Wonder!

17 september: Wonder!

We rijden terug naar de parkeerplaats waar internet op straat ligt: het hotel waar we gisteravond stonden. Ze hebben Wifi waar we graag van profiteren. We willen opzoeken wat er in Jekaterinenburg te beleven is, dat is er gisteren niet meer van gekomen. Ervaring uit het verleden heeft ons geleerd dat je voorbereid moet zijn op het bezoeken van grote steden.
Dan krijgen we een sms binnen: het kleine Vollenbroekje gaat zijn intrede in de wereld doen. Wat een prachtig bericht, wat een opwinding opeens hier in de Bigfoot.

Als we gaan rijden, is mijn opwinding nog steeds groot. Henk is wat nuchterder maar ik kan niet stilzitten, ik lach en praat en vraag Henk hoe hij terugdenkt aan die tijden. Ik kijk om het kwartier of er al een nieuw bericht is, wat onzin is natuurlijk, maar ik kan het niet laten. Tot ik een geniale inval krijg: we zetten gewoon het sms-geluid aan, dan horen we het wel.

Aan het eind van middag zoeken we een plekje in een klein stadje, Tatarsk genaamd. Ik ga aan de slag met het eten. Henk is druk bezig met zijn telefoon, hij kan volgens mij ook zijn draai niet echt vinden vandaag. Hij zegt wel stoer: ‘we horen het vanzelf’, maar ondertussen... Hij schoont zijn berichten op, kijkt eens in zijn contactenlijst en stuurt sms-jes naar vele mensen. Natuurlijk krijgt hij daarop berichten terug. Iedere keer kijk ik hoopvol op als ik dat gepiep weer hoor, maar iedere keer is het niet het bericht waar ik op wacht.
Henk blijft maar sms-sen. Gezien het tijdsverschil (wij lopen vijf uur vóór op Nederland) kunnen we tot diep in de nacht reacties verwachten.
“Hoe kun je dat nou doen vandaag?” vraag ik hem.
“We zetten het geluid van de telefoon vannacht gewoon uit,” stelt hij voor.
“Oh nee, geen sprake van, de telefoon blijft aan”, beslis ik, “dan maar een onrustige nacht.”
Na blaffende honden, langsrijdende treinen, straaljagermotoren en stankoverlast van brandend materiaal kan dit er best bij. Ik wil het horen, als het kleine Vollenbroekje geboren is!
We zijn nog wakker als het goede bericht komt: een kleinzoon, gezond en wel. Weer een wonder geschiedt. Welkom, nieuw kind, in deze wereld. Wij wensen je alle goeds toe!

19 september

We stoppen ergens in een willekeurig dorp, op een willekeurig pleintje. We staan tegenover een gebouw dat op een crèche lijkt. We hebben volop bekijks van plaatselijke jeugd en dorpsdames die boodschappen doen.
Als ik in de winkel ben, hoor ik aan de gesprekken dat het over ons gaat. Het verbaast me dat ik steeds meer ga begrijpen wat men zegt, terwijl ik geen Russisch spreek. Aan de andere kant hoef je maar weinig woorden te kennen en de gesprekken zijn steeds hetzelfde: 'toeriski', 'Galandia' en 'machina' zijn de toverwoorden om te weten waar het over gaat.

Er hangt een jongetje rond van een jaar of twaalf. Hij fietst op en neer, maar blijft steevast dicht in de buurt van de Bigfoot. Ik heb hem al een keer begroet, maar daar reageerde hij wat verlegen op. Henk heeft hem ook al diverse keren gezien terwijl ik aan het koken ben. Hij geeft hem onze Bigfoot-pet. Daar is hij blij verrast mee. Als we na het eten een wandeling gaan maken, hebben we gezelschap. Hij fietst naast ons en rijdt met ons mee. Hij wordt wat spraakzamer, vertelt het een en ander (in het Russisch natuurlijk) en ik geef antwoord in het Nederlands. Dat maakt niet uit voor hem. Hij antwoord op mijn Nederlandse zin in het Russisch, en ik zeg weer wat in het Nederlands. Het lijkt een gesprek.

“Kijk”, zegt Henk, “zo doen ze dat in de winter met de waterpompen langs de weg.”
Hij wijst op een houten kist, gevuld met zaagsel. We hadden ons al afgevraagd hoe de mensen water konden tappen bij 40 graden vorst. Dan zetten ze dus een vierkanten houten kist om de pomp heen, zo groot dat de pomp er helemaal in kan verdwijnen. Ze vullen die met zaagsel en als je water wilt tappen moet je de kraan uitgraven, die in het zaagsel ligt verscholen. Na het water tappen bedek je hem weer. Simpel en doeltreffend.

De weg houdt op. Henk vraagt met een gebaar of we dáárachter, hij zwaait met zijn arm, langs kunnen lopen. Uit de woorden en lichaamstaal van de jongen begrijpen we dat dat kan, en hij fietst voor ons uit. We komen bij een school. Daar zien we een schuur, waarin grote ketels staan, die op hout worden gestookt. Er brandt er slechts een, de andere is kapot, begrijpen we van de man, de ik gekscherend ‘opper-houtstoker’ noem. Hij moet het vuur vannacht brandend houden, want de school wordt verwarmd middels deze grote ketel. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan, maar deze manier van verwarmen gebruiken ze in de meeste delen van Siberië. De dorpen liggen te ver weg en te ver uit elkaar om ze van een gasaansluiting te voorzien. Bovendien is er hout in overvloed, iedereen stookt op hout. Morgenochtend zal er een andere ‘opper-houtstoker’ komen voor de dagtaak. Deze ketel brandt dus altijd, dag en nacht, behalve in de korte zomerperiode. Geen aansluiting op riool, ook dat hebben ze niet, iedereen heeft een houten hok achter in de tuin. Ook bij deze school zien we de houten toiletten achter naast het gebouw staan. Alleen elektriciteit, dat hebben de meesten wel. We mogen alles bekijken, de man vindt het leuk dat we het zo interessant vinden en foto’s maken. De jongen is er nog steeds en we gaan verder, langs de speeltoestellen richting kleuterschool.
“Daar heb jij zeker op school gezeten?”, vraag ik onze vriend.
Hij antwoordt iets, en maakt een gebaar van een klein kind. Aha, toen je nog kleiner was, begrijp ik. “Zie je wel dat we een gesprek hebben,” zeg ik Henk.
Henk lacht maar wat, hij gelooft er niets van.

We gaan even de crèche bekijken. Er staat drie dames buiten die onze auto al aan het bewonderen zijn. Ze werken in dit gebouw, dat helemaal geen crèche is maar het sociaal cultureel centrum van dit dorp. We krijgen een uitgebreide rondleiding en mogen alles zien. Helaas spreekt een van de dames slechts een handjevol Duits, maar met een beetje geduld komen we een heel eind.
Ze blijkt thuis internet te hebben en we worden uitgenodigd mee te komen. Dat is even mooi, kunnen we misschien even onze site bijwerken, hoop ik. Helaas, dat gaat niet lukken. De aansluiting werkt niet op mijn laptop en met haar computer kan ik niet eens onze site bekijken, aangezien die alleen maar Russische letters kent. Morgen, dan zijn we in Jekaterinenburg, dan hebben we internet.