Ulaanbaatar

Mongolie…
We zijn er. Na veel loketjes bij de grens, even zo veel formuliertjes met iedere keer dezelfde informatie invullen, iedere keer weer een ander stempeltje op je formulier, dan weer je autopapieren laten zien, zelfs een scan van de Bigfoot, nog een keer terug naar het loket omdat Sjors één stempeltje miste (die mevrouw moest er twee zetten, ze stempelde echter maar een keer), nu zijn we toch echt in Mongolië. Toen we na 3 uur loketjes en stempels de grens overkwamen, stond de eerste gids al op ons te wachten, die ons zou begeleiden tot Ulan Baatar. De volgende dag zouden we een andere gids krijgen die de gehele reis door dit land bij ons zou blijven.
In Ulan Baatar wonen ongeveer 1,3 miljoen mensen, de helft van het aantal inwoners van Mongolië. Het is een stad waar Westerse ideeën en traditie samenkomen. In de buitenwijken staan de Gers, de tenten waarin de nomaden leven, en in de stad staan moderne kantoorgebouwen. We zien de jeugd in westers uitziende kleding naast traditioneel Mongoolse ouderen.
En nu zit ik op mijn hotelkamer met uitzicht op de stad én met internet. Wie weet wanneer dat weer zo is, dus vooral even gebruik van maken.
Afgelopen nacht hebben Henk en ik slecht geslapen: het matras is zo hard als een plank! Navraag bij het ontbijt leerde ons dat ook de anderen hier last van hadden. Maar wij waren midden in de nacht zeer vindingrijk en hebben de kussens van het bankstel (onze kamer heeft een zit- en slaapkamer) op de ‘matras’ gelegd en dat hielp wel. Ik voelde me als een prinses op de erwt.
Vandaag zijn we naar een klooster geweest, waar nog echt monniken worden opgeleid. We hebben een museum bezocht en zijn naar de zwarte markt geweest. Tussendoor ook nog even naar de Kashmir-winkel, waar Tiny en Netty een aantal prachtige dingen hebben aangeschaft. En daarmee hebben we Ulan Baatar wel gezien. Morgen vertrekken we weer, het binnenland in.