Weer naar school

10 april 2011

Naar school?

Ik waag me toch maar weer op een terras in het volgende pauzeplaatsje Immouzer Marmoucha. De verse muntthee lokt en het is leuk om de sfeer te proeven. We zitten momenteel midden in het Atlasgebergte, wat aan de route goed te merken is. We rijden over smalle bergpaadjes die ons tot grote hoogten en diepe dalen laten gaan. Ik ben blij dat ik zo goed kan vertrouwen op de stuurmanskunsten van Henk, anders zou ik er niet zo rustig naast kunnen zitten. Ik maak veel foto’s onderweg. Vanuit de auto fotograferen is moeilijk, maar het voordeel van digitaal is dat je maar raak kunt schieten en dat doe ik dus ook.
We hebben tot nu toe ongeveer 3700 km gereden. We komen langzamerhand op grote hoogte en op een gegeven moment ligt er sneeuw langs de weg. Ja, echt! Ik kan het bijna niet geloven, vraag Henk om te stoppen omdat ik het wil voelen. Ja hoor, het is waar! Dit is toch wel een route van uitersten. De temperatuur hier buiten is zo ongeveer 17 graden, niet echt koud.
Maar goed, nu zijn we dus in Immouzer Marmoucha op een terras. We raken weer eens aan de praat met een man (dat gaat hier zo gemakkelijk) en deze man begint bij het zien van ons reisdoel ijverig uit te leggen hoe we moeten rijden. Hij roept er nog een kennis bij die komt meedenken en al snel zijn deze twee mannen samen over onze kaart gebogen. Het is een grappig gezicht. Als ik daarna vraag of ze weten of hier ergens internet is, zegt de een: “Natuurlijk, ik ben directeur van een school en daar is internet. Als jullie willen kunnen we er wel heen gaan?” En dat willen we wel. Tot onze verbazing heeft deze man een woning op het terrein van de school en worden we voorgesteld aan vrouw en kinderen. Ook de conciërge, die een woning heeft naast de directeur, is aanwezig met zijn gezin. Bijna iedereen dromt om me heen als ik in het kantoor van de school mijn reisverslag van de afgelopen dagen op internet plaats. De gastheer nodigt ons vervolgens uit voor de lunch en om een lang verhaal kort te maken: we zijn er de gehele dag te gast en blijven er ook nog voor het avondeten. We genieten van de originele Marokkaanse keuken en zien hoe de oudste dochter brood bakt. Mijn handen worden traditioneel beschilderd met henna en ook Henk wordt niet overgeslagen: hij krijgt een ‘tattoo’ op zijn bovenarm. We krijgen een prachtig sierkussen cadeau dat de vrouw des huizes zelf heeft gemaakt en de kinderen maken tekeningen voor ons. Ik voel me enorm op mijn gemak. Wat een enorme gastvrijheid; ik ben er een beetje beduusd van. Wat een geluk dat ik redelijk Frans spreek. Ik vertaal regelmatig het een en ander voor Henk, die anders niets meekrijgt van hetgeen er gezegd wordt. Ik krijg het zelfs voor elkaar om de kinderen en hun vader te leren hoe je Triominos speelt en om iets terug te doen, geef ik het spel na afloop cadeau aan de kinderen.
We worden ook uitgenodigd om te blijven slapen. Die uitnodiging nemen we wel aan, maar we slapen gewoon lekker in ons eigen bed in de Bigfoot; die staat net buiten de muur van het schoolterrein geparkeerd onder de bomen, een prima plek voor de nacht. De waakhond, die we die avond erg veel horen blaffen, slaapt ’s nachts gelukkig ook…

11 april 2011

Zand

Na al dit gezellige oponthoud besluiten we vandaag om toch maar even wat kilometers te maken. Henk wil immers richting woestijn. Gelukkig komen we nu vrij snel op een wat grotere weg. De kleine slingerende paden door de bergen zijn prachtig maar je rijdt daar toch niet sneller dan 30 tot 40 km per uur. Hier op de grote weg kunnen we weer met gemak 90 rijden, en dat schiet dan al snel lekker op! Aan het eind van de dag staan we aan de poort van de woestijn, nog een kleine 30 kilometer en dan begint het echte werk, daar is ‘het zand’, zoals de liefhebbers zeggen. Eerst maar eens kamp maken. De avond valt, er staat een stevige wind / storm en het koelt buiten af tot rond de 22 graden. Dat is beter dan de 37 die het eerder was.