Weer bij elkaar

Vandaag is het vrijdag 27 augustus. We rijden als groep nu al weer 3 dagen bij elkaar. We rijden ieder in ons eigen tempo; wij vertrekken meestal als eerste omdat de Bigfoot wat langzamer is. Aan het eind van de dag komen we dan als laatste aan, als het tentje van Sjors en Tiny al staat en als Netty de piepers al aan de kook heeft.
Vandaag hoorden we dat de anderen nu wereldberoemd zijn hier in Rusland. Een aantal dagen terug reed er een busje van de Russische televisie de auto’s voorbij en vanuit dat busje werden de Toyota’s gefilmd. De reizigers hadden dat wel in de gaten, maar wisten natuurlijk niet wat er met die beelden gedaan werd. Gisteren stonden Folkert en Sjors bij een tankstation en werden door de man achter de kassa herkend als die mensen die in het televisieprogramma waren geweest. Nou, we merken al wel dat we opzien baren, want iedereen kijkt naar deze bijzondere auto’s, maar dat zelfs de televisie interesse heeft! Henk en ik worden ook regelmatig bekeken met onze Bigfoot, ik begin er nu wel aan te wennen dat we opzien baren.
De wegen zijn opvallend goed. Enkel de weg door de Oeral was schrikbarend slecht en we dachten dat het zo zou blijven, maar dat is niet waar. In de Oeral had het vrachtverkeer diepe sporen in het wegdek getrokken. Soms waren de geulen wel 20 cm diep en dat bemoeilijkte het rijden behoorlijk. Maar daarna was het wegdek weer goed, en op opvallend veel plaatsen werd aan de weg gewerkt. Soms word dat niet eens aangegeven, en als het wel staat aangegeven dan is dat kort van tevoren. Je moet wel blijven opletten hier, want voor je het weet is één van de twee rijbanen afgesloten of moet je uitwijken voor de machines die het wegdek opnieuw asfalteren. Gelukkig is iedereen hier erg sociaal in het verkeer en denkt men mee. Wil je inhalen en is het wat krap, dan gaat de auto voor je spontaan een heel eind naar rechts, over de doorgetrokken streep heen. Is de weg wat onoverzichtelijk, dan is er altijd ruimte tussen 2 auto’s om snel weer tussen te voegen, als er onverwacht toch een tegenligger aankomt.
Aan alles is te merken dat Rusland over het algemeen een arm land is. Je ziet het aan de kleding van de mensen, aan de slecht onderhouden houten huizen, aan de winkels. Langs de doorgaande weg zie je overal mensen die wat te koop aanbieden; appels en aardappels van eigen land of zelfgezochte paddenstoelen, bramen en bessen. De snelwegen zijn geasfalteerd, maar sla je af naar een dorp dan kom je direct op zandwegen. Dan kom je bijvoorbeeld een niet meer in gebruik zijnde staatsboerderij tegen. Daar liggen dan de autowrakken, de restanten van dors- en maaimachines, tussen de vervallen gebouwen. Overal verval, je zou er somber van kunnen worden.
We zijn al een aardig eind op weg. We zullen morgen Irkutsk wel bereiken. We lopen voor op schema, wat prettig is want we willen graag een dag bij het Baykalmeer blijven, voor we met de gids Mongolië intrekken. Per dag rijden we gemiddeld tussen de 500 en 600 km. Het valt me niet tegen. De rest van de groep is ook nog steeds goed geluimd.
Ik weet niet hoe laat het is; iedere keer als ik denk weer bij de tijd te zijn, blijkt het weer een uur later. Een aantal dagen terug moesten we ons horloge zelfs 3 uur vooruit zetten: 1 uur waren we gewoon vergeten (hadden we niet gemerkt) en toen passeerden we een grens van 2 uur tijdsverschil. We dachten ’s morgens vroeg om 7 uur te zijn vertrokken (wel raar dat de zon toen al volop scheen…) maar bij een benzinestation zagen we dat de plaatselijke tijd 3 uur verschilde met die van ons horloge. Time flies when you are having fun!

Dinsdag 31 augustus
‘Edelweis! ‘ roep ik.
‘Ach nee,’ zegt Henk, ‘gewoon onkruid’.
Ik pak mijn plantenboek erbij en ja hoor, ik heb Edelweis in mijn handen. Gewoon hier van de berg geplukt. Het staat er volop, tussen de andere bloempjes, rotsplantjes en diverse grassoorten. Bijzonder, ik weet niet beter dan dat Edelweis groeit in Oostenrijk en dat het een beschermde plantensoort is, maar hier in Zuid-Siberie zijn de omstandigheden gelijk: warme dagen, koude nachten, kort seizoen, rotsen, ik voel me blij met mijn vondst. Ik neem een bloempje mee, als edel(be)weis naast de foto’s die ik al gemaakt heb.
Henk en ik hebben hier in de bergen de nacht doorgebracht. We zitten nu vlak na Ulan Ude, de laatste grote plaats voor de grens met Mongolie. Wanneer je hier loopt, ruik je volop lavendel en andere kruidige geuren. Het is hier schitterend. De rest van de groep is afgelopen nacht nog aan het Baikalmeer gebleven. Daar hebben we een nacht gestaan bij de plaats Kultuk, en zijn de volgende dag doorgereden tot hier. De anderen wilden nog graag een nacht bij het Baikalmeer blijven en hebben gisteren een korte rit gemaakt van bijna 200 km, tot vlak waar de doorgaande weg van het meer af boog. Waarschijnlijk stonden ze in de buurt van Babusjkin.
Je hoort altijd dat het Baikalmeer zo schitterend is. Nu zal dat best wel zo zijn hoor, maar daar waar wij aankwamen vanuit de bergen lag een klein dorpje waar overal weer de armoede duidelijk zichtbaar was. Toen we richting pier reden, om van daaruit langs het water een plekje voor de nacht te zoeken, zagen we dat de mensen hier hun afval gewoon in de natuur dumpen. Een afgelegen plek is een prima vuilnisplaats, mooi uit het zicht, niemand die er last van heeft. Behalve dan natuurlijk een groepje gekke Nederlandse toeristen die met hun spulletje langs het water willen staan en dan langs al dat afval komen. Ook op de plek waar wij langs het water stonden, waren overal sporen van menselijke aanwezigheid: kapotte flessen, veel plastic afval, roestige blikken en restanten van vuurtjes. Omdat wij niet te veel sporen wilden achterlaten, hebben wij ons afval ook maar verbrand. Maar goed, als je niet te veel op dit soort zaken lette, dan had je wel leen prachtige plek, zo vlak aan het water, met zicht op het dorpje dat tegen de heuvel lag, zicht op de bergen rondom het meer en bij dat alles was er een prachtig zonnetje.
Vandaag hebben we een afspraak met onze gids. We zullen rond 16.00 uur bij Kachta verzamelen, de grensplaats met Mongolie. Hopelijk kan de gids ons vertellen waar we internet kunnen vinden, want hoe Henk en ik ook ons best doen, het is er gewoon niet langs de doorgaande route. Het is wat moeilijk om de grote stad in te rijden met de vrachtwagen, want daar zal ongetwijfeld internet te vinden zijn. De dorpen zijn echter altijd klein en áls er al winkels zijn dan is het enkel een kleine kruidenier. Soms moet je alles zelfs nog aan de toonbank bestellen en gisteren werd het te betalen bedrag voor ons nog op een telraam berekend.
De motels en benzinepompen die we langs de route tegenkomen hebben (op die ene pomp na dan, waar we ons vorige bericht op de site konden zetten) geen internet. Gisteren stopten we nog bij een nieuw en modern uitziend motel, maar de dame achter de balie keek ons verbaasd aan: Internet?? Njet!
Het is me opgevallen dat we na Ulan Ude steeds meer Mongools uitziende mensen tegenkomen. Nu is dat natuurlijk ook niet zo verwonderlijk, want we rijden immers die kant op, maar boven het Baikalmeer is me dat nog niet zo opgevallen. Hier in deze regio zien we steeds meer Chinese (Mongoolse?) tekens op vrachtwagens, Mongoolse mensen, een enkel huis heeft een duidelijk chinees dak. Vanavond zullen we dan eindelijk na meer dan 10.000 km ons doel bereikt hebben: Mongolië.