop iets laten zien.”
Ik pak mijn camera en loop met hem mee naar de plek waar hij zojuist zat, en dan zie ik dat er enorm veel fossielen in het gesteente zitten op de plek waar we staan. Hij sprenkelt wat water op de stenen en dan zie je ze nog veel beter. Geweldig! Dit is werkelijk schitterend. In de winkels, als ze met honderden gesorteerd in bakken liggen, dan doet het me niet veel, maar zo hier in het vrije veld vind ik het schitterend.
“We hebben geluk, kijk maar.” Hij steekt zijn hand uit en toont me een versteende schelp. “Pak maar, voor jou.”
Hij rommelt nog wat verder op de grond en toont me dan een groot stuk steen met nog meer fossielen. “Neem maar mee, souvenir.”
Ik bedank hem uitbundig en ga mijn cadeaus opruimen. Ondertussen toont hij Henk nog wat fossielen die gepolijst zijn en die hij wil verkopen. Omdat hij zo aardig is en niet opdringerig, besluit Henk te onderhandelen en uiteindelijk worden ze het eens over de prijs.
Ik vind het een bijzondere start van onze dag en vrolijk gaan we op pad. De route gaat via verharde zandpaden die niet op de kaart staan en het is een beetje zoeken waar we naar toe moeten.

Zo rond een uur of 11 komen we in een ontzettend klein dorpje. Er is geen plaatsnaambord, er staan alleen wat huizen en dat is het. Als we er stapvoets doorheen rijden zwaait een aardige jongedame naar ons en roept wat in het Engels. Ik besluit haar te vragen waar we zijn en al snel ontstaat er een gezellig gesprekje. Deze jongedame heet Hakima en ze geeft les aan de volwassen vrouwen hier in de streek het kader van een alfabetiseringsproject. Al pratende verzamelen zich een 20-tal kinderen rond onze auto en Henk deelt snoepjes uit, die gretig worden aangepakt. Hakima nodigt ons uit op de thee en dat slaan we niet af. Eenmaal binnen verbaas ik me over de eenvoud van haar onderkomen. Hakima vertelt dat ze alleen woont en dat ze het huurt van de stichting waar ze voor werkt. Ik vind het prachtig om een en ander te fotograferen, vooral ook omdat het bijna niet te beschrijven is hoe ze woont. Na de thee nodigen we haar uit voor de lunch in onze Bigfoot en dan nemen we weer afscheid. Als we in willen stappen komt er een klein meisje op me af en geeft me een fossiel. Ik geeft haar een kushandje. Dank je wel!

Verder gaat onze reis, langs onverharde paden, langs kleine dorpjes en veel zand. Rond een uur of drie stoppen we in een dorpje om te vragen waar we zijn, maar voordat we dat weten moeten we mee om thee te drinken. Ik kijk Henk vragend aan, die knikt en vooruit, daar gaan we weer. Ik neem mijn fototoestel mee, de oude moeder ziet er schitterend uit en haar wil ik graag fotograferen. Eenmaal binnen blijken er enorm veel vrouwen en kinderen rond te lopen. Een man zet thee, de man die ons uitnodigde spoort iedereen aan om te poseren voor de foto en het is een enorme drukte. Nog meer vrouwen om me heen, hoe ik heet?
“Hetty.”
“Hatty?”
“Oui!”
Ik krijg baby’s in mijn armen gedrukt, ik moet met de baby’s op de foto, we moeten theedrinken, eten (er zijn inmiddels eieren gebakken) en een van de vrouwen knoopt mij een hoofddoek om. Daarmee moet ik ook op de foto en de gastheer neemt ons toestel in handen. Op de foto Hatty! Kom maar hier staan Hatty, nee, blijf zitten Hatty, hier, een baby, hou vast Hatty, andere hoofddoek om Hatty, nog meer foto’s Hatty. Geef me jullie adres, Hatty, telefoonnummer Hatty…
Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn, maar ik vind het even een beetje té veel van het goede.
“Nee, blijf zitten Hatty!”
Ik blijf niet zitten, sta op, ik wil weg hier. Soms kan gastvrijheid een beetje te veel van het goede zijn. Het oude moedertje wilde absoluut niet op de foto, helaas.
Henk is buiten de Garmin aan het raadplegen, hij voert een route in en dan vertrekken we, het voelt een beetje als vluchten. We worden uitgezwaaid door iedereen en Henk suggereert dat ze nog nooit een buitenlander hebben gezien. Het zou me niets verbazen, ik voelde me net een soort van attractie.
We vinden weer een afgelegen plekje voor de nacht. Henk zet de Bigfoot waterpas en duikt direct onder de auto. We hebben na twee dagen zandpaden rijden gerammel gehoord dat ergens onder de auto vandaan kwam en dat moet onderzocht worden. Het blijkt dat in de tank voor de hydroliek-olie voor de lieren een scheur is ontstaan in de ophanging. Henk heeft de olietank daarom met sjorbanden vastgezet en er een oude handdoek omheen geknoopt om de lekkende olie op te vangen. Zo zie je maar weer: na 4000 km off road in Mongolië dachten we dat alles wat los kon rammelen, al los gerammeld was. Maar dat is dus niet waar, toch weer een probleem. Even aanzien hoe dat morgen verder gaat, anders moet de olie er deels uit. Ik zal de lege waterflessen bewaren.
En kort voor dat de avond valt, krijgen we bezoek van drie giebelende jonge vrouwen, die ons brood komen brengen. Zomaar. Spontaan. Ik zoek snel een zakje boterbabbelaars en geef ze die, als dank. De afwas staat er nog, ik kan de moed niet meer opbrengen om die nog te doen. Eerst mijn verslag bijwerken. Morgen weer een dag.