Heerlijk weer naar huis

2 oktober

Heerlijk, we zijn op weg naar huis. Ik kan me altijd erg verheugen op een reis maar als het eind in zicht is, verheug ik me daar ook weer op. Mijn gedachten zijn de laatste dagen al regelmatig thuis geweest, ik ben in gedachten het huis al doorgelopen, ik heb de tuin in gedachten al bekeken. Toen we weg gingen was het volop zomer, nu zullen de kleuren van de herfst ons welkom heten. Ongeveer 75 dagen lang was de Bigfoot ons huis, ons thuis. De omgeving veranderde, maar als we de unit binnenstapten waren we iedere keer weer thuis. Ik schreef in een sms aan iemand: een dergelijke reis is een heftige relatie-test. Nou, wij hebben hem glansrijk doorstaan samen. Ondanks het feit dat we dagelijks op elkaars lip hebben gezeten, hebben we nooit ruzie gehad. Zelfs geen meningsverschil. Goed, hier en daar een kleine irritatie misschien, maar als ik het zou moeten opnoemen, moet ik nadenken. En ze zijn op één hand te tellen. Een perfect team zijn we!

Het is wel een heel andere reis geworden dan we ons hadden voorgesteld. Als ik eerlijk ben, zag ik er best tegenop om met vijftien andere mensen drie maanden lang op te trekken. Hoe anders is het gelopen allemaal. Uiteindelijk zijn wij door allerlei verschillende omstandigheden slechts twee weken met een deel van de groep door Mongolië getrokken. Buiten Mongolië om zijn we hier en daar wat mensen van de groep tegengekomen. Ik heb het gevoel dat de anderen veel meer samen hebben gereden en dat het groepsgevoel bij hen sterker is. Ik heb wel een heel bijzondere herinnering aan de samenkomst in de Oekraïne, waar de groep op ons gewacht heeft. Wat een warm welkom en wat een ontroerend cadeau kregen we daar die avond. Door de problemen die we aan de grens hadden ondervonden, hebben we toen besloten om niet via Kazachstan te rijden en zo twee grensposten te vermijden. De meesten wilden wel graag via Kazachstan, dus toen zijn we alleen met Kaj en Fons en hun medereizigers verder gereden. Dat is verder geen probleem. Wij hebben het leuk gehad en volgens mij alle anderen ook. Hoe leuk was het om Eddy weer te zien, onze gids van twee jaar geleden. Wat een oase was Guesthouse Oasis in Ulaan Batar, als je daar ooit in de buurt bent… een aanrader! Wat heb ik weer genoten van het bijzondere landschap van Mongolië, van de bijzondere leefwijze van de nomaden die ons steeds weer gastvrij hebben ontvangen in hun ger.

Ik heb zoals altijd genoten van het schrijven van verhalen over wat we mee hebben gemaakt. Ik heb mijn gedachten gedeeld met bekende en onbekende mensen. Ik heb ook reacties gekregen van bekende en onbekende mensen.
Aan alle familieleden, vrienden en kennissen: bedankt, dat jullie reageerden. Je hebt geen idee hoe leuk we dat gevonden hebben. Iedere keer als we weer internet hadden, wat het eerste dat we deden de site bekijken, om reacties te lezen. Meestal las ik ze voor aan Henk, die altijd vroeg: “Hoeveel nieuwe reacties?” Daarna was pas de mail aan de beurt.
De site waarop ik mijn verhalen schrijf, is onlangs aangepast en ik kan nu per verhaal zien hoe vaak de pagina is bekeken. Ongelooflijk, wat een groot aantal lezers hebben we! Dat is niet in verhouding met het aantal reacties. Wel leuk dat er zo veel meer reacties zijn geweest op het verhaal van de enorme pech met onze auto en het plan om de reis op te geven. Veel mensen hebben ons moed ingepraat, waarvoor dank. Leuk ook om te zien dat zoveel mensen ons feliciteerden met de geboorte van het kleine Vollenbroekje. Daan is nu twee weken oud, en over een paar dagen gaan we hem eindelijk in het echt zien. Sommige onbekende mensen zijn bijna bekenden geworden, zoals bijvoorbeeld de moeder van Berthus, die trouw reageerde op heel veel verhalen. De vrouw van Arend heb ik één keer ontmoet, maar ook zij was een trouw lezer en reageerde veelvuldig.

“Je bent zeker de epiloog aan het schrijven?”, merkt Henk op als ik driftig zit te tikken.
“Hoe raad je het zo”, zeg ik.
“Schrijf dan maar dat de noodreparatie het 15.000 kilometer heeft volgehouden,” suggereert Henk. Ja, hoe teleurgesteld was ik toen in Mongolië bleek dat door de slechte wegen een van de vier verbindingen van de unit en het chassis kapot was gegaan. Ik dacht dat dat het eind van de reis was, dat we heel voorzichtig naar huis moesten rijden. Maar door de vindingrijkheid en de handigheid van Henk heeft hij een noodconstructie kunnen maken die voldoende sterk was om het tot nu toe uit te houden. We zijn Mongolië wel uitgereden vanwege de slechte wegen daar. Dat kwam goed uit omdat we toen de auto van Kor en Gretha op sleeptouw konden nemen. Nadat we hen in Irkutsk hadden afgezet bij de garage hadden we weer voldoende vertrouwen in de auto om toch nog naar het eiland in het Bajkalmeer te rijden. Dat heeft voor mijn gevoel het missen van het laatste deel van Mongolië helemaal gecompenseerd. Wat was dat een schitterende ervaring. Ook vanwege de mensen die we daar ontmoet hebben, de drie broers, waar we ’s morgens nog op de koffie zijn geweest. Leuk om aan terug te denken! Ik heb via de mail van Benne, die iedereen zo trouw van informatie over de positie van hun medereizigers voorzag, begrepen dat verder niemand van onze groep daar is geweest.
Benne is trouwens voor velen, ook voor ons, een rots in de branding geweest. Hij is zelfs naar ons huis gereden om reserve-onderdelen voor de Bigfoot op te halen en naar ons toe te sturen. Hij heeft bij onze MAN-dealer in Varseveld gezeten, van alles voor ons geregeld, geanticipeerd op situaties, Benne, je hebt ons een heleboel geregel bespaard en we waarderen dit enorm!

We zijn na Irkutsk langs het Bajkalmeer omhoog gereden. Wel aan de westkant en niet aan de oostkant, zoals het oorspronkelijke plan was, maar toch, we zijn omhoog geweest. Dat we daar van de lokale bevolking moesten horen dat we weer terug moesten omdat er geen berijdbare wegen waren, dat was niet echt een teleurstelling. Ik had genoeg taiga gezien en was de slechte wegen helemaal zat. Henk ook trouwens, maar de noodreparatie heeft het vol gehouden!

Wat een warm welkom kregen we van Sergei en Lydia, onze kennissen van twee jaar geleden die in de buurt van Perm wonen. Ook Olga was erg verheugd over ons bezoek. Zouden we hen ooit nog terugzien?

“Schrijf ook maar dat er nog vijf kanonnen over zijn,” zegt Henk, “en dat ik er een heb teruggekregen, want een man in Polen vond het te sterk.”
Ik moet meteen weer denken aan de snelle actie van Henk, bij de grens met Rusland. Hij dook achter in de unit, rommelde wat en had binnen no time de 100 blikjes Kanonbier, die hij voor deze reis had meegenomen, verdeeld over diverse kasten en ruimtes onder de banken. De controle bij de douane leverde hen dus niets op en wij konden mét bier de grens over. Henk heeft onderweg royaal Kanonnen uitgedeeld. Het is leuk om mensen een blikje te geven als blijk van waardering, als tegenprestatie voor iets, of zo maar, en dan heb je gespreksstof. De man in Rusland, die huisjes midden in het bos verhuurde, wilde zelfs het lege blikje bewaren, als souvenir. Gisteren waren we ergens in Polen en mochten we bij iemand achter het huis staan voor de nacht. Henk gaf deze man een blikje bier, maar na een paar slokken kreeg hij de ‘pivo’ weer terug: te sterk, daar hield hij niet van. Na een half uur daar gestaan te hebben, vonden wij het ook welletjes en zijn we doorgereden. De man had een hond die de aanwezigheid van onze Bigfoot niet kon waarderen, zelfs niet na een paar stukken worst, hij bleef blaffen. Dat wordt niets, dat gaat de hele nacht zo door, dachten we. Uiteindelijk zijn we ergens in een ‘knollenveld’ zoals Henk het zei, gaan staan.

En vanavond staan we ook weer ergens in een knollenveld, een stukje van de grote snelweg af. Nog 800 kilometer naar huis.
Na Rusland (in één uur over de grens, hoe is het mogelijk!) kwamen we in Estland. We hebben Tallinn bekeken. We zijn wel opvallend met ons vervoermiddel, maar het valt niet zo erg op dat we er ’s nachts in slapen als we midden in de stad zijn. De ramen zijn goed verduisterd, we schuiven het trapje naar binnen, wat een luxe hotel, alles bij de hand. Toen we midden in het centrum op een parkeerplaats stonden en daar de nacht hebben doorgebracht, zeiden we nog tegen elkaar: “Dat kun je met een tentje niet doen, hier in het midden van de stad.”
We hebben door de oude stad gelopen, de lange Herman en de dikke Margaretha gezien. Heerlijk om daar weer met euro’s te kunnen betalen. Heerlijk om weer trottoirs te zien. Heerlijk als de schuurtjes gewoon recht staan en dat alles weer keurig en schoon is. Zelfs het gras lijkt hier frisser. Wat werd ik uiteindelijk toch mistroostig van die enorme armoede in Rusland.

Na het bezoek aan Tallinn was het ook genoeg. We wilden geen stad meer bezoeken in Letland of Litouwen, dat hebben we twee jaar geleden al gedaan. We willen naar huis. Sommige reisgenoten zijn al thuis, de rest is ergens, op weg naar huis. Wij zullen nu ook snel thuis zijn. De pindakaas is al lang op en heb ik niet meer kunnen vinden in de Russische winkels. Brinta hebben we nog genoeg, uit eerdere ervaring weet ik dat je die nergens anders kunt vinden dan bij ons, dus daar ging een enorme hoeveelheid van mee.

We maken lange dagen omdat we er binnen vier dagen twee keer een uur bij hebben gekregen. Grappig, die vele tijdzones onderweg en nooit een bordje waarop dat staat aangegeven. Je moet zelf maar ontdekken wanneer je je horloge moet verzetten.

Henk doet alsof het al tien uur is en gaat slapen. Mijn horloge staat op negen uur, maar goed, ik heb mijn epiloog klaar. Ik sluit af en ga ook slapen. Morgen, morgen zijn we nog dichter bij huis. Alhoewel, morgen alleen maar autobaan, en Henk kennende…..wat is nou 800 km, als je een reis van 23.750 kilometer hebt gemaakt?

3 oktober: WE ZIJN WEER THUIS!